Μια μέρα μετά το «ηλεκτροσόκ» που υπέστη η Δύση από την ανεξαρτητοποίηση της Ν. Οσετίας και της Αμπχαζίας από τον ρώσο πρόεδρο οι πολιτικοί ηγέτες προσπαθούν να αναδιπλωθούν και να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν τα νέα διεθνοπολιτικά δεδομένα. Για μια τεράστια πρόκληση, για μια πράξη παράνομη, απαράδεκτη και αντίθετη με το διεθνές δίκαιο είναι ο παρονομαστής των χθεσινών δηλώσεων αξιωματούχων από τη μια και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ας κάνουμε όμως μια σύντομη χαρτογράφηση των θέσεων και αντιπαραθέσεων στη διεθνή πολιτική σκακιέρα.
Πόλεμος για την εξουσία
Η υποκρισία στη διεθνή πολιτική είναι ένα είδος εν αφθονία αυτές τις μέρες. Από τη μια πλευρά η μία υπερδύναμη υπερασπίζεται σε ασκήσεις προσομοίωσης τα δικαιώματα των μειονοτήτων, και από την άλλη η άλλη υπερδύναμη φλέγεται από ανησυχία για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λα
ών. Οι έννοιες και τα τοπωνύμια είναι ανταλλάξιμα. Γιατί τίποτα δεν είναι γνήσιο. Για τις ΗΠΑ είναι αδιάφορη η τύχη της Αμπχαζίας και την Ν. Οσετίας το ίδιο και για τη Ρωσία. Εκείνο που ενδιαφέρει όμως και τις δύο πλευρές είναι η πολιτική δύναμη, η οικονομική επιρροή και η κάθε λογής ενέργεια. Οι ΗΠΑ συνέχισαν και χθες τις λεκτικές επιθέσεις κατά της Μόσχας «Η πρόθεση των Ρώσων να αναγνωρίσουν δυο πλευρές και δύο περιοχές σε σύγκρουση, οι οποίες βρίσκονται στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα της Γεωργίας, είναι κάτι θλιβερό», τόνισε η αμερικανίδα υπουργός εξωτερικών Κοντολίζα Ράις. «Βάζει τη Ρωσία σε αντίθεση με μια σειρά από ψηφίσματα του ΣΑ των ΗΕ, του οποίου είναι μέλος».ΗΠΑ υπερδύναμη;
Η είδηση της ανεξαρτητοποίησης βρήκε τον Τζορτζ Μπους να επιστρέφει στο Οβάλ Οφις από τις διακοπές του, ένας πρόεδρος με ημερομηνία λήξης και μια κυβέρνηση έτοιμη να παραδώσει στον επόμενο ένοικο του Λευκού Οίκου. Τηλεοπτικοί σχολιαστές δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν την κατάσταση κρίσιμη και ταπεινωτική για τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο. Και τώρα τι κύριε πρόεδρε; ρωτούσαν ρητορικά αμερικανοί αναλυτές. Στην Ε.Ε. οι φωνές οργής και αγανάκτησης και το ρωσικό διεθνές ατόπημα ξεπέρασαν η μια την άλλη. Αλλά μέχρι εκεί. Η Σερβία, δεν είχε τον περασμένο Φεβρουάριο κανένα δικαίωμα στο Κόσσοβο, που έπρεπε να παραδώσει σιωπηλά στην αυτονομία και την ανεξαρτησία. Στην Γεωργία ακόμη κι αν οι δύο περιπτώσεις δεν είναι ακριβώς όμοιες θα πρέπει να ισχύσουν άλλοι κανόνες;
Πώς λοιπόν είναι δυνατόν οι δυτικοί να επικαλούνται τώρα το δικαίωμα στην εδαφική ακεραιότητα ;