0ι εξουσίες, όλες οι εξουσίες, θέλουν να. είναι ολοκληρωτικές, για να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στις μάζες. Ο τρόπος, για. να επιτύχουν τον έλεγχο αυτό είναι απλός, αλλά δυσδιάκριτος στους πολλούς λόγω ελλειμματικής παιδείας. Το μυστικό κρύβεται σε δύο μικρές λέξεις: κοινό καλό.
Τι σημαίνει αυτό το κοινό καλό; Κατά την κρατούσα αντίληψη σημαίνει, πώς θα περιορίσουμε τα προσωπικά μας ή τα οικογενειακά μας οφέλη προς όφελος όλων. Κατ' αρχήν αυτή η σκέψη φαίνεται πράγματι σωστή, όμως και πάλι τίθεται ένα ερώτημα. Αν όλοι περιορίσουμε τα οφέλη μας, τότε ποιος πραγματικά ωφελείται, αφού όλοι είμαστε σε κατάσταση περιορισμού; Αν δηλαδή κανείς δεν έχει όφελος, τότε πώς είναι δυνατόν να ωφελείται το σύνολο;
Σε αυτή την περίπτωση και αφού κανένα πρόσωπο δεν έχει όφελος, τότε το όφελος αυτό θα πρέπει να μεταβιβάζεται σε κάτι απρόσωπο, που όμως θα επηρεάζει είτε άμεσα είτε έμμεσα το κοινωνικό σύνολο. Δυστυχώς δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο απρόσωπο πλην ενός - την εξουσία, η οποία, με την μορφή που έχει σήμερα, είναι πράγματι απρόσωπη μεν, άλλα επηρεάζει και άμεσα και έμμεσα τα έκτος αυτής πρόσωπα.
Πολλές φορές, όταν αυτή η απεμπόληση του προσωπικού οφέλους γίνεται δυσβάσταχτη, η ανθρωπότητα οδηγείται σε επανάσταση. Πραγματικά τότε νομίζουμε, πως κάτι πετύχαμε, αλλά και πάλι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν πετύχαμε. Εν καιρώ ότι κερδίζεται με τις επαναστάσεις θα αυτοκαταργηθεί από τους ίδιους τους επαναστατημένους, για να γίνει καθεστώς πολλές φορές χειρότερο του προηγούμενου. Η επανάσταση λοιπόν δεν είναι αυτή που φέρνει την αλλαγή στο σύστημα εξουσίας, αλλά είναι αυτή που δίνει την εξουσία αλλού. Επανάσταση σημαίνει αλλαγή νομής ή αλλαγή νόμων, αλλά οπωσδήποτε όχι κατάλυση της εξουσίας. Ας μην θεωρούμε λοιπόν, πως με την επανάσταση μπορεί ν' αλλάξει κάτι σε σχέση με την όποια εξουσία. Συνεπώς και η κάθε επανάσταση δεν έχει σκοπό την προσωπική βελτίωση του υποκειμένου αλλά και πάλι το όφελος της εξουσίας κρυμμένο καλά πίσω από αυτές τις δυο μαγικές λέξεις, που τόσο δύσκολα αποκωδικοποιούνται: «Κοινό καλό».
Εάν παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά όλες τις πολιτικές θεωρίες περί κοινού καλού, θα δούμε, ότι έχουν όλες μία βασική προϋπόθεση και απαίτηση: αυτή της υποταγής του προσώπου στο απρόσωπο. Η υποταγή είναι το βασικό ζητούμενο, διότι μόνο μέσα από αυτήν θα μπορέσει να επιτευχθεί ο στόχος του «κοινού καλού». Όμως ο πραγματικός στόχος δεν είναι άλλος από την ενδυνάμωση του συστήματος απρόσωπης εξουσίας.
Ας σκεφτούμε ελεύθερα και χωρίς κανέναν περιορισμό, ας επιλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλει ο καθένας μας, χωρίς να επηρεαζόμαστε από το αν αρέσει ή όχι στους άλλους, ας ταξιδέψουμε σε σκέψεις, που δεν ανήκουν σε κανέναν, και ας εφαρμόσουμε
ο καθένας στην ζωή του όλα, όσα νομίζει πώς θα τον κάνουν καλύτερο. Μόνον έτσι, μέσω της αυτοβελτίωσης δηλαδή, θα επιτύχουμε την καλύτερη και αξιότερη εξέλιξη μακριά από «πολιτικές συνταγές» και καλούπια περιορισμών, που μόνο για το κοινό καλό δεν είναι. Διότι εν τέλει το κοινό καλό βρίσκεται στο να γίνουμε ως άτομα ένας έκαστος χωριστά καλύτερος και όλοι όσο καλύτεροι μπορούμε. Αυτό είναι ανθρωπισμός κατά την γνώμη μου.
Κλείτωρ
(η άδεια από το συγγραφέα για την επαναδημοσίευση του άρθρου, η επεξεργασία από το πρωτότυπο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ.313 Μάιος 2008 και η μετατροπή του σε μονοτονικό έγινε από τον bilsot. Ευχαριστούμε πολύ τον Κλείτωρα.)