Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Διεθνής Κοινότητα Αισθητικής Πλαστικής Χειρουργικής για το 2010, η Ελλάδα έρχεται πρώτη σε πλαστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Στην παγκόσμια κατάταξη η χώρα μας φιγουράρει δεύτερη μετά τη Νότια Κορέα.
Η έρευνα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του 2010 160.000 Ελληνίδες και .......
Έλληνες υποβλήθηκαν σε αισθητικές επεμβάσεις. Οι ενέσεις μποτόξ και το "γέμισμα" με υαλορουνικό οξύ κράτησαν την πρώτη θέση στην προτίμηση των γυναικών και η επιμήκυνση πέους των αντρών.
Οι πιο "παραδοσιακές" επεμβάσεις της αυξητικής στήθους και της λιποαναρρόφησης εξακολούθησαν να έχουν την τιμητική τους στη χώρα μας, αλλά αυτό που ίσως προκαλεί έκπληξη είναι ότι 592 άντρες επέλεξαν να απευθυνθούν στην πλαστική χειρουργική προκειμένου να αυξήσουν το μήκος του πέους τους.
Αθεράπευτα ανασφαλείς ή πρωτοπόροι; Θλιβερά εξαρτημένοι από την άποψη του περίγυρου και δέσμιοι της εικόνας τους ή απελευθερωμένοι από προκαταλήψεις για το τι θα πουν οι άλλοι;
Κατά τη γνώμη μου, έχουμε συνηθίζει να προσεγγίζουμε τη σωματική εμπειρία με τρόπο επιφανειακό. Αν και το σώμα -το γυναικείο ιδιαίτερα- βρίσκεται στο επίκεντρο των ΜΜΕ, της διαφήμισης και των εικαστικών τεχνών, αυτό που προβάλλεται συνήθως είναι η προσπάθειά μας να το διατηρήσουμε νέο, σεξουαλικά ελκυστικό, γυμνασμένο, καλοντυμένο.
Ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε την ερωτική επαφή, το γήρας, την ασθένεια, την αναπόφευκτη φθορά, παίρνει δεύτερη θέση ή αγνοείται ολοκληρωτικά, λες και δεν μας αφορά.
Η βαθύτερη αιτία είναι ο ρατσισμός της ηλικίας, εξαιτίας της οποίας άντρες και κυρίως γυναίκες μέσης και μεγάλης ηλικίας περιθωριοποιούνται ερωτικά, κοινωνικά, και επαγγελματικά, όταν τα σημάδια του χρόνου γίνονται ορατά πάνω τους. Εξού και η εμμονή με τη διατήρηση της νεότητας με κάθε μέσο.
Αν και οι γυναίκες εξακολουθούμε να παραμένουμε πιο ευάλωτες τις τελευταίες δεκαετίες, στο στόχαστρο της διαφήμισης και των εταιρειών καλλυντικών βρίσκονται και οι άνδρες, γεγονός που εξηγεί την αύξηση των διατροφικών διαταραχών και των πλαστικών επεμβάσεων σε εφήβους και νέους άνδρες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα.
Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία που θεοποιεί το σώμα, παραμελώντας ταυτόχρονα την ουσία της σωματικής εμπειρίας. Η γυναικεία αξία εξισώνεται με την ομορφιά και η αντρική με την σεξουαλική δεινότητα και η προσπάθεια απόκτησης μιας εικόνας που θα μας καταξιώσει στα μάτια των άλλων, φτάνει συχνά στα όρια της υστερικής ενασχόλησης.
Όταν κάποιος, άσχετα από το φύλο, δεν καταφέρνει να αγαπήσει και να αποδεχτεί το σώμα του, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να το βρει ελκυστικό και ποθητό. Οι σχέσεις των ζευγαριών αλλά και των φίλων γίνονται ανταγωνιστικές, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η κατάθλιψη οδηγούν σε επιλογές που δεν διορθώνουν την αιτία αλλά καλύπτουν περιστασιακά το σύμπτωμα.
Η αίθηση ότι είναι στο χέρι μας να καθυστερήσουμε τα σημάδια του χρόνου με δίαιτες, γυμναστική, καλλυντικά και πλαστικές επεμβάσεις, μπορεί να προσφέρει σε πολλούς μια προσωρινή ανακούφιση, αλλά δεν μεταβάλλει την ουσία του προβλήματος: της έντονης δυσαρέσκειας με το πώς δείχνουμε, ποιοι είμαστε και πού πηγαίνει η ζωή μας.
Ίσως αυτό που χρειαζόμαστε να μην είναι μια αλλαγή τμημάτων του σώματος που δεν μας ικανοποιούν, αλλά του τρόπου σκέψης μας. Αυτό όμως σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που οι περισσότεροι αποφεύγουν τους ειδικούς της ψυχικής υγείας επειδή «μιλάνε στους φίλους τους», σε μια κοινωνία όπου οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα στηρίζονται στην υποκρισία, σε μια κοινωνία φυγόπονων που κυνηγούν τις γρήγορες λύσεις, είναι τελικά το πιο δύσκολο από όλα.