Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
…Και για
άλλη μια φορά οι παράγοντες της δικαιοσύνης κοιτούσαν αμήχανα και μάλλον
θυμωμένα το δάχτυλο που κουνούσαν μπροστά στο πρόσωπό τους οι τηλε-εισαγγελείς!
Δεν είναι
στην πολιτική φύση των παραγόντων της δικαιοσύνης να κοιτούν τα άστρα, αλλά κι
αν ήταν δεν θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν μπροστά στο θρασύ δάκτυλο των
λειτουργών του Τύπου, που τους κρύβει τον ουρανό, το πολιτικό σύμπαν.
Αντίθετα,
είναι στην διαστροφική, ολοκληρωτική, πολιτική φύση των ΜΜΕ να κουνούν το
δάκτυλο απειλητικά προς .......
εισαγγελείς και ανακριτές, φοβούμενα πως οι τελευταίοι
με μια απόφασή τους θα μπορούσαν να ρημάξουν την κατασκευή τους: την περίφημη
κοινή γνώμη… την συγκυριακή, καταστατική πραγματικότητα των άστρων τους.
Η «μαχητική
δημοσιογραφία» με τους ενσωματωμένους σε κάποιο φαντασιακό εκστρατευτικό σώμα τηλε-εισαγγελείς
της, πάντα θα κουνάει το δάχτυλο προς κάποιον εισαγγελέα, κάποιον ανακριτή,
όπως αντίστοιχα προς κάποιον διαιτητή ή κάποιον (δια)μεσολαβητή. Πρόκειται για
τον φετιχισμό του ποινικού που κάνει πολιτική και για τον ουσιαστικό διασυρμό
της αστικής δημοκρατίας μας. Για μια παραθεσμική βία της «τετάρτης εξουσίας»
που ενσωματώνει μεταπολιτικά τις τρείς θεσμοθετημένες και δήθεν ανεξάρτητες, για
να τις μετατρέψει σε ένα ολοκληρωτικό σύμπαν που να χωρά σε μια εκπομπή, σε μια
στιγμή, ενός συμβάντος – και εντός ενός «κοινού μυαλού» - που μέσω κυρίως του
τηλεοπτικού δέκτη μεταβάλλεται πλαστά σε γεγονός, βιάζοντας την ιστορία και την
πολιτική φύση της θεσμοθετημένης πολιτείας, όπως και όλους ανεξαιρέτως τους
παράγοντες που εμπλέκονται ή φέρεται να εμπλέκονται ή συμφέρει το συγκεκριμένο
ΜΜΕ να εμφανίζονται ότι εμπλέκονται σε αυτό (το συμβάν).
Έτσι τα
άστρα αποκτούν πάντα μια νέα καταστατική διάταξη, την οποία για να προσεγγίσει
ο κρίσιμος στην συγκυρία παράγοντας της δικαιοσύνης οφείλει να παρακολουθήσει
και να σεβαστεί την βούληση του τηλε-εισαγγελέα, που κουνάει το δάχτυλο για να
εναρμονίσει στο ρυθμό της κίνησής του και τα υπόλοιπα «μαχητικά», δημοσιογραφικά
δάχτυλα, που πιέζουν πλήκτρα, σαν να πιέζουν κάποια σκανδάλη… Η περίφημη κοινή
γνώμη, ως καταστατικό σύμπαν από άστρα, πλανήτες, κομήτες και νεφελώματα,
κανονίζεται από το δάχτυλο του τηλε-εισαγγελέα που υπάρχει για να κινιέται
απειλητικά, εναντίον αυτού που θα μπορούσε να αμφισβητήσει έστω και στιγμιαία
το καθεστώς που αυτός υπηρετεί και δοξάζει συνειδητά, ασυνείδητα και τις
περισσότερες φορές αυτόματα: ημι-συνειδητά – ημι-ασυνείδητα.
Ο κανόνας δικαίου
έτσι εκχυδαΐζεται και λαμβάνει την μορφή του δάχτυλου που κουνά το κάθε
θρασίμι, καλυμμένο με την Τηλεοπτική ή Τυπική (από το Τύπος) Τήβεννο. Μην
διαμαρτύρεσαι φίλε ανακριτή, έτσι συμβαίνει και θα συμβαίνει όσο προχωρούμε πιο
βαθιά στην μεγάλη παρεξήγηση των αστικών θεσμών! Όσο γλιστρούμε στην άβυσσο του
ολοκληρωτισμού που προφασίζεται την δημοκρατία! Όσο οι πραγματικότητα
μετατρέπεται σε εικονική και όσο οι αισθήσεις μας, ταυτίζονται με την
τηλεοπτική τους προέκταση!
