Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης
Η τηλεοπτική …πανδαισία εικόνων για τις συλλήψεις της
Χρυσής Αυγής, είναι η κατάλληλη οπτική επένδυση μιας χώρας που κινείται
σε ρυθμούς ρετρό!
Στις οθόνες παρελαύνουν οι συλληφθέντες: άνθρωποι που
βγήκαν από τις σκιερές, αθέατες παρυφές της κοινωνίας, από μια Ελλάδα
των μέσων του προηγούμενοι αιώνα: Μπράβοι, προστάτες, μαχαιροβγάλτες, δολοφόνοι, μισεροί.
Βρέθηκαν με χειροπέδες γιατί υπερεκτίμησαν τη δύναμή τους, μετέφρασαν
ως παντοδυναμία τους την μακρόχρονη αδυναμία και αδιαφορία της
συντεταγμένης Πολιτείας στην.......
αντιμετώπισή τους. Ώσπου έφτασε το
καταλυτικό γεγονός της δολοφονίας ενός Έλληνα (επαληθεύοντας τη ρήση «το
μυρμήγκι όταν θέλει να χαθεί βγάζει φτερά»).
Η πολιτική ηγεσία θορυβήθηκε, ένιωσε να απειλείται η
ίδια και για λόγους αυτοσυντήρησης μετέτρεψε το χέρι της θωπείας –
θωπεία για να μην αποκοπεί από εκείνο το τμήμα της λαϊκής της βάσης που
οργισμένο είχε καταφύγει στην πρωτόγονη «αντισυστημικότητα» των ανθρώπων
με τα μαύρα – σε χέρι νεμέσεως. Το καταιγιστικό των εξελίξεων
αποδεικνύει δύο τινά: πρώτον, όταν η πολιτική ηγεσία
έχει την αρμόζουσα πολιτική βούληση μπορεί να την επιβάλει με
αποφασιστικότητα διαμέσου των κρατικών δομών και με δεδομένη την
επιτυχία. Δεύτερον: Οι κρατικές δομές σε στυλ ρετρό και
αυτές, αποτελούν παρακολούθημα της πολιτικής εξουσίας. Δεν έχουν
κατακτήσει – ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα και αυτό- την υπηρεσιακή
αυτοδυναμία, να δρουν ανεξαρτήτως ή και ενάντια στις αποφάσεις της
πολιτικής εξουσίας. Αυτό ζούμε τώρα, αυτό ήταν το περιβάλλον στο οποίο
επωάστηκε η απεχθής εγκληματική γκρούπα.
Η ίδια ηγεσία, με την ευγενική χορηγία της τηλεοπτικής
πανδαισίας, άρχισε να κεφαλαιοποιεί την «επιτυχία» της (σε εισαγωγικά η
λέξη, επειδή όπως προείπαμε η οργάνωση θα έπρεπε από χρόνια να έχει
πιαστεί στις δαγκάνες της οργανωμένης Πολιτείας, χωρίς να περιμένει τον
κ. Δένδια να στείλει τις δικογραφίες). Οι σκέψεις που διακινούνται περί διεξαγωγής πρόωρων εκλογών αρμόζουν και αυτές στη ρετρό νοοτροπία. Η
κυβέρνηση στεφανωμένη με την εξάρθρωση της οργάνωσης, με τους
απολεσθέντες οπαδούς να επανακάμπτουν στην παραδοσιακή εστία,
παρακινείται να ξεχάσει τα καταστροφικά που μέχρι πρότινος διακήρυττε,
για το -καταστροφικό για τη χώρα- ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Φυσικά ο πρωθυπουργικός λόγος δεν ηχούσε πειστικά: Αν οι
εκλογές ήταν τόσο καταστροφικές σε περίοδο μνημονιακής οικονομικής
δυσπραγίας, γιατί έριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου; Γιατί ήταν έτοιμος να
καταφύγει σε εκλογές τον Ιούνιο, κατηγορώντας τους αντιπάλους του, αλλά
και τον πρώην συγκυβερνήτη του Κουβέλη, ότι τον έριξαν για τα μάτια της
ΕΡΤ; Τώρα τι άλλαξε στη σισύφεια πορεία της χώρας και το ενδεχόμενο
εκλογών, δεν είναι πλέον μια καταστροφική προοπτική;
Απλώς, νιώθει ότι έχει πολιτικό πλεονέκτημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, και με παλαιοκομματική λογική θέλει να το εκμεταλλευτεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε δυσχερή θέση καθώς οι καταιγιστικές εξελίξεις των αιφνιδίασαν. Οι
πρώτες δηλώσεις των στελεχών του στα παράθυρα εξέπεμπαν αμηχανία. Η
κλασική αριστερή θεωρία για τον φασισμό που ήταν το μακρύ χέρι του
συστήματος κατέρρεε, καθώς το ίδιο το σύστημα ακρωτηρίαζε το χέρι του.
Τα γεγονότα αυτά ήρθαν μετά και την αποτυχία του να μετατρέψει την
απεργία των καθηγητών και των εργαζόμενων στο χώρο της Υγείας ή τη
διαθεσιμότητα στο Δημόσιο, σε εφαλτήριο γενικότερου ξεσηκωμού που θα
απονομιμοποιούσε την κυβερνητική πολιτική και θα κλυδώνιζε το
κυβερνητικό σκάφος. Το ίδιο αποδυναμωμένος είναι και στη στήριξη των
πρυτανικών αρχών καθώς από την μεγάλη μάζα, καλώς η κακώς, εκλαμβάνεται
ως μια εσωτερική διοικητική υπόθεση στήριξης ημετέρων.
Εξ΄ αυτού, κυβερνητικά στελέχη φαίνεται να ερωτοτροπούν
με την ιδέα των εκλογών, χωρίς αυτό να αποτελεί ακόμη απόφαση της
ηγεσίας. Φαίνεται να πιστεύουν πως η προτίμηση των πρώην οπαδών τους
στη Χρυσή Αυγή ήταν ένδειξη δυσαρέσκειας και όχι συνειδητοποιημένη
αντιμνημονιακή στάση, ώστε να στοιχηθούν πίσω από τους ΑΝΕΛ ή τον
ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι αν αρκούν οι
φυλακίσεις για να ρετουσάρουν μια πραγματικότητα που καθημερινά γίνεται
όλο και πιο αβίωτη. Αλλά αυτό η ζωή θα το δείξει!