Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Δεν ξέρω αν
θα πρέπει να λυπάμαι ή να χαίρομαι, αγαπητέ αναγνώστη των παρεμβάσεών μου, αλλά
από σήμερα οι πολιτικές εξελίξεις θα μεταβάλλουν ουσία. Στην πραγματικότητα η διαφορετική
αυτή ουσία δεν μου επιτρέπει ούτε να λυπάμαι, ούτε να χαίρομαι. Μεταξύ λύπης
και χαράς, λοιπόν, πέφτει αυτό το σημείωμα, το οποίο γράφω το πρωί της Δευτέρας
και που αποτελεί ολόκληρο μια μεταφορά και μια υποδήλωση. Επέλεξα αυτή τη μορφή
για να συντάξω τη νέα δρομολογούμενη πραγματικότητα για την χώρα μας, στο βαθμό
που την αντιλαμβάνομαι μέσω της ανάλυσης και σύνθεσης σημείων από.......
διαφορετικές
πηγές «πληροφόρησης», έτσι ώστε να αποφύγω την παγίδα των «μισών αληθειών». Προτιμώ,
αναγνώστη, να (σου) μεταφέρω, ειδικά σήμερα, την συγκυριακή μου αντίληψη για της
πολιτικοοικονομική εξέλιξη στην Ελλάδα, ως μια υποδήλωση, μέσω μιας πλήρους μεταφοράς,
παρά να σου πω ψέματα μέσω μιας μασημένης αλήθειας που θα μπορούσα να αρθρώσω τεκμηριωμένα,
κονστρουκτιβιστικά όπως συνηθίζω, ή θετικιστικά όπως πράττω όταν κινούμαι σε
μικρο-πολιτικό ή μικρο-οικονομικό επίπεδο.
Η αποτυχία του ατομικού προγράμματος
συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας, που εκπόνησε και ακολούθησε η τρόικα για
να αντιμετωπίσει θεωρητικά το ακρορριζικό απόστημα της Ελληνικής Δημοκρατίας,
την πυώδη φλεγμονή δηλαδή των περιρριζικών ιστών του ελληνικού θεσμικού
καθεστώτος, οδηγεί πλέον σε πλήρη αναθεώρηση της στρατηγικής των επιμέρους παραγόντων
της (εξωτερικών και εσωτερικών).
Για την
κρίση στην θεραπεία διάσωσης της Ελληνικής Δημοκρατίας, μίλησα μάλλον εγκαίρως
και αρκετά μέχρι σήμερα, προτείνοντας επανειλημμένως εναλλακτική πολιτικοοικονομική
αντιμετώπιση. Δυστυχώς, την «θεραπεία», με την μορφή της εναλλακτικής πολιτικής
λύσης, που πρότεινα δεν υπήρχαν αποφασισμένοι πολιτικοί παράγοντες και ώριμος
λαός για να την δοκιμάσουν. Αυτό από μόνο του έδειχνε πως η μόλυνση της θεσμικής
λειτουργίας στην Ελλάδα είχε επεκταθεί πάρα πολύ, προσβάλλοντας θανάσιμα και τις
γύρω περιοχές από τον ριζικό σωλήνα του πολιτικού συστήματος, που στα αστικά καθεστώτα,
όπως γνωρίζετε, αποτελεί τον φορέα των αγγείων και των νεύρων κράτους,
κοινωνίας και αγοράς.
Η θεραπεία της
τρόικας απέτυχε, όπως ακριβώς αποτυγχάνει μια διαδικασία απονεύρωσης ή οποία
έλαβε την μορφή της επανάληψης μιας ενδοδοντικής (δηλαδή, ενδοδιακυβερνητικής) θεραπείας,
η οποία ωστόσο δεν καρποφόρησε. Η κοινωνία πράγματι απονευρώθηκε, αλλά παράλληλα
το κράτος – και σε σημαντικό βαθμό η αγορά - απονεκρώθηκε ως λειτουργικός μηχανισμός.
Έτσι, από τη μια κρίση περνάγαμε στην άλλη, δίχως να αντιμετωπίζεται το χρόνιο
θεσμικό απόστημα του πελατειακού μας κράτους, που προκαλείται από τις πιέσεις της
πατρωνίας σε συνδυασμό με την διαπλοκή και την απόλυτη πολιτικοοικονομική εξάρτηση
από αλλοδαπούς μηχανισμούς και παράγοντες. Το χρόνιο απόστημα της ελληνικής πολιτείας,
κοινωνίας και αγοράς δεν αντιμετωπίστηκε, λοιπόν, αποτελεσματικά, με την παρέμβαση
της τρόικας και ούτε θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, καθώς η στρατηγική που
έλαβε την μορφή αναθεωρούμενου προγράμματος (: μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων) δεν αποσκοπούσε αντικειμενικά στην σωτηρία της
Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά στην διευθέτηση της κρίσης του χρηματοπιστωτικού και
διακυβερνητικού συστήματος της ευρωζώνης.
Κάπως έτσι το
χρόνιο απόστημα της Ελληνικής Δημοκρατίας που εκφραζόντων και εκφράζεται ως δυσαρμονία
μεταξύ δημοσιονομικών και παραγωγικών σχέσεων και που έχει πλέον ως αιτιατό
μηχανισμό του την κρίση στον μετασχηματισμό του κεφαλαιοκρατικού μας καθεστώτος
από πελατειακό σε καθαρά κορπορατικό - δίχως,
ωστόσο, η διαπλοκή να πάψει να αποτελεί τον
ρυθμιστικό παράγοντα (καταλύτη) αυτής της μετάβασης, που θεωρητικά θα οδηγούσε
σε προσαρμογή στην ΟΝΕ – συνέχισε να υφίσταται. Με μια κρίσιμη διαφορά: η
συνεχής (συνεχιζόμενη) συγκέντρωση πύου έπαψε σε μεγάλο βαθμό να παροχετεύεται στην
ευρωζώνη (συρίγγιο το απεκάλεσε, ένας φίλος γερμανός οικονομολόγος) και να την
μολύνει, περιορίζοντας την μόλυνση σχεδόν αποκλειστικά στον ελληνικό Οργανισμό
(δημόσιο, αγορά, κοινωνία). Σε αυτό πράγματι πέτυχε η στρατηγική της τρόικας! Συνέβαλε στον περιορισμό του συριγγίου που μόλυνε
την ευρωζώνη και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, εγκλωβίζοντας την πολιτικοοικονομική
μόλυνση στο εσωτερικό της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτά που
παρατηρείς αναγνώστη τούτες τις ώρες, είναι αποτέλεσμα εκείνης ακριβώς της λειτουργίας που σου περιγράφω, όσο
μπορώ πιο παραστατικά σήμερα, ενώ έχω αναλύσει διεξοδικά κατά το παρελθόν. Μόνον που θα ήθελα να πάω λίγο πιο κάτω,
υπερβαίνοντας ακόμη και το καθόλου αστείο ζήτημα της διένεξης
Βλάχου-Χατζηνικολάου!!!
Έρχομαι
σήμερα να «προειδοποιήσω» πως τόσο στο Βερολίνο, όσο και στα υψηλά κλιμάκια των
Βρυξελλών άρχισε να κυριαρχεί η άποψη πως το ακρορριζικό απόστημα της Ελληνικής
Δημοκρατίας αντιμετωπίζεται πλέον μόνον με ακρορριζεκτομή! Τι θα μπορούσε να
σημαίνει αυτό; Δεν ξέρω ακριβώς τις λεπτομέρειες
του νέου σχεδίου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, αλλά και όσα ξέρω
δεν θα μπορούσα να τα αρθρώσω χύμα. Δεν έχω σκοπό να υποστώ τα ίδια που υπέστην
όταν «χύμα» και έντιμα μετέφερα (πριν από τρία χρόνια) την απόλυτα επιβεβαιωμένη
πληροφορία περί ύπαρξης ευρωπαϊκού σχεδίου για επιβολή διπλού νομισματικού συστήματος
στην Ελλάδα - και να με συμπαθάτε, αλλά ο ηρωικός αλτρουισμός δεν συνάδει, όπως λένε, με
την κουλτούρα μου! Οι «ηρωισμοί» με το κόστος τους, απαιτούν μεγάλη οικονομία
και δεν είναι για να σπαταλούνται άτσαλα!
