Από το 2011 οι ελληνικοί πολιτικοί σχηματισμοί προσδιορίζονται σε σχέση με μια κάθετη διάκριση, αυτή που χωρίζει τους «μνημονιακούς» από τους «αντιμνημονιακούς».Η περίοδος αυτή είναι ο πολιτικός θρίαμβος του «αντιμνημονίου» που από χαμηλή ως ανύπαρκτη αφετηρία ξεπερνά το 50% στις εκλογές του Μαΐου του 2012 (όπου και η ΔΗΜΑΡ ξεκάθαρα αντιμνημονιακή δήλωνε). ..
Μεγάλος κερδισμένος του αντιμνημονιακού στρατοπέδου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που με σταθερά αντιμνημονιακή ρητορική εκτινάσσεται πρώτα στο 17% και μετά στο 27%. Τότε, το καλοκαίρι του 2012, στους αντιμνημονιακούς έδειχνε να ανήκει το μέλλον.
Η διάκριση εξακολουθεί να υφίσταται, δεν παράγει όμως πια πολιτική δυναμική, ούτε αποτελέσματα. Κατά κάποιον τρόπο, το κύκνειο άσμα του αντιμνημονίου, ως κυρίαρχης πολιτικής παραμέτρου είναι η περίοδος Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2012. Η τρικομματική, μνημονιακή κυβέρνηση δεν δείχνει να στέκεται καλά στα πόδια της και ο ΣΥΡΙΖΑ επωφελείται για να ανοίξει τη διαφορά, που φτάνει σε κάποιες μετρήσεις και τις 4 μονάδες. Είναι τότε που ο Αλέξης Τσίπρας προβλέπει, ότι η κυβέρνηση δεν θα βγάλει το Μάρτιο.
Το πολιτικό κλίμα ωστόσο έχει ήδη αρχίζει να αλλάζει. Όχι επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά είναι καλή, αλλά επειδή αποδεικνύεται καλύτερη από τις προσδοκίες. Και παρά το γεγονός ότι η κατάσταση των πολιτικών χειροτερεύει από μέρα σε μέρα, οι ποιοτικές μετρήσεις δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες αρχίζουν να αποδέχονται τη νέα πραγματικότητα, ο πραγματισμός παίρνει τη θέση του τυφλού θυμού.
Το Γενάρη καταγράφεται για πρώτη φορά «στασιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Η κυπριακή κρίση ξαναφουντώνει την οργή, ιδιαίτερα απέναντι στην Ευρώπη, είναι όμως μια καταλυτική στιγμή για το αντιμνημόνιο, που αποδεικνύεται αναξιόπιστο ως πολιτικό πρόγραμμα που υπόσχεται και άρση της λιτότητας και παραμονή στην Ευρωζώνη. Αίφνης, εμφανίζονται τα κόμματα της αντιμνημονιακής συνέπειας, που τάσσονται και υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ: το σχέδιο Β του Αλαβάνου, το κόμμα Κατσανέβα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εισέρχεται σε μια φθίνουσα πορεία.
Η αντιμνημονιακή στάση ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν άλλωστε αυτό που συγκινούσε περισσότερο τον όγκο των πασοκογενών οπαδών του, και θα παραμείνει στη ρητορική του, ωστόσο και στην Κουμουνδούρου πλέον αντιλαμβάνονται, ότι αυτό δεν αποτελεί πια ατζέντα.
Και σε αυτό το πλαίσιο, ίσως να μην είναι καθόλου τυχαίο το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» την Κυριακή: «Αριστερά ή Δεξιά το πραγματικό δίλημμα - Συγκρούονται η δημοκρατική ανατροπή με τη συντήρηση», ήταν το πρώτο θέμα της εφημερίδας του κόμματος που προσπαθεί, και με αφορμή τον αντιρατσιστικό νόμο, να σηματοδοτήσει μια στροφή: «ο Σαμαράς», υποστηρίζει η εφημερίδα «θα βάλει μπροστά τη στρατηγική του για την ανασυγκρότηση του πόλου της συντήρησης.
Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει, να συγκροτήσει τον αριστερό πόλο εξουσίας για τη δημοκρατική ανατροπή, μετατρέποντας την κοινωνική πόλωση σε πολιτική».
Αν κάτι δείχνει η φράση είναι το τέλος του «αντιμνημονίου» που δεν ήταν πολιτικό αλλά κοινωνικό ρεύμα χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά αφού μπορούσε να αποτελέσει κοινή ατζέντα για τόσο διαφορετικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, ακόμα και η ΝΔ - την αντιμνημονιακή της περίοδο.
Η πολιτική σύγκρουση, για την οποία προϊδεάζει η «Αυγή» θα είναι εξ’ ίσου σκληρή, και απρόβλεπτη όσο η σύγκρουση ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Θα είναι όμως διαφορετική περίοδος.