Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Ως άσεμνος αλλά
ταπεινός μελετητής του William E. Connolly και ανήσυχος διαπραγματευτής του
πλουραλισμού στο πλαίσιο μιας αγωνιστικής, δυναμικά εξελισσόμενης και όχι κλινικά
νεκρής δημοκρατίας, έρχομαι να αντιδράσω προς την φιλολογία των ημερών περί «άκρων»:
Μην παίζετε με τα άκρα σας, θα επιβαρύνετε τη μέση σας και θα σακατέψετε την
ράχη της δημοκρατίας!
Αυτές τις πονηρές
μέρες, όλοι απευθύνονται σε όλους λέγοντας: κόψτε τη σχέση με τα άκρα σας, απομονώστε
τα άκρα σας, μην ..............
επικοινωνείτε με τα άκρα σας, ενώ αυτή η αφήγηση δομείται από
κάποια φανταστική μέση των άκρων. Όπως θαυμάσια είπε ο Οδυσσέας Ελύτης, «έχει
τη μέση της και η άκρη-άκρη». Έ, αυτή ακριβώς η μέση αυτοπαρουσιάζεται ως
πολέμιος των άκρων και ας τα ενσωματώνει για να έχει λόγο να Είναι. Τα αποστρέφεται
όμως διαστροφικά, με την πολιτική έννοια, ή κάνει πως τα σιχαίνεται για να Υπάρξει
μέσα σε ένα πέπλο άγνοιας των πραγματικών σχέσεων που την ορίζουν.
Ά, ρε φουκαριάρα
μέση, τί κόσμο δημιουργείς! Γιατί δεν βάζεις κάποιο άκρο σου να σου διαβάσει
και εξηγήσει το «The Terms of Political Discourse» του Connolly, μια και εσύ, η μέση, δεν ξέρεις από
αυτά και ούτε θα μπορούσες ποτέ να κατανοήσεις την αξία τους από μόνη σου. Είσαι
χαζοχαρούμενη μέση, μια και δεν κατανοείς πως το Είμαι σου το οφείλεις στα άκρα
σου. Αυτά, ανόητη μέση, σε καθιστούν με ένα δυναμικό τρόπο αυτό που αυτοπαρουσιάζεσαι:
την Μέση εντός μιας πολιτικώς ορθής δομής, που μοιάζει σαν μια σταθερή, σεκιουριτιστική
κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αυτήν εκμεταλλεύεσαι
κατεργαράκο, «μεσαίε» πολιτικάντη για να παράγεις και μοιράσεις πολιτική ισχύ, όπως
ο σύγχρονος χρηματιστής παράγει χρήμα και μοιράζει ισχύ με τα λεγόμενα χρηματοπιστωτικά
«Special Purpose Vehicles»! Έτσι όμως η δημοκρατία η ίδια, αυτή καθ’ εαυτή, με
την μορφή του κοινοβουλευτισμού καταλήγει να μεταβάλλεται σε μια «Special
Purpose Regime». Ένα γενικευμένο καθεστώς διακυβέρνησης Ειδικής Ανάγκης, Ειδικού Σκοπού,
ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που κλονίζει τη νομιμότητα του ίδιου του αστικού πολιτικού
ιδεολογήματος.
Τότε ανατέλλει
εύλογα το ζήτημα της πάλης των τάξεων που προσπαθεί να διασκεδάσει ο φασισμός
με την νεοναζιστική μάλιστα πρακτική. Τότε είναι που έρχεσαι μεσούλα (: μασούλα)
να μιλήσεις για την θεωρία των «δύο άκρων», έτσι ώστε να κατασκευάσεις μια
πλαστή και απατηλή πολιτική νομιμοποίηση που θα διασκεδάζει την κατάρρευση της νομιμότητας
– από εσένα, με δικές σου πράξεις και παραλήψεις, με δική σου βούληση κουνιστή
μεσούλα!
Δεν υπάρχει μέση
δίχως άκρα! Η μέση ορίζεται από τα άκρα, και αυτό αναγνώστη μου, είναι ένα
διαρκές πολιτικό παιχνίδι, που στην Ελλάδα της σημερινής κρίσης και του πανικού
της διαπλοκής λαμβάνει επικίνδυνες για το δημοκρατικό, πλουραλιστικό φαινόμενο διαστάσεις.
Και ξέρετε γιατί; Διότι, αγαπητέ μου, ο γκεμπελισμός με τους γκεμπελίσκους που παριστάνουν
τους σοβαρούς και υπευθύνους πολιτικούς κυριάρχησε/ κυριάρχησαν. Αυτοί οι
μασκαράδες τι κάνουν; Κουνούν την μέση τους προς το ένα άκρο, υποκαθιστώντας το
υπαινικτικά και προδηλωτικά, εκθέτοντας το άλλο στη κοινή γνώμη που οι ίδιοι κατασκευάζουν.
Έτσι στην πραγματικότητα τα άκρα είναι
ένα (το άκρο) που ορίζει η πολιτικώς ορθή, ακραία τοποθέτηση της μέσης. Άρα, το
διαστροφικό που συμβαίνει είναι η αναφερόμενη ως δημοκρατική μέση να ορίζει στη
σημερινή Ελλάδα τα άκρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτή που καθορίζεται από
αυτά.
Στην ουσία πρόκειται
για τον ανταγωνισμό δύο μεσών των άκρων-άκρων, και αυτό δεν είναι πρόβλημα, αλλά
η αρετή του πλουραλισμού. Η δεξιά μέση όμως είναι προστυχούλα και διαρκώς
λικνίζεται στον χορό της κοιλιάς, θέλοντας να εξαφανίσει από το ορατό πεδίο των
πολιτικών την σημασία των άκρων της για το Είμαι της. Η άλλη μέση, η αριστερή, παρασύρεται
σήμερα από τον χορό της πρώτης και επιχειρεί η δόλια να την εξοβελίσει από την προεκλογική
πίστα με αντίστοιχα… κουνήματα και λικνίσματα. Έτσι όμως θα χάσει στο τέλος την
ισορροπία της και θα σωριαστεί στα γλιστερά πλακάκια των ΜΜΕ.
Χαζούλα αριστερή
μέση, σε παρέσυρε η δεξιά επιτήδεια μέση στον χορό της. Σύνερθε και φύγε από
την πίστα, νοιώσε τα δικά σου άκρα, σε αυτά στηρίζεσαι, αλλά δεν θα μπορούσες
ποτέ να κάνεις με αυτά εθνικο-κοινωνική πολιτική και να στήσεις μια
πλουραλιστική διακυβέρνηση. Η μέση λοιπόν να «κάτσει» στη θέση της και τα άκρα
στην δική τους, δίχως υποκριτικούς αφορισμούς και παραφυσικές μοχλεύσεις, για
να μην έχουμε εξέλιξη της ανωμαλίας στην Ελλάδα με την μορφή «κανιβαλισμών».