Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΌχι. Δεν ήταν ο θάνατος του μαθητή η αιτία του κακού χαμού. Η συσσωρευμένη οργή από την χρόνια ανέχεια ξεσήκωσε τους Έλληνες. που με πάθος χειροκροτούσαν τα εξεγερμένα παιδιά τους. Αν ήταν όπως παραπλανητικά επιχειρούν να το περάσουν, θα υπήρχε το προηγούμενό της στην επίσης άδικη απώλεια του δεκαπεντάχρονου Καλτεζά το 1985. Διαφορετικά τα πρόσωπα αλλά το ίδιο σκηνικό. Φύλλο όμως δεν κουνήθηκε. Κάτι σκόρπιες και φιλότιμες αντιδράσεις περιορισμένες ωστόσο σε ένταση και έκταση μερικών ευαίσθητων απέναντι στην ζωή δημοσιογράφων και μια δυο θορυβώδεις ολονυκτίες από τους συνήθεις υπόπτους. Αυτό ήταν. Δικαιούται επομένως ο καθένας να υποθέσει ότι ο Καλτεζάς σε σχέση με τον Γρηγορόπουλο πήγε άκλαυτος.
Δεν είναι όμως έτσι. Τότε απλώς ήταν ένα εξάνθημα στο πολιτικά υγιές σώμα μιας κοινωνίας που μπορεί να την ξάφνιασε αλλά αντιμετωπίστηκε όπως μια μόλυνση τοπική. Σήμερα το ίδιο εξάνθημα αποτελεί το ορατό σύμπτωμα θανατηφόρας ασθένειας, που από καιρό σαπίζει υποδόρια το σώμα της χώρας μας. Νεοφιλελεύθερος καρκίνος ονομάζεται. Πρόκειται για όγκο που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα «θεσμικά» όργανά της και που αφού δεν προλήφθηκε, η κατασταλτική του αντιμετώπιση προϋποθέτει χειρουργείο για να εξαχθεί. Δίχως μια μέρα αναβολή. Και το χειρουργείο αυτό ονομάζεται εκλογές.
Στην αντίθετη περίπτωση αιματηρά φαινόμενα αυτής της έντασης και έκτασης θα επαναληφθούν στην πρώτη αφορμή που πια μπορεί να είναι η βέβαιη ποινική ατιμωρησία όλων των εμπλεκομένων κυβερνητικών προσώπων στα φρικώδη σκάνδαλα. Ή ακόμη δια ασήμαντον αφορμή. Που θα χρειαζόταν πολιτική και όχι μετεωρολογική υπηρεσία για να προβλεφθούν. Για παράδειγμα η κατάθεση του προϋπολογισμού. θα αρκούσε το βίαιο τίναγμα των φτερών της οικονομικής ακρίδας στο Σύνταγμα για να μετεξελιχθεί σε πολιτική καταιγίδα πάνω από την Ελλάδα. Με συνέπειες εξ ‘ ίσου καταστροφικές.
Δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερη σκέψη. Κάθε στιγμή που περνά υπό το ίδιο εγκληματικό καθεστώς Καραμανλή χάνεται μια ολόκληρη μέρα ανάνηψης που αφαιρείται από το ποσοστό των πιθανοτήτων της κοινωνίας μας να επιβιώσει. Το απαίτησε ο λαός που με υγρά μάτια από τα μπαλκόνια του αποθέωνε τα μαχόμενα παιδιά του. Το απαιτεί η ιστορία που ενθουσιασμένη από τον παλμό τους άνοιξε καινούργιες ολόλευκες σελίδες στο αύριό τους. Επειδή η γενιά του δικού μας Πολυτεχνείου συμβιβαζόμενη τις μουτζούρωσε.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr