Μετράμε τη ζωή μας μέσα από χιλιόμετρα. Παράλληλα γινόμαστε και παρατηρητές της ζωής των άλλων. Καθημερινά μέσα από τ’ αυτοκίνητο η εικόνα των άλλων απέναντι μας. Η αγωνία τους να πάνε στη δουλειά, το άγχος τους να φτάσουν γρήγορα στο ραντεβού τους, τα παιδιά μουτρωμένα – εκτός και αν είναι του δημοτικού που είναι πιο χαμογελαστά- που πάνε στο σχολείο. Μέσα από την καρότσα του αυτοκινήτου οι ήχοι της μουσικής σε πάνε αλλού, αλλά γίνονται και η μουσική επένδυση για το κάθε πρόσωπο, την κάθε σκηνή που εναλλάσσεται. Άλλοτε πιο απαλός και άλλοτε πιο δυνατός ο ρυθμός που μπορεί και να μην ταιριάζει με την σκηνή στην οποία γινόμαστε φευγαλέοι μάρτυρες της συγκεκριμένης στιγμής των άλλων. Μουσική στο ραδιόφωνο, οι δικές μας σκέψεις, και οι εικόνες των άλλων. Ένας παράξενος συνδυασμός της ζωής μας με τους άλλους, της εικονικής κοινωνικοποίησης μας με όλο αυτό το σκηνικό. Και τα τελευταία χρόνια η ίδια σταθερή εικόνα: σπάνια χαμογελαστοί οι άνθρωποι. Σαν να τους έχουν κλέψει τη χαρά και την ανεμελιά. Ούτε τα παιδιά δεν γελάνε παρά μόνο αν είναι πολύ μικρά. Μέχρι να μεγαλώσουν κι’ αυτά και αποφασίσουν να τα κάνουν λίμπα για να απαγκιστρωθούν και ξεφύγουν από το τέλμα αυτό. Άλλωστε τί άλλο έχουν να χάσουν αφού αν συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, θάχουν χάσει το δικαίωμα στην καλύτερη ζωή. Πάντα υπάρχει η βάσιμη ελπίδα για το καλύτερο αύριο.
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