ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Είναι πλέον «ορκισμένο» το νέο Υπουργικό Συμβούλιο και βλέποντας τις ηλικίες των Υπουργών μας διαπιστώνει κανείς μέσο όρο περίπου 52 ετών, (εμείς στο Παιδείας αποκτήσαμε 43χρονο, νεότατο δηλαδή, προϊστάμενο). Εξαίρεση με ηλικία 68 ετών ο Γιώργος Σουφλιάς (είναι ο αρχαιότερος και κάποιοι διατείνονται ότι ίσως να είναι και ο «σημαντικότερος» μετά τον Κώστα Καραμανλή) και οφείλω από το δικό μου μετερίζι να υπενθυμίσω ότι, από καθαρά ψυχοκοινωνική άποψη, σαφώς ήταν προφητικός ο λαϊκός μας τροβαδούρος όταν, ίσως και για προσωπικούς λόγους, τραγουδούσε πως ...” ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής...”.
Οι Έλληνες ζούμε πλέον διαπιστωμένα από διεθνείς δημογραφικούς οργανισμούς 20 έως 40 χρόνια περισσότερα από όσα ζούσαμε στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά η νοοτροπία που μας διακατέχει μοιάζει να εξαντλείται στην άποψη ότι η ζωή μας σταματά στα 55-65 μαζί με την συνταξιοδότησή μας, Ολάκερο το κοινωνικό σύστημά μας είναι δομημένο πάνω στην άποψη ότι με τη συνταξιοδότηση έρχεται και το τέλος της ενεργού συμμετοχής μας στα κοινά και στη ζωή.
Έρχομαι σήμερα από τη θέση αυτή να δηλώσω ότι είναι σκέτο λάθος και αντιπαραγωγική αυτή η συγκεκριμένη αντίληψη για τη ζωή και τις δραστηριότητές μας.
Διαφημιστές και οικονομολόγοι επικεντρώνουν μονίμως την προσοχή τους στον “οικονομικά ενεργό” πληθυσμό πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότεροι αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την περιθωριοποίησή μας ως 50ρηδες ή 60ρηδες ενώ η ζωή συνεχίζεται με ικανοποιητική ποιότητα για τους 70ρηδες ενώ οι προοπτικές είναι ευνοϊκές και για τους 80ρηδες!
Στις αρχές του αιώνα μας ο μέσος όρος ζωής για τους περισσότερους Ευρωπαίους και Αμερικανούς ήταν περίπου 47 χρόνια ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει τα 78 για εμάς τους άντρες και για εσάς τις γυναίκες τα 80 χρόνια ζωής. Με άλλα λόγια μεγάλωσε η ζωή μας κατά 30 περίπου χρόνια και σημειώθηκε μία αναστροφή στην πληθυσμιακή πυραμίδα όπου τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής μοιάζει να είναι για άτομα άνω των 55 χρόνων και όχι κάτω των 30 χρόνων όπως συνέβαινε παλιότερα.
Στην Αμερική, τη Μέκκα του παράδοξου και πρωτοποριακού, 70ρηδες και 80ρηδες δημοσιεύουν βιβλία και 60ρηδες μεγαλουργούν σε καριέρες που νωρίτερα φάνταζαν για αυτούς ως “ όνειρα θερινής νυκτός “.
Εμείς οι Έλληνες χαριτολογώντας για τις δυσκολίες της ζωής λέγαμε ανέκαθεν ότι ...” τα πρώτα είκοσι χρόνια είναι δύσκολα, μετά όλα τα συνηθίζει κανείς...”
Ίσως η ορθή ψυχοκοινωνική αντιμετώπιση της νέας αυτής δημογραφικής πραγματικότητας της χρονικής επιμήκυνσης της ζωής μας να συνίσταται σε αυτό που θα πρέπει να λέμε εφεξής....” Τα πρώτα 40 χρόνια τα πέρασα κάπως έτσι, αλλά τα επόμενα 40 θέλω να αλλάξω και να κάνω πράγματα που δεν τόλμησα νωρίτερα δεσμευμένος από ψυχοκοινωνικές αναστολές, από συναισθηματικές δεσμεύσεις ίσως και από εγκλωβισμό σε ένα στείρο καθωσπρεπισμό...”
Λέτε να δούμε να συμβαίνει και αυτό, δηλαδή κάποια μέρα να βγούνε στους δρόμους και τα σοκάκια της ελλαδικής επικράτειας αυτοί και αυτές που τώρα ηλικιακά χαρακτηρίζουμε παππούδες και γιαγιάδες ανακράζοντας το σύνθημα της εποχής των δημογραφικών αλλαγών
«Νέοι και Νέες εντός και εκτός Ελλάδος, φίλες και φίλοι του νεοσύστατου Υπουργικού Συμβουλίου της Νέας Δημοκρατίας, παραδεχθείτε το και,
επί τέλους....δώστε...Τόπο στα...γεράματα!»