Πριν από μερικές εβδομάδες σε τούτο εδώ το φιλόξενο χώρο, είχε δημοσιευτεί ένα σημείωμά μου σχετικά με τις διεργασίες στο εσωτερικό του ΚΚΕ. Τότε, μερικοί το σχολίασαν αρνητικά, λέγοντας μου «πού τις είδες τις διαφωνίες;». Δεν απάντησα, άφησα να το κάνει η πραγματικότητα. Στο διάστημα που διέρρευσε δημοσιεύθηκαν στον......
«Ριζοσπάστη», στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου, αρκετά κείμενα, οι συντάκτες των οποίων ασκούσαν σκληρή κριτική στην ηγεσία, τόσο για τις πρόσφατες επιλογές της, όσο και για τις μεθοδεύσεις που απεργάζεται προκειμένου να αλλάξει τη στρατηγική του κόμματος, όπως αυτή καθορίσθηκε στο 15ο συνέδριο.
Καλά, θα πει κάποιος, δεν είναι φυσιολογικό να γίνεται αυτό σ’ έναν ζωντανό οργανισμό; Σωστό. Όταν, όμως, η αντίθεση στην κεντρική γραμμή είναι τόσο έντονη, όταν στις τάξεις των διαφωνούντων βρίσκονται προβεβλημένα στελέχη του κόμματος [πρώην βουλευτής, πρώην μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, ο πρώην επικεφαλής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών, γνωστοί δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη»], όταν οι απαντήσεις της ηγεσίας είναι πολεμικού χαρακτήρα με κατηγορίες για οπορτουνισμό και ροπή προς τις απόψεις των Μέσων Ενημέρωσης του μεγάλου κεφαλαίου και των ρεφορμιστικών σχημάτων [ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ], τότε προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα στο ΚΚΕ δεν είναι μικρό.
Διατυπώνεται το ερώτημα: «οι διαφωνούντες μπορούν να πάρουν το συνέδριο;» Πιθανολογώ πως όχι. Κόντρα ερώτημα: «είναι αμελητέο μέγεθος;» Κάθε άλλο. Αν ήταν μια περιθωριακή και συντριπτικά μειοψηφική ομάδα, δεν θα αισθανόταν την ανάγκη η ηγεσία να τους επιτεθεί, ρίχνοντας στη μάχη τα βαριά ονόματα του ΚΚΕ, όπως είναι ο Δημήτρης Γόντικας και ο Μάκης Μαϊλης. Ερώτημα τρίτο: «θα είναι «αναίμακτη» η σύγκρουση;» Αυτό πρέπει να το αποκλείσουμε. Ο λόγος; Η κατηγορία της ηγεσίας προς τους διαφωνούντες είναι πολύ σοβαρή. Τους εγκαλεί για «κείμενα καρμπόν». Αυτό στην κομματική ορολογία σημαίνει ότι η ταύτιση απόψεων δεν ήταν τυχαία, αλλά προϊόν συνεννόησης, επικοινωνίας, οριζόντιας διασύνδεσης. Στη γλώσσα του ΚΚΕ αυτό είναι φραξιονισμός. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από το κόμμα με βάση το καταστατικό του. Τι μπορεί να συμβεί:
Οι δράστες, αν επιμείνουν στις θέσεις τους, θα τιμωρηθούν με διαγραφή μετά το συνέδριο. Αν μετανοήσουν εμπράκτως, κάνοντας αυτοκριτική εν συνεδριάσει, θα τεθούν σε καθεστώς ελέγχου για κάποιο διάστημα και μέχρι να «συνετιστούν» δεν θα τους επιτραπεί να καταλάβουν καθοδηγητικά πόστα. Αν επιλέξουν την αποχώρηση από τις γραμμές του ΚΚΕ θα τους συνοδεύσουν όλοι οι χαρακτηρισμοί που συνήθως εκτοξεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις κατά των διαφωνούντων. Αν, μάλιστα, προσεγγίσουν άλλο κόμμα τότε η ηγεσία θα εμφανιστεί δικαιωμένη, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι με την πράξη τους αποδεικνύεται πώς αποτελούσαν συμπαγή ομάδα που δρούσε εναντίον των συμφερόντων του κόμματος για λογαριασμό εξωκομματικών κέντρων. Αυτό έχει γίνει μέχρι τώρα στην πολυτάραχη ιστορία του ΚΚΕ. Λέτε, αυτή τη φορά, οι εξελίξεις να είναι διαφορετικές; Δεν το πιστεύω, αλλά εδώ είμαστε να το ξανασυζητήσουμε. Νηφάλια ελπίζω και χωρίς δηλητηριώδεις υπαινιγμούς ή εύκολες καταγγελίες για τον ύποπτο ρόλο που τάχα παίζουν όσοι γράφουν για το μακροβιότερο κόμμα της χώρας.