Οι κεντρικοί τραπεζίτες, εδώ και χρόνια, εφαρμόζουν, λίγο-πολύ, έναν απλό κανόνα που τους συμβουλεύει ως προς τον προσδορισμό των επιτοκίων. Πρόκειται για τον κανόνα που πρωτο-παρουσίασε ο John Taylor, καθηγητής στο Stanford. Ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί κανείς ή όχι με την ευλαβική χρήση του κανόνα του Taylor, σημασία έχει ότι .......
χρησιμοποιείται και αποτυπώνει τις απόψεις των κεντρικών τραπεζιτών για το επίπεδο στο οποίο είναι καλό να κυμαίνονται τα επιτόκια δανεισμού.
Γιατί σας κουράζω με τον κανόνα του Taylor; Επειδή μας ανοίγει ένα παράθυρο από το οποίο μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά, χωρίς πάθη και φόβους, στην πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην Ευρωζώνη σήμερα. Με έναν πολύ απλό τρόπο: Συγκρίνοντας το επιτόκιο της ΕΚΤ που επικρατεί στην Ευρωζώνη, το σημερινό 0,25%, με το επιτόκιο που προτείνει ο κανόνας του Taylor για κάθε μία από τις χώρες μας ξεχωριστά.
Σε μια συμπαγή, βιώσιμη νομισματική ένωση τα επιτόκια που δίνει ο κανόνας του Taylor δεν θα ήταν βέβαια ποτέ ίδια για κάθε χώρα αλλά, από την άλλη, οι διακυμάνσεις τους πάνω και κάτω από το ένα, κοινό επιτόκιο (αυτό της ΕΚΤ) θα πρέπει να είναι «ομαλές». Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Μια ματιά στο διάγραμμα (που παρήγαγε η Société General και αναπαρήγαγε το Reuters – βλέπε το πιο κάτω Παράρτημα για επεξήγηση των υπολογισμών στους οποίους βασίζεται το διάγραμμα) οδηγεί σε ένα απλούστατο συμπέρασμα: η σημερινή Ευρωζώνη είναι «χαλασμένη». Έχει «σπάσει». Δεν είναι βιώσιμη. Τελεία και παύλα.