Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΜια παρέα είναι. «Αδελφές ψυχές».. Ορισμένοι πολιτικοί δημοσιογράφοι καλλιτέχνες και κάποια πανεπιστημιακά απόβλητά τους, που ανεξαρτήτως της κομματικής τους βιτρίνας δικτυώθηκαν στενά με την υποδόρια εξουσία για να την εξυπηρετήσουν και να εξυπηρετηθούν. Κατά την σύμβαση αυτή μεταμορφώθηκαν από σκουλήκια σε πολύχρωμες πεταλούδες που αιωρούμενες ναζιάρικα στις τηλεοπτικές συχνότητες θα αποσπούσαν την προσοχή μας από την ληστεία του δημόσιου πλούτου και την εθνική ταπείνωση σε όλα τα επίπεδα. Χρόνια τώρα συντελείται. Από την εποχή της βίαιης εισβολής των ιδιωτικών Μέσων Μαζικών Εγκλημάτων. Από τότε που ο «καβαλιέρε» της δεξιάς Κωσταντίνος Μητσοτάκης άρχισε κυνικά το ξήλωμα του δημόσιου ΟΤΕ και την απαξίωση της κρατικής ΕΡΤ προς όφελος των ιδιωτών. Πως; Αφ’ ενός περιορίζοντας το εμπορικό πεδίο δράσης τους με την ταυτόχρονη κατάψυξη ή απομάκρυνση ικανότατων στελεχών και αφ’ ετέρου εκχωρώντας ως μη όφειλε στους καιροφυλακτούντες εργολάβους τις προσοδοφόρες υποδομές τους για τις οποίες ας σημειωθεί πως ο λαός είχε καταβάλλει τον πολύτιμο ιδρώτα του. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα με την ΔΕΗ στο όνομα των ντόπιων και ξένων επενδυτικών αρπακτικών που μια αποικιακή ανάσα απέχουν από τον Σερπιέρη του Λαυρίου. Τον δυνάστη που μαζί με τον ορυκτό πλούτο της περιοχής εξόρυξε από την καρδιά και των Ελλήνων δούλων του την αξιοπρέπεια τους.
Όμως ποιοι είναι όλοι αυτοί; Είναι αυτοί που διαχρονικά τους παρατηρούμε να συναλλάσσονται και να συναγελάζονται μεταξύ τους.. Τα βακτήρια της Ελληνικής νεοφιλελεύθερης ερήμου που ορκιζόμενοι πίστη στο σύστημα Σημίτη τότε, και τού Ρουσσόπουλου ως χθες, αποσυνέθεταν από το πολιτικά νεκρό σώμα της χώρας μας την ταυτότητά του. Δηλαδή την Ελληνική ψυχή. Τους ακούτε και τους βλέπετε αντιστάσεως μη ούσης να εγκληματούν κατά συρροή και κατ’ επανάληψη επί της νόησής μας και πάντα εκ του ασφαλούς καταθέτοντος μάρτυρα. Δηλαδή της τηλεοπτικής μονοφωνίας. Είναι εκείνοι που γεφύρωσαν ή επιχείρησαν να γεφυρώσουν τις χαώδεις διαφορές μεταξύ του νεοφιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού (ότι τέλος πάντων έχει μείνει από αυτόν μετά το ξέφτισμά του από τους σοσιαλοδημοκράτες) προς όφελος της κάστας των αφεντάδων τους. Τραπεζίτες εργολάβους μεσάζοντες. Με λόγια απλά. Τους νονούς και τους νταβατζήδες. Ώσπου στο τέλος πέτυχαν ό,τι από την αρχή επιδίωκαν. Να στήσουν ένα κράτος πρόνοιας του κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων. Απόδειξη το γεγονός της προνομιακής μεταχείρισης των τραπεζιτών έναντι ενός λαού που στενάζει κάτω από το βάρος της τοκογλυφίας τους με την αντιπολίτευση να διαφοροποιείται μόνο ως προς την διαδικασία!!!!
Θεωρώ περιττό να τους ονομάσω. Τα ονοματεπώνυμά τους φιγουράρουν κάθε μέρα εμπρός στα μάτια μας ως φωτεινές επιγραφές. Έτσι όταν διαβάζω στα σχόλιά σας να τίθεστε αβασάνιστα πότε στο πλευρό του ενός και πότε του άλλου λεχρίτη μου βγαίνει αυθόρμητα ένα ερώτημα. Με τον λαό μας είναι κανείς;
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr