Του Αλέξη Καλοκαιρινού
Καθηγητή Τομέα Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης
Όσοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα τεκταινόμενα στην ελληνική πολιτική σκηνή με βάση τις ευρωπαϊκές εξελίξεις έχουν απελπιστεί. Γιατί δεν εκδηλώνεται η «κρίση της σοσιαλδημοκρατίας» στην Ισπανία; Πώς η Αριστερά θριαμβεύει στην Κύπρο και σβήνεται από τον εκλογικό χάρτη της Ιταλίας; Στα γενικευμένα φαινόμενα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης αντιπαρατίθενται τοπικές πολιτικές ιδιορρυθμίες. Στην Ελλάδα, η πολιτική τάξη παίζει το δικό της βιολί. Η προσθήκη των εκλεκτών σολίστ του Συνασπισμού δεν έχει αλλάξει ουσιωδώς τα δεδομένα. Η συζήτηση για την οικονομία την Πέμπτη στη Βουλή ήταν απολύτως ενδεικτική: δεν ακούσαμε σχεδόν τίποτα για την οικονομία. Είδαμε τον Καραμανλή να παριστάνει τον Σημίτη και απέναντί του ένα μέτωπο ενάντια στην απόβαση των ξένων. Ο ΟΤΕ είναι τα Ίμια της πολιτικής. Στο σύγχρονο μέτωπο, ο Παπανδρέου προασπίζεται «κυριαρχικά δικαιώματα» και ο Αλαβάνος οραματίζεται να κατεβάσει τη γερμανική σημαία σαν νέος Γλέζος. Το συμπέρασμα από τη συζήτηση είναι ένα: ο Σημίτης άρχισε να ψάχνει στρατηγικό επενδυτή το 2001 και τελικά τον βρήκε στα 2008 ο Βγενόπουλος. Όπα! Αυτός δεν είναι πρωθυπουργός. Δεν είναι καν πολιτικός. Όμως, ψύλλοι μπήκαν στα αυτιά της πολιτικής μας τάξης: προ ημερών, ο Βγενόπουλος εισέβαλε με αυθάδεια στο ιερό της πολιτικής. Όχι βέβαια ως πολιτικός. Μήπως όμως εξυφαίνονται σενάρια ενός ελληνικού μπερλουσκονισμού; Βάλλοντας εναντίον των πολιτικών, ο Βγενόπουλος παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος του λαού της Μαρφίν. Επίσης, όπως επισημάνθηκε στο Κοινοβούλιο, φιλοδοξεί να κερδίσει και τον λαό της Πανάθας. Ωστόσο, δεν έχουμε σοβαρές ενδείξεις ότι θα ήθελε να εκπροσωπήσει και τον πραγματικό λαό. Ο απίθανος πολιτικός Μπερλουσκόνι είναι προϊόν της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας. Στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να αναγεννηθεί. Οι πολιτικοί μας ανακυκλώνουν μεταξύ τους τούς ρόλους στο φόντο μιας λανθάνουσας κρίσης αντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι συμβολίζει την αποτυχία της πολιτικής. Τουλάχιστον, στην Ελλάδα οι πολιτικοί δεν φαίνεται να έχουν ακόμα εξαντλήσει τις ευκαιρίες τους. Είπαμε, άλλωστε. Κάθε χώρα είναι και μια ξεχωριστή περίπτωση. Και ξεχωριστότερη όλων είναι, βεβαίως, η Ελλάς.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ και αναδημοσιεύετε στο καφενείο μας με τη σύμφωνη γνώμη του Αλέξη και τον ευχαριστούμε