« μόνο ένας άθεος μπορεί να είναι καλός χριστιανός και αντιθέτως, μόνο ένας χριστιανός μπορεί να είναι ένας καλός άθεος».
«Προσέλθωμεν πιστοί λαμπαδηφόροι». Εχει για όλους.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Πέρασε ακόμη ένα Πάσχα.
Μέσα από κακόγουστες υπερπαραγωγές, που κάθε χρόνο την ίδια εποχή προβάλλονται και ξαναπροβάλλονται από την ελληνική τηλεόραση, όσο σε καμία άλλη χώρα του κόσμου, εμπεδώσαμε όσο έπρεπε την αρχαία ιστορία των, κατά τα άλλα, μισητών (για εμένα προσωπικά συμπαθέστατων) εβραίων.
Η γιορτή του Ιουδαϊσμού, που καθιερώθηκε σαν ανάμνηση της εξόδου του «περιούσιου λαού» του Θεού από την Αιγυπτιακή δουλεία και υιοθετήθηκε αργότερα σαν ημέρα ανάστασης του Ιησού, στέλνει ένα τριπλό μήνυμα: «Τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, τη μετάνοια και τη συγχώρεση». Τρία μηνύματα που στην Αρχαία Ελλάδα δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα και στη σημερινή κανένα ουσιαστικό νόημα.
Παρακολουθώντας τη...... «θεία» λειτουργία από την τηλεόραση, μπορεί να μην είδα το πρώτο μήνυμα, το οποίο, όπως λένε, το βλέπουν μόνο οι μυημένοι αλλά είδα τα άλλα δύο, μασκαρεμένα. Σε όλες τις εκκλησίες, των οποίων η λειτουργία αναμεταδιδόταν από τις κρατικές τηλεοράσεις, είδα στην πρώτη σειρά όλους σχεδόν τους πολιτικούς, που τα ονόματά τους είναι αναμεμιγμένα σε όλα τα τελευταία σκάνδαλα (ομόλογα, υποκλοπές, Siemens, Bατοπέδι, άγονες γραμμές κ.λ.π.).
Είδα πρώην αλαζόνες πολιτικούς να παριστάνουν τους ταπεινούς μοναχικούς προσκυνητές, προσπαθώντας να αποδείξουν μπροστά σε ψηφοφόρους και στο Θεό (που καμώνονται πως πιστεύουν), το πόσο ταπεινοί και άξιοι είναι.
Είδα κακόμοιρα και μίζερα πλασματάκια με χαραγμένο στο πρόσωπο το σύμβολο μιας θεατρινίστικης μετάνοιας, να εκλιπαρούν σιωπηλά, «σεμνά» και «ταπεινά» συγχώρεση, δηλαδή την ψήφο, από το λεγόμενο κυρίαρχο λαό.
Είδα πρόσωπα, που έμοιαζαν σαν να είχαν βγει από πίνακες του Ελ Γκρέκο. Πρόσωπα γεμάτα με υποκριτική κατάνυξη, που προσμένουν την νεκρανάστασή τους μετά την εις Αδου Κάθοδόν τους.
Είναι ωραίο το Πάσχα της Ορθοδοξίας. Δεν υπάρχει ο αυστηρά προκαθορισμένος απόλυτος προορισμός (Predestination) της ζωής όπως στους «κουτόφραγκους»προτεστάντες. Ο Θεός των ορθοδόξων είναι μεγαλόψυχος. Οποιος μετανοεί, ακόμη και ο πιο αμαρτωλός, συγχωρείται για να συνεχίσει το «ευλαβικό» έργο του.
Η θρησκευτικότητα, είναι μια καθαρά ιδιωτική και προσωπική σχέση του αληθινού χριστιανού με το Θεό. Οι αληθινοί χριστιανοί κάθονται στα πίσω στασίδια σαν τον Παπαδιαμάντη ή μόνοι τους στο σκοτάδι, μακριά από τα φώτα για να προσευχηθούν για τη δική τους σωτηρία και εκείνη των άλλων.
Στη χώρα όμως, που όταν περνά το λεωφορείο έξω από εκκλησία, οι μισοί επιβάτες κάνουν το σταυρό τους επιδεικτικά, για να εξιλεωθούν στα μάτια των άλλων, οι πολιτικοί μας, ο καθρέπτης μας δεν θα μπορούσε να δρα διαφορετικά. Οι φαρισαίοι-υποκριτές, οι κλέφτες, οι ψεύτες, τα λαμόγια, οι γλύφτες και κόλακες του Θεού και των ανθρώπων, έχουν αντικειμενοποιήσει το θείο και έχουν μετατρέψει τη θρησκευτική υπερβατική εμπειρία σε επίγειο εμπόρευμα.
Εδώ είναι Μπαλκάνια. Εδώ είναι Ελλάδα. Εδώ ισχύει η θέση του γερμανού φιλοσόφου Ernst Bloch: « μόνο ένας άθεος μπορεί να είναι καλός χριστιανός και αντιθέτως, μόνο ένας χριστιανός μπορεί να είναι ένας καλός άθεος».
Καλή Ανάσταση στα μυαλά μας.