Αυτό που θα
μπορούσα να πω είναι πως ακροριζεκτομή, στην περίπτωσή μας, είναι μία ενδοκυβερνητική
χειρουργική επέμβαση που περιλαμβάνει τη χειρουργική αφαίρεση του άκρου της
ρίζας του σημερινού καθεστώτος διαπλοκής και την σφράγιση του τμήματος της
ρίζας που θα απομείνει. Πρόκειται για μια απόπειρα των ουσιαστικών πολιτικών παραγόντων
της τρόικας να καταπολεμήσουν την μόλυνση που έχει προσβάλει τους γύρω από την
κυβέρνηση ιστούς, ώστε να σωθεί η Ελληνική Δημοκρατία πλέον και όχι η ελληνική
εθνική οικονομία ασφαλώς. Στο σημείο
αυτό, δηλαδή, γίνεται ένας προσωρινός, τεχνητός διαχωρισμός μεταξύ πολιτικού
συστήματος και οικονομίας με «διόρθωση» των ….πολιτικών επιτοκίων! Η περίπλοκη
αυτή νέα χειρουργική επέμβαση της τρόικας είναι η πιο δύσκολη και ευαίσθητη παρέμβαση
που επιχειρεί το όργανο αυτό στην χώρα μας, γι’ αυτό την υπόθεση έχει αναλάβει ειδικός
«ενδοκυβερνολόγος» (με συμφωνία Γερμανίας-ΗΠΑ, προφανώς, δίχως να έχω στοιχεία επ’
αυτού) το όνομα του οποίου «άκουσα» και θα αναφέρω συντομότατα σε σχέση με μια
άλλη οικονομικού χαρακτήρα εξέλιξη στην Ελλάδα - ώστε
να ξαναενωθεί το πολιτικό με το οικονομικό.
Προσέξτε όμως
την λεπτομέρεια: Ο ακρωτηριασμός της ρίζας της διαπλοκής εντός του πυρήνα της ελληνικής
διακυβέρνησης και η μείωση του συνολικού μήκους και πλάτους της (ρίζας), συνεπάγεται
και μείωση της στήριξης του καθεστώτος ευρωπροτεκτορατοποίησης που έχει
διαμορφωθεί, γεγονός που μπορεί να
επηρεάσει αρνητικά την προοπτική διατήρησης της Ελληνικής Δημοκρατίας στην
ευρωζώνη. Το ζήτημα όμως σήμερα είναι κάπως διαφορετικό από χθες. Αυτό που κρίνεται
από τον Κύριο «Ενδοκυβερνολόγο» και αυτούς που του ανέθεσαν τον νέο σχεδιασμό,
είναι η αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος, δίχως να μεταφερθεί το πρόβλημα
στην ΕΕ. Κρίνεται, με άλλα λόγια, μια διαδικασία πολιτικής αναδιοργάνωσης, που
θα δείχνει να δίνει βάρος σε μια τουλάχιστον επίφαση δημοκρατικής λειτουργίας
στην Ελλάδα, έτσι ώστε η υπόθεση «διάσωσης» να μην εξελιχθεί σε παραθεσμική
νόσο, που εμμέσως θα επηρεάσει τον έλεγχο από την επιτροπεία της τρόικας, η
οποία μετά τον φθινόπωρο θα μετατραπεί σε σκέτη «ευρωπαϊκή επιτροπεία». Και όλα
αυτά στο πλαίσιο του «πειράματος» και αν φυσικά στο μεταξύ δεν υπάρξουν απρόοπτα και κόντρα-εξελίξεις
που θα επιβάλλει μαζικά ο ελληνικός
λαός.