ΑΝ Αν να κρατάς καλά μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου. Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη, RUDYARD KIPLING Μετάφρ. Νίκου Καρβούνη | Το άλλο «ΑΝ» Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη, αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν, αν τα δικά σου συχωρνάς, μα τίποτα των άλλων, κι αν το κακό που ’τοίμασες, ποτέ δεν αναβάλλεις, κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις, κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις. Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις, αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη, αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον. Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις, κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις, αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν, αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»! Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς τη μέση κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν, αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει, δικιά σου θάναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει κ' έξοχος θάσαι κύριος, αλλ’ Άνθρωπος δε θάσαι. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ |
Όλα τα λεφτά είναι στον τελευταίο στίχο.
«κ' έξοχος θάσαι κύριος, αλλ’ Άνθρωπος δε θάσαι.»
Τώρα εξηγείται γιατί έχουν επικρατήσει μόνο δυο προσφωνήσεις στη νεοελληνική πραγματικότητα. Το κύριε και η . . . άλλη.
Δεν ξέρω ποια είναι πιο προσβλητική.
Αν και τούτοι οι . . . κύριοι δεν προσβάλλονται από τίποτε όπως φαίνεται.
Ευθύλογος