Του Πέτρου Τρουπιώτη
Είναι σωστό ,θεμιτό και αναγκαίο πολλές φόρες,
η κάθε τάξη εργαζομένων να αγωνίζεται για τα θέματα που την απασχολούν.
Να ζητά καλύτερες συνθήκες
εργασίας αλλά και καλύτερους μισθούς, να
θέλει να βελτιώσει το επίπεδο ζωής της και αλλά σχετικά.
Είναι επίσης λογικό κάτι
τέτοιο ορισμένες φόρες να διεκδικείται και με δυναμικό τρόπο, όπως κινητοποιήσεις
απεργίες κλπ.
Όλα αυτά είναι λογικά,
και θεμιτά , μέχρι την στιγμή που με τις....... ενέργειες κάποιων δεν θίγονται άλλες κοινωνικές
ομάδες, που δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με τα αιτήματα ων συγκεκριμένων τάξεων και
βεβαίως όταν τα συγκεκριμένα αιτήματα , έχουν σχέση με την πραγματικότητα της συγκεκριμένης
χρονικής στιγμής , σε σχέση με την κοινωνική και την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Δυστυχώς στην Ελλάδα,
έχει αναπτυχτεί εδώ και δεκαετίες ένα άλλο σύστημα συνδικαλισμού , το οποίο αδιαφορεί
για όλα τα αλλά δεδομένα και ενδιαφέρεται μόνον για την «βελτίωση μισθών και όρων
(και ωρών) εργασίας», ξεκομμένα από το γενικότερο κλίμα.
Από το αν δηλαδή αυτά
που αιτούνται έχουν λογική βάση, από το αν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν από την
οικονομία της χώρας, από το αν έχουν σχέση με την γενικότερη κοινωνική κατάσταση
και βέβαια από το αν για όλα όσα ζητούνται , παρέχονται από την συγκεκριμένη επαγγελματική
τάξη, τα αντίστοιχα.
Δεν αναφέρομαι καθόλου
στο θέμα της ενόχλησης άλλων κοινωνικών ομάδων , μια και αυτό, δυστυχώς, στην Ελλάδα
δεν απασχολεί καθόλου τους συνδικαλιστές που κινούνται με την λογική του τσαμπουκά
και του «έμενα τι με νοιάζει για τους άλλους».
Αυτή η εδώ και χρόνια
κυρίαρχη «συνδικαλιστική λογική», φαίνεται ότι επικρατεί και πάλι στην συνδικαλιστική
ηγεσία των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης, που με «όχημα» τις διαφωνίες τους για
τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και την μη πρόσληψη χιλιάδων αναπληρωτών απειλούν
με «γενική απεργία αμέσως μετά τον αγιασμό».
Οι καθηγητές λοιπόν
, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί βαθύτατα, ότι τα
τελευταία χρόνια τείνει να γίνει μόνον χώρος απασχόλησης εκπαιδευτικών και όχι χώρος
μόρφωσης. Δεν θέλουν να δεχθούν ότι τα σχολειά
πρωταρχικό στόχο έχουν να μορφώνουν τους μαθητές και όχι να είναι τρόπος απασχόλησης
εργαζομένων.
Μπορεί οι αλλαγές
που προωθούνται να μην είναι όλες σωστές, μπορεί να χρειάζονται αλλαγές, μπορεί
το υπουργείο να έχει κάπου λάθος εκτιμήσεις. Όμως αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε
κανέναν να αναστατώνει την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, να προκαλεί νέα
προβλήματα στον χώρο της παιδείας.
Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει
πρώτα να κάνουν την δική τους αυτοκριτική, να δεχθούν αξιολόγηση συνεχή και μάλιστα
με ποινές, να μην ανέχονται οι ίδιοι τους ανεπαρκείς ή κοπανατζήδες συνάδελφους
τους και μετά να ζητήσουν να έχουν λόγο στο ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο
της παιδείας και πως αυτό θα διδάσκεται.
Ας καταθέσουν τις δίκες τους προτάσεις και ας αφήσουν τους ειδικούς
και το υπουργείο παιδείας που έχει και τον τελικό λόγο να πάρει τις αποφάσεις.
Δεν είναι δυνατόν να θέλουν
κάποιοι να καθορίσουν τον τρόπο και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης με στενά συνδικαλιστικά
ή πολιτικά κριτήρια
ΥΓ Οφείλουμε πάντως να επισημάνουμε ότι το υπουργείο
παιδείας άργησε να προχωρήσει στις αλλαγές. Κινήθηκε αργά, φοβικά, χωρίς δυναμισμό.
Φτάσαμε τώρα δεκαπέντε μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς και δεν έχει κατατεθεί
ακόμα το νέο πρόγραμμα σπουδών. Και εδώ έχουν δίκιο οι εκπαιδευτικοί, έστω και
αν το χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για τις αντιδράσεις τους.
ptroupiotis@yahoo.gr