Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται για την απειλή του “αντάρτικου πόλεων” και τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ασφάλεια των πολιτών αλλά και για τα δημόσια πρόσωπα, είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για επιχειρηματίες είτε για δημοσιογράφους.
Επειδή η άγνοια και κυρίως η ημιμάθεια είναι εξαιρετικά κακοί σύμμαχοι, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε μερικές έννοιες ώστε να μην υπάρχει παρεξήγηση στην κοινή γνώμη και κυρίως να μη μεταδίδεται και καλλιεργείται ένα κλίμα πανικού που κάθε άλλο παρά θετικό αντίκτυπο μπορεί να έχει....... Αγαπητοί κύριοι ειδικοί και ειδικά ορισμένοι δημοσιογράφοι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και λαμβάνει χώρα από τη δράση αντικρατικών και τρομοκρατικών οργανώσεων ΔΕΝ είναι “αντάρτικο πόλεων”. Πρόκειται ξεκάθαρα για στοχευμένη δράση ομάδας ατόμων με σκοπό την πρόκληση φόβου και τρόμου για την επίτευξη των ιδεολογικών και πολιτικών σκοπών τους.
Οταν μιλάμε για αντάρτικο εννοούμε την συντονισμένη δράση εναντίον δυνάμεων κατοχής ή εναντίον στρατιωτικών δυνάμεων ή δυνάμεων ασφαλείας ενός κράτους από στρατηγικά συντεταγμένες και με καθορισμένους στόχους ομάδων ειδικά εκπαιδευμένων στον ανορθόδοξο πόλεμο.
Οι πρώτοι “αντάρτες πόλεων” που καταγράφηκαν στη νεώτερη ιστορία ήταν οι Ισπανοί εναντίον των γαλλικών δυνάμεων κατοχής του Ναπολέοντα Βοναπάρτη οι οποίοι με τη δράση τους μέσα στα ισπανικά αστικά κέντρα μετέτρεψαν τον απλό “περίπατο” που νόμιζαν πως θα κάνουν οι Γάλλοι σε κόλαση. Ακολούθησε η ελληνική επανάσταση με τον εκπαιδευμένο στον αγγλικό στρατό για αντάρτικες επιχειρήσεις συνταγματάρχη Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, οι εξεγέρσεις της κομμούνας στο Παρίσι,οι Μπόερς, το κίνημα των Μπολσεβίκων υπό την ηγεσία του Λεβ Τρότσκι, οι Αραβες υπό το συντονισμό του Λοχαγού Τ. Ε. Λόρενς και βέβαια την κορύφωση αυτού του τρόπου διεξαγωγής εμπλοκής, με τη χρήση ανταρτών σε αστικά κέντρα από τους Συμμάχους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακολούθησε ο Μάο Τσε Τουνγκ και ο Τσου Εν Λάι με την εφαρμογή της τακτικής του “αντάρτικου πόλεων” κατά των Ιαπώνων και μετά κατά των εθνικιστών του Τσάν Κάι Σενγκ, οι Βιετμίνχ του Χο Τσι Μινχ και του Γκιαπ κατά των Γάλλων και αργότερα κατά των Αμερικάνων, οι Αλγερινοί του OAS, ο Φιντέλ Κάστρο και ο Ερνέστρο Γκεβάρα στην Κούβα, οι Παλαιστίνιοι μαχητές της PLO (γνωστοί και ως Φενταγίν), οι Ιρλανδοί του IRA και σήμερα η δράση των ιρακινών ομάδων ανταρτών κατά των αμερικανικών δυνάμεων μέσα στα ιρακινά αστικά κέντρα.
Το “αντάρτικο πόλεων” δεν είναι στρατηγική. Είναι τακτική που εντάσσεται μέσα στα πλαίσια μιας γενικής στρατηγικής η οποία έχει σαν σκοπό την κατάληψη ή την ανατροπή της εξουσίας μέσω μιας σειράς ενεργειών στρατιωτικού και πολιτικού χαρακτήρα.
