«Το είχα μέσα μου, πίεζε να βγει. Όσο πάλευα με τα κλασικά εργαλεία των ιστορικών να τιθασεύσω το έντυπο υλικό που άπλωνε σιγά σιγά και γέμιζε όλο το κελί, τόσο πιο πολύ πίεζε να βγει. Στα χειρόγραφα στα οποία ταξινομούσα αντικειμενικά, ιστορικά ρεύματα, στο περιθώριό τους σημείωνα μια φράση, μια εικόνα από τα παλιά που ανάβλυζε. Ο παλιός......
γνώριμος Αντώνης έλεγε το λογάκι του, έκλεινε συνωμοτικά το μάτι, διεκδικούσε το χώρο του» αναφέρει μιλώντας στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
«Μια ξάγρυπνη νύχτα παραμέρισα έντυπα και χειρόγραφα, άνοιξα μια γωνιά στο πλαστικό τραπέζι, άνοιξα τη δίοδο να βγει ο συμπιεσμένος ατμός, ξημέρωσε, μεσημέριασε, ξαναβράδιασε και εγώ συνέχισα να γράφω», προσθέτει και εξηγεί ότι έγραφε όλο το καλοκαίρι του 2012, σταμάτησε το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου και άρχισε ξανά μετά από περίπου ένα χρόνο, στις 17 Νοέμβρη του 2013.
Τέλος αποκαλύπτει ότι μάλλον θα υπάρξει και... σίκουελ, καθώς το βιβλίο αυτό που εκδόθηκε δεν ήταν αυτό που αρχικά είχε σχεδιάσει. Στην αρχή είχε ξεκινήσει να γράφει την ιστορία της μεταπολιτευτικής ένοπλης πάλης. «Δεν είχα πρόσβαση στις πηγές που ήθελα. (...). Όμως, δεν έχω παραιτηθεί από αυτή την ιδέα» καταλήγει.