Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα: Για ακόμη μία φορά γινόμαστε μάρτυρες μια «σκληρής» διαπραγμάτευσης με την τρόικα με θέματα που ξαφνικά μπαίνουν στο τραπέζι και συνήθως αφορούν αμοιβές και άλλα όμορφα στο εργασιακό του ιδιωτικού τομέα ή ανάγονται σε «κόκκινες γραμμές» και υψίστης σημασίας διάφορα μάλλον δευτερευούσης σημασίας θέματα όπως εν προκειμένω το εάν θα πάρουν λίγους μήνες παράταση οι… διαθεσιμότητες και οι απολύσεις στο δημόσιο ή εάν θα καταβάλλεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ το......
νέο ενιαίο τέλος ακινήτων.
Αφού «ξεπεράσουμε» το γεγονός ότι σχεδόν εδώ και ένα χρόνο (ίσως και περισσότερο) «παλεύουν» να απλοποιήσουν την φορολογία εισοδήματος για να καταλήξουν να παρουσιάσουν ένα σχέδιο «έκτρωμα» που ήδη άρχισε να ξηλώνεται, αφού «ξεπεράσουμε» το ότι προετοιμάζονται εδώ και μήνες για τον ενιαίο φόρο που τελικά φαίνεται πως θα έχει ανάλογες επιβαρύνσεις με αυτές του «χαρατσιού» μέσω της ΔΕΗ και όλος ο «καβγάς» γίνεται πια για το από που θα …το εισπράττει το Κράτος, για ακόμη μία φορά βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Όλος αυτός ο «οργασμός» παραγωγής μέτρων λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο μια οικονομίας που μαστίζεται για ακόμη μία χρονιά από την ύφεση και την ανεργία και καλούν πάλι τους γνωστούς – άγνωστους (τα “εύκολα θύματα” εάν προτιμάτε) να σηκώσουν τα φορολογικά βάρη.
Για ακόμη μία φορά η ελληνική κοινωνία αισθάνεται πως μπροστά της υπάρχουν μόνον αδιέξοδα. Πως τίποτε δεν αλλάζει και πως αυτοί που θα υποστούν και πάλι τα πάνδεινα είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Και πως όλες αυτές οι καθυστερήσεις στη διαμόρφωση ενός ορθού πλαισίου λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και ορθής κατανομής των φορολογικών βαρών, απλώς για να περάσουν «αρκούδες» και πάλι σε βάρος των πολλών με το «πιστόλι της δόσης στον κρόταφο».
Και όλοι να περιμένουμε να ακούσουμε κάποια στιγμή πως λόγω της επιτυχημένης πάταξης της φοροδιαφυγής ή των εισπράξεων από αποκρατικοποιήσεις, δεν χρειάζεται για παράδειγμα να εφαρμόσουμε το μέτρο του ενιαίου φόρου ακινήτων.. ή έστω πως θα επιβληθεί με κλίμακες σαφώς χαμηλότερες του «χαρατσιού»… Όνειρα θερινής νυχτός… Καθότι όπως φαίνεται… «το χάσαμε και πάλι το δάσος πατριώτη»…