Ο πρώτος, χάριν των άριστων σποδών του στο δύσκολο σχολείο της πολιτικής με τη γνωστή διαδρομή σε μια μαθητική ή πανεπιστημιακή κομματική οργάνωση, κατάφερε να γίνει υπουργός εργασίας.
Ο δεύτερος, χάριν των άριστων σπουδών του σε Ελλάδα και εξωτερικό και ενός τεράστιου ερευνητικού έργου πάνω σε θέματα που έχουν άμεση σχέση με το κατ εξοχήν αντικείμενο του ΟΑΕΔ, κατάφερε να γίνει πρόεδρός του. Ο λόγος για τους..............
Γιάννη Βρούτση και Ηλία Κικίλια
Εχω εργαστεί δέκα χρόνια στο γερμανικό δημόσιο και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί στη χώρα μας, όταν αλλάζουν υπουργοί, η πρώτη τους κίνηση είναι η αλλαγή όλων των προέδρων των οργανισμών τους οποίους είχαν τοποθετήσει οι προηγούμενοι υπουργοί, ακόμη και του ιδίου κόμματος.
Στη Γερμανία, και στις περισσότερες βορειοευρωπαϊκές χώρες απ’ ότι ξέρω, αλλάζουν κυβερνήσεις και υπουργοί, αλλά οι πρόεδροι και διευθυντές όλων των υφιστάμενων οργανισμών, ακόμη και οι υφυπουργοί παρέμεναν πάντα οι ίδιοι. Στη Γερμανία, καθήκοντα υφυπουργού εκτελούν μόνιμοι γραμματείς του κράτους(Staatssekretär- Secretary of State) οι οποίοι θεωρούνται οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι.
Η σύγκρουση των δύο ήταν αναμενόμενη και έχει σχέση με τη μοναδική τριτοκοσμική πολιτική παράδοση της χώρας μας, που θέλει τους υπουργούς και γενικώς τους προϊσταμένους να μην δέχονται υφισταμένους με προσωπικότητα και περισσότερες γνώσεις.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της σύγκρουσης που συνάμα είναι και η κατάρα της αναποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης της χώρας μας, που δίνει τη δυνατότητα σε μέτριους, και γι αυτόν το λόγο ανασφαλείς, προϊσταμένους να επιζητούν τη συνεργασία μόνο με πιο μέτριους απ’ τους ίδιους.