Η «μαχητική
δημοσιογραφία» εναντίον του νεοναζισμού στην Ελλάδα ως πολεμική φάρσα της «militant democracy» - που θα βρεις να εξηγώ σε
προηγούμενα σημειώματά μου – αποτελεί εκδήλωση της δραματικής διάβρωσης της αστικής δημοκρατίας στον τόπο
μας, μεγαλύτερης ίσως από την υφέρπουσα παγκόσμια σήψη της, εξαιτίας μια
σοβαρής, αλλά χρόνιας, λανθάνουσας κρίσης της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής
συσσώρευσης και πολιτισμικής κυριαρχίας της αήθιας των αγορών. Δηλαδή, της
κρίσης του δημοκρατικού πλουραλισμού που πλήττεται στο όνομα μιας ολοκληρωτικής
δομής ισοπέδωσης του διαφορετικού – με επίκληση μάλιστα στον σεβασμό του
ιδιαίτερου ατόμου (ιδιώτη), όσο αυτό απομακρύνεται από την πιθανότητα
κοινωνικής του ολοκλήρωσης - δια της άρνησης του ιδεολογικού και διαστροφής του
πολιτικού στο πλαίσιο του κοινωνικού ανταγωνισμού.
Υπάρχει
άμυνα σε όλα αυτά; Μπορεί να αμυνθούν οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας,
ενώπιον της μανίας εξόντωσής τους από τους ίδιους τους δήθεν θεραπευτές της; Όχι,
φίλε μου, όχι! Οι δομές δεν μπορούν να αμυνθούν, οι παράγοντες που δρουν μέσα σε
αυτές ίσως! Με αυταπάρνηση, με τεράστιο προσωπικό κόστος, με «τρέλα», με γνώση,
με πολιτική ωριμότητα, πραγματισμό, τεράστια αυτοπειθαρχία και λίγη …ουτοπία! Με
αγώνα για την δημιουργία ενός αντιλαϊκιστικού κινήματος δημοκρατικού
σοσιαλισμού! Όλες μας οι ελπίδες πλέον δομούνται πάνω στους παράγοντες, που
ασφυκτιώντας μέσα στις δομές του ολοκληρωτισμού των «μαχητών» εναντίον του
πλουραλισμού, στο όνομα μιας δήθεν πλουραλιστικής κοινωνίας (με την
τεχνοκρατική στην θέση της δημοκρατικής εννοίας) που εξοβελίζει, ποινικοποιώντας
την ιδεολογία, ή προσάπτοντας σε αυτήν κακουργηματικά οντολογικά στοιχεία, ενώ
λοιδορεί την πολιτική.
Όλες μας οι
ελπίδες δομούνται επ’ αυτών που θα μπορούσαν να κτίσουν ένα διαφορετικό αστικό
οικοδόμημα, εντός της μετανεωτερικότητας ,του μεταμοντερνισμού και της
μεταβιομηχανικής εποχής, περιθωριοποιώντας τον τηλε-εισαγγελέα, ως γραφικό
απομεινάρι μιας εποχής σήψης των πολιτικών της ελληνικής ύστερης νεωτερικότητας,
που συμπίπτει με την πτώχευση και φτωχοποίηση. Μια περίοδο σήψης του κράτους,
που δεν μπορεί πλέον να οριστεί ούτε ως Κράτος Δικαίου, ούτε ως Κράτος
Ευημερίας, αλλά αποκλειστικά ως καθεστώς απορρύθμισης των σχέσεων που ορίζουν
την ύπαρξη και λειτουργία του ως προηγμένο αστικό φαινόμενο. Εάν, ωστόσο, στο
μεσοδιάστημα το Κράτος Δικαίου, επιχειρηθεί να αντικατασταθεί από το Κράτος των
Δικαστών, η ιλαροτραγωδία της συγκυρίας θα μεταβληθεί σε σκέτη …τραγωδία!