Το να θέλει κάποιος, τη σήμερον ημέρα, που κυριαρχεί η απογοήτευση και το γκρίζο, να καλλιεργήσει κλίμα αισιοδοξίας το καταλαβαίνω. Η ψυχολογία λένε πως είναι το 50% στην οικονομία. Το να θέλει κάποιος να στηρίξει την κυβέρνηση, επειδή πιστεύει ότι μπορεί να μας κρατήσει στην ευρωζώνη και να μην χρεωκοπήσει η χώρα, επίσης......
το καταλαβαίνω.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το παραμύθι που ορισμένοι, πολιτικοί και δημοσιολογούντες, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Και αναφέρομαι στο περίφημο θέμα της ρευστότητας. Εδώ και μήνες, και περισσότερο από τον Δεκέμβριο και μετά, οπότε και ενεκρίθη η καταβολή των δόσεων από την τρόικα, συνεχώς μας λένε ότι οσονούπω οι τράπεζες θα αρχίσουν και πάλι να δανειοδοτούν τις επιχειρήσεις και τους πολίτες.
Είδατε εσείς να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Δεν νομίζω. Η στρόφιγγα παραμένει ερμητικά κλειστή. Και θα παραμένει. Μπορούν οι τράπεζες να δώσουν, και δεν δίνουν; Όχι βέβαια. Όταν δεν έχει ακόμη κλείσει το θέμα της ανακεφαλαιοποίησής τους -το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δεν προβλέπω να κλείσει πριν τον Ιούνιο- από που να βρουν να τα δώσουν; Όταν οι καταθέσεις είναι 160 δισ. ευρώ, οι χορηγήσεις 250 δισ. ευρώ και πρέπει ο δείκτης κεφαλαιακής τους επάρκειας να είναι στο εννιά (9), πως μπορούν να το κάνουν;
Αν υπάρχει κάποιος οικονομικός εγκέφαλος να μου απαντήσει, ας το κάνει. Και φυσικά η απάντησή του θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη πως η ρευστότητα θα πρέπει να αντληθεί από την ΕΚΤ και τον EFSF. Όπερ σημαίνει, σε απλά ελληνικά, ότι θα πρέπει οι δανειστές των τραπεζών να δεχτούν οι ελληνικές Τράπεζες να εξαιρεθούν του γενικού ευρωπαϊκού κανόνα, και αντί για εννιά (9) δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας να έχουν ας πούμε επτά (7). Αν το δεχτούν, ναι, θα υπάρξει ρευστότητα περίπου 30 δισ. ευρώ. Όμως το δέχονται; Δεν νομίζω.
Τότε, γιατί