Ο κ Φώτης Κουβέλης,
για όσους έχουμε παρακολουθήσει την πολιτική του πορεία από την μεταπολίτευση
και μετά , είναι ένας σοβαρός , μετρημένος πολίτικος, γνώστης της νομικής επιστήμης,
με συγκεκριμένες απόψεις αλλά όχι δογματικός
συνήθως , ένας άνθρωπος που ακούει και ένιπτε όταν πείθει μεταβάλλει απόψεις.
Ένα άνθρωπος υπέρ του διαλόγου ( ίσως μάλιστα περισσότερο από ότι χρειάζεται)
και γενικά με......... αίσθηση της πραγματικότητας και του μέτρου.
Ορισμένα από αυτά τα χαρακτηριστικά
εξάλλου , αλλά και στοιχεία της «προοδευτικής κατεύθυνσης της σκέψης» του , εκτίμησαν
και οι έλληνες ψηφοφόροι και έδωσαν στο κόμμα του την ΔΗΜΑΡ, την δύναμη όχι μόνον
να μπει στο κοινοβούλιο (και μάλιστα μετά από μια αποχώρηση από άλλο κόμμα και
σε στιγμές ανόδου του προηγούμενου πολίτικου του χώρου) αλλά και να μετάσχει
στην κυβέρνηση.
Και έτσι όπως ηλθαν
τα πράγματα , ένα χρόνο πριν, είναι σαφές ότι η θετική ανταπόκριση του Φ
Κουβελη ( παρά και τις αντιρρήσεις στελεχών του κόμματος του) στην πρόσκληση να
μετάσχει στην κυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ, έκανε δυνατή την συγκρότηση της. Και όχι μόνον
την συγκρότηση αλλά και την σταθερότητα τους , τους πρώτους τουλάχιστον μήνες μέχρι
να βρει το βηματισμό της. Μέχρι να μπορέσει να σταθεροποιήσει κάπως την κατάσταση.
Γιατί , για να είμαστε
σαφείς, πολύ δύσκολα το ΠΑΣΟΚ θα έμπαινε στην κυβέρνηση αν δεν συμμετείχε και η
ΔΗΜΑΡ αλλά και πολύ δύσκολα μια κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να λειτουργήσει
αλλά και να έχει μεγάλο χρονικό ορίζοντα κυβερνητικής θητείας.
Βεβαίως , η μη συμμέτοχη
στην κυβέρνηση με πολιτικά στελέχη ( κάτι που μάλλον έγινε για λόγους καθαρά εσωκομματικών
ισορροπιών) ήταν ένα λάθος που ήδη αναγνωρίζεται και από τον ίδιοι όμως καθοριστικό.
Ο κ Κουβέλης, αλλά
και αρκετοί συνεργάτες του, έδειξαν μέχρι σήμερα ότι και ξέρουν να διεκδικούν αλλά
και ξέρουν να αντιμετωπίζουν τα δεδομένα ρεαλιστικά. Ξέρουν και μπορούν να βλέπουν
την κατάσταση έτσι όπως είναι και να μην αεροβατούν σε ιδεατά σχήματα και μελλοντικές
καταστάσεις.
Και αυτό ήταν πολύ σημαντικό
όχι μόνον για την ίδια την λειτουργία της κυβέρνησης αλλά και για την εικόνα της
ιδίας της ΔΗΜΑΡ. Να δείξει δηλαδή ότι ένα κόμμα της αριστεράς δεν γίνεται σε ιδεατά
και μελλοντικά , αλλά ξέρει να εφαρμόζει πράγματα με βάσει συγκεκριμένα δεδομένα
και ανάγκες. Και αυτό λείπει από την αριστερά, τουλάχιστον στην χωρά μας ( αλλά
και διεθνώς).
Αυτό όμως , φαίνεται
ότι αποτελεί και ένα πρόβλημα για το κόμμα
αυτό. Οι ψηφοφόροι του χώρου, δεν φαίνεται ότι μπορούν εύκολα να κατανοήσουν το
ιδεατό από το εφικτό. Και οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν μια , μικρή έστω κάμψη.
Και όπως συμβαίνει
στην χώρα μας, μια τέτοια εξέλιξη προκαλεί γκρίνιες που οδηγούν συνήθως σε βιαστικές
και λανθασμένες (τις περισσότερες φόρες) κινήσεις.
Έτσι και τώρα, στελέχη
με «ιδεολογικές αγκυλώσεις», πρόσωπα που δεν μπορούν να δουν την εξέλιξη των κοινωνιών,
βρήκαν την ευκαιρία να προσπαθήσουν να περάσουν
την δική του « καθαρή» και «αριστερή» θέση.
Έτσι, αρνούνται για παράδειγμα
την συγκρότηση κεντροαριστερού πόλου ( ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος με δυτικοευρωπαϊκά
χαρακτηριστικά) , κόμμα που λείπει από την χώρα, κόμμα που επιζητεί και η κοινωνία,
μόνον και μόνον γιατί είναι αγκυλωμένοι στο «αριστερό παρελθόν».
Προωθούν «αντιρατσιστικό
νομοσχέδιο», χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος , μόνον και μόνον για να διαχωρίσουν
την δική τους ιδεολογική κατεύθυνση από αυτή της ΝΔ, Για επικοινωνιακούς λόγους…
Δεν ξέρω πόσο μπορεί
ο κ Κυβέλης να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο αυτά ρεύματα που υπάρχουν στο κόμμα
του.
Είναι βέβαια σαφές ότι
ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει και την υπομονή και την ικανότητα αλλά και την θέληση
να «κουμαντάρει» το καράβι.
Χρειάζεται όμως και ο
ίδιος να υπερβεί ίσως και το παρελθόν του.
Και αυτό μάλλον είναι δύσκολο, ιδιαίτερα όταν οι παλαιοί σύντροφοι
του , στον ΣΥΡΙΖΑ, τον « προβοκάρουν» συνεχώς.
Γι αυτό ίσως και την περασμένη
Παρασκευή, για παράδειγμα, δεν μετείχε στον γεύμα του πρωθυπουργού με τον νέο πρόεδρο
του EUROGROUP, όπως ο πρωθυπουργός
ζήτησε.
Μόνον που δεν πρέπει
να ξεχνά ότι οι μάχες ουσίας δίνονται στο πεδίο της μάχης και όχι έξω από αυτό.