Γράφει ο Σπυρίδων Κονιδάρης
Αποστασία, Μητσοτάκης, Κόκκας και λοιποί
Το περίφημο μητσοτακικό συμπόσιο στο οποίο συζητήθηκαν τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965 προκάλεσε οργή και αγανάκτηση σε όσους Δημοκρατικούς πολίτες ζήσαμε από κοντά εκείνα τα γεγονότα. Ο,τι και να μας πει σήμερα ο κ. Μητσοτάκης, γνωρίζουμε ότι τα αίτια εκείνης της πολιτικής κρίσης ήταν πολλά και θλιβερά. Σαν πρώτη αιτία θυμόμαστε την επιθυμία του βασιλιά Κωνσταντίνου και της μητέρας του Φρειδερίκης να ελέγχουν πλήρως το στράτευμα. Αλλωστε για τον ίδιο λόγο είχαν συγκρουστεί τα Ανάκτορα στο παρελθόν και με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οταν ο πρωθυπουργός του 53% Γεώργιος Παπανδρέου θέλησε να αντικαταστήσει τον υπουργό Αμυνας Γαρουφαλιά, θεώρησε ότι αν δικαιούται να είναι πρωθυπουργός τότε δικαιούται να είναι και υπουργός Αμύνης. Από την αντίδραση του βασιλιά και τις οξύτατες επιστολές του φάνηκε ότι τα Ανάκτορα δεν ήταν διατεθειμένα να χάσουν τον έλεγχο του στρατού, δεν δίστασαν μάλιστα να δημιουργήσουν και μείζονα κρίση με βαρύτατες συνέπειες για τον σκοπό αυτόν. Τις ίδιες εκείνες ημέρες παραστρατιωτικά κέντρα στον στρατό και στην ΚΥΠ παρουσίαζαν (για δικούς τους σκοπούς) ψευδείς εκθέσεις για έξαρση του κομμουνισμού
στην ύπαιθρο και οι σύμβουλοι των Ανακτόρων δυσπιστούσαν προς την Ενωση Κέντρου, η οποία ακολουθούσε μια λιγότερο αντικομουνιστική πολιτική από την ΕΡΕ. Συγχρόνως και διάφορα στελέχη της τότε Ενωσης Κέντρου ανησυχούσαν με την άνοδο της δημοτικότητας του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Α. Παπανδρέου είχε αναλάβει για πρώτη φορά υπουργός το 1964 και εξέφραζε θέσεις που τον έκαναν δημοφιλή. Κύρια θέση του ήταν η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από την πολιτική των ΗΠΑ. Ετσι ο κύριος επίδοξος «διάδοχος» του Γεωργίου Παπανδρέου, Κώστας Μητσοτάκης ένιωθε ότι απειλούνται τα σχέδιά του. Ηταν τότε σε όλους τους πολιτικούς κύκλους γνωστό ότι ο Κώστας Μητσοτάκης πρωταγωνίστησε στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό και τη στήριξη των κυβερνήσεων των αποστατών, στον οποίο ενισχυόταν και από τον φίλο του εκδότη της «Ελευθερίας», κεντρώας εφημερίδας της εποχής, 
Πάνο Κόκκα. Χαρακτηριστικό για το τι συνέβη τότε είναι ότι ο Παν. Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ, που είχε στηρίξει την Αποστασία και τις βασιλικές επιλογές, σε υπόμνημά του προς τον Κωνσταντίνο τον Ιανουάριο του 1966, σχολιάζοντας τη στάση των αποστατών της ΕΚ, σημείωσε ότι εκ των υστέρων πληροφορήθηκε ορισμένες λεπτομέρειες της κρίσης: «Το χειρότερον...είναι ότι η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών... έγινε με εξαγοράν συνειδήσεων...με τον υπουργικόν θώκον ή και με άλλα ακατονόμαστα μέσα...».
Σ.Κ.