Κυριακή. Η άλλη Αθήνα. Η άλλη Ελλάδα στο τρίγωνο της Πειραιώς, Ζήνωνος και Ευριπίδου. Γυναικομάνι, χρώματα και γλώσσες, πολλές γλώσσες. Ρωσικά, Βουλγαρικά, Γεωργιανά, Αλβανικά, Πολωνικά, Τσέχικα. Οι κυρίες έχουν ρεπό. Συνωστίζονται στα ταξιδιωτικά γραφεία των συμπατριωτών τους για να τα πουν με τις φίλες τους. Να πάρουν τηλέφωνο στην πατρίδα και να περιμένουν το λεωφορείο που έρχεται για να τους φέρει γράμμα και κείνες να στείλουν το δικό τους πεσκέσι. Εικόνες του 50 και 60 που οι γονείς και παππούδες μας τις έχουν ζήσει με την εσωτερική και εξωτερική μας μετανάστευση. Έτσι εξηγείται η ευλάβεια και η συγκίνηση μας στο αντίκρισμα των σκηνών του Τριγώνου των Αθηνών και της Πολυπολιτισμικότητας του.
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν τα πράματα και για τους δικούς μας στις χώρες που τους φιλοξένησαν ως δεύτερες πατρίδες. Ίσως με περισσότερο άγριες συνθήκες λόγω του μεσολαβήσαντος παγκόσμιου πολέμου και της ανέχειας που υπήρχε. Αλλά η ξενιτιά είναι ξενιτιά και πέφτει βαριά ακόμα κι’ αν βρίσκεσαι στην Εδέμ. Αυτές οι κύριες είναι που στηρίζουν τα σπίτια μας. Κρατάνε παρέα και φροντίζουν τους γονείς και τα παιδιά μας. Έχουν πεντακάθαρα τα σπίτια των συγγενών μας. Είναι μέλη της διευρυμένης οικογένειας μας.
Είναι να θαυμάζει κανείς το κουράγιο τους. Το πώς ακροβατούν μεταξύ της έλλειψης της δικής τους οικογένειας και της ένταξης τους σε μια άλλη για βιοπορισμό. Η ψυχολογική στήριξη που δεν έχουν οι ίδιες και που τη δίνουν απλόχερα σε μας. Το να μετουσιώνουν την απελπισία τους σε δύναμη για επιβίωση. Πώς να μη σέβεται και υποκλίνεται κανείς στο μεγαλείο της ψυχής τους;. Και όμως αυτές τις γυναίκες επιλέγει η Δημοτική Αστυνομία του Κακλαμάνη μαζί με την αστυνομία της Hellenic Police Academy να τις κυνηγά.