Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Τα γεγονότα που εξελίσσονται στη χώρα μας αποδεικνύουν ότι
το κόμμα που επέλεξε η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να τον κυβερνήσει στις
εκλογές του Ιανουαρίου δεν διέθετε το βασικότερο στοιχείο που πρέπει να υπάρχει
σε ένα πολιτικό κόμμα και μάλιστα κόμμα εξουσίας. Και το στοιχείο αυτό είναι η
συνοχή, η ταύτιση των βασικών θέσεων, η ομοιογένεια των βασικών πολιτικών
απόψεων.
Φάνηκε δηλαδή από τις εξελίξεις ότι η γιγάντωση του ποσοστού
του ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο εκπληκτικό 36% ήταν μαϊμού, μετά από τις μεταγραφές
και προσχωρήσεις στελεχών από άλλα κόμματα και παρατάξεις που μυρίστηκαν ψητό
και έσπευσαν κατ εικόνα και ομοίωση των ποδοσφαιριστών που αλλάζουν ομάδες και
πηγαίνουν όπου βλέπουν καλύτερες οικονομικές προοπτικές.
Αυτό είναι η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου.
Τώρα που καταλάγιασαν οι ......
όποιες πολύμηνες συζητήσεις με τους
δανειστές και που υποτίθεται ότι η χώρα θα έμπαινε (;) σε μια σειρά, επέλεξαν
οι διαφωνούντες με την γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να εκδηλώσουν ανοιχτά
πλέον τις αντιρρήσεις τους και αναγκαστικά να οδηγηθούμε σε νέα εκλογική
περιπέτεια, λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε.
Κανείς από τους εθνοπατέρες αρχηγούς δεν σκέπτεται τελικά
ότι κάποτε θα πρέπει αυτή η χώρα να κυβερνηθεί σοβαρά, να δουλέψει η οικονομία,
να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να ανασάνουν οι πολίτες.
Φαίνεται ότι επειδή ο μόνος χώρος που δεν έχει πληγεί από
την ύφεση και την ανεργία και κανείς δεν έχει χάσει τη «δουλειά» του είναι η
Βο(υ)λή των τριακοσίων, υπάρχει μια μέγιστη αδιαφορία για το τι γίνεται έξω από
τον χώρο αυτό.
Το πιο τραγικό όμως είναι ότι ειδικά σήμερα στο πολιτικό
στερέωμα δεν υπάρχει σε κανένα πολιτικό φάσμα ένα ηγέτης που να μπορεί να
σηκώσει στους ώμους του την ευθύνη μια διακυβέρνησης. Δεν υπάρχει δυστυχώς ένας
ηγέτης που να έχει πολιτικό λόγο, που να μπορεί να πείσει για τις απόψεις του.
Βέβαια εδώ που τα λέμε όταν είσαι κυβερνήτης και δεν
κυβερνάς αλλά απλά «διεκπεραιώνεις» αποφάσεις άλλων, δεν χρειάζεσαι.
Τα δύο τέως αρχηγικά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπέστησαν ανεπανόρθωτη
φθορά, που εκτιμάται ότι η μόνη λύση γι αυτά είναι η οριστική τους διάλυση. Όχι
ότι δεν υπάρχουν στελέχη ικανά και έντιμα που να μπορέσουν να σταθούν επάξια
στους χώρους που υπηρετούν, αλλά όπως και να το κάνουμε άλλο να είσαι «αφέντης»
και άλλο «υπηρέτης». Και αφέντες δεν υπάρχουν.
Δεκαετίες τώρα τα ικανά στελέχη των κομμάτων εξουσίας είτε
αποχώρησαν από τους σχηματισμούς που συμμετείχαν διαφωνώντας από τις διάφορες
κατά καιρούς λοξοδρομήσεις από τις βασικές γραμμές που τα είχαν δημιουργήσει
(τα κόμματα) π.χ. Μανώλης Δρετάκης στο ΠΑΣΟΚ, ή απομονώθηκαν από τους
ομοτράπεζους και αρχηγούς διότι αντιδρούσαν στο «τοις κείνων ρήμασι
πειθόμενοι».
Βλέπουμε λοιπόν σήμερα στο μεν κυβερνητικό συνασπισμό να
μαλλιοτραβιούνται και να προσπαθούν να βγάλουν τα μάτια τους ενώ στα άλλα
κόμματα να υπάρχει ένας πανικός συναισθανόμενοι την αδυναμία τους να προβάλουν
θέσεις και ιδέες που θα μπορούσαν να πείσουν ψηφοφόρους.
Στη μέση δε όλων αυτών εμείς να ψαχνόμαστε και να
αναρωτιόμαστε: «τελικά που πάμε;;;;; θα δούμε ποτέ άσπρη μέρα;;;;;»