Ο όρος “αντάρτικο πόλεων” υπονοεί έναν υψηλό βαθμό συνειδητοποίησης ως προς τους σκοπούς και τις μεθόδους της συνείδηση πως μέσω αυτού και άλλων ενεργειών θα διεξαχθεί ένας “επαναστατικός” πόλεμος.
Μπορεί οι ενέργειες αυτές που έχουν λάβει χώρα τον τελευταίο καιρό να έχουν μια επαναστατική πολιτική δυναμική, αλλά δεν έχουν επαναστατικούς στόχους ούτε πολιτική ή ηθική νομιμοποίηση από τον πληθυσμό. Πρόκειται ξεκάθαρα για τρομοκρατικές ενέργειες.
Το γεγονός ότι μπορεί να είναι καλά εκπαιδευμένοι οι χρήστες των όπλων δεν σημαίνει πως είναι “αντάρτες πόλεων”. Μπορεί να είναι από μισθοφόροι, μέχρι εξαιρετικά εκπαιδευμένοι πρώην έφεδροι στρατιωτικοί σε διατεταγμένη αποστολή αποσταθεροποίησης ή οποιοδήποτε άλλου σκοπού υπό τις διαταγές και την επίβλεψη ξένων ή ελληνικών συμφερόντων που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας.
Τα σενάρια δράσης τους είναι πολλά, αλλά προς το παρόν είναι εξαιρετικά νωρίς για να εκτιμήσει κάποιος την τον πραγματικό σκοπό των ενεργειών των δραστών.
Πάντως μια πρώτη ματιά δείχνει ότι πέρα από την εξαπόλυση κάποιων τυφλών χτυπημάτων, δεν πρόκειται για “επαγγελματίες” του είδους.
Στον υπόκοσμο της χώρας μας, υπάρχουν πρώην στελέχη της KGB και των Σπετσνάζ (ειδικών δυνάμεων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης) που εκτελούν υπηρεσίες μισθοφόρων παρέχοντας προστασία σε υψηλά πρόσωπα (V.I.P) και εκτελώντας “συμβόλαια θανάτου” με ακρίβεια. Η δράση αυτών των κακοποιών στοιχείων θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο τις αρχές ασφαλείας παρά οι μεμονωμένες πράξεις μιας ομάδας που αναζητά “τυφλά χτυπήματα” χωρίς ουσιαστικό πολιτικό όφελος.
Αναφορικά με τη χρήση των όπλων και του υποτιθέμενου οπλοστασίου που κατέχουν, η χρήση υποπολυβόλων τύπου MP-5, Scorpion, Uzi, τυφέκια εφόδου ΑΚ-47 Kalasnikov, πιστολιών Tokarev και αμυντικών χειροβομβίδων είναι η απλούστερη δυνατή, μιας και ειδικά μετά την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού και το πλιάτσικο στις αποθήκες πυρομαχικών του αλβανικού στρατού το 1997, το ευκολότερο σήμερα είναι η απόκτηση οπλισμού από τον υπόκοσμο ο οποίος και τα εμπορεύεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της χερσονήσου του Αίμου.
Αυτό που πρέπει να εξεταστεί, είναι η πολιτική χροιά και το πολιτικό υπόβαθρο αυτών των οργανώσεων και της δράσης τους. Οι ομάδες αυτές θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν με τη δράση τους πολιτικά ερείσματα μέσα στο λαό ώστε να έχουν μια μορφή “ασυλίας” ως προς την κριτική των πράξεών τους.
Η δράση αυτών των ομάδων δείχνει ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από άτομα επηρεασμένα από βιβλία και συζητήσεις τα οποία “εισβάλουν” στα αστικά κέντρα νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα αλλάξουν τη ζωή των καταπιεσμένων μαζών, χωρίς όμως να διαισθάνονται πως κάποιες από τις πεποιθήσεις τους των μαζών, μπορεί να μην ταιριάζουν στον τρόπο δράσης τους αλλά και στις προκατασκευασμένες αφηρημένες έννοιες που αυτοί εκπροσωπούν.
Vellerefontis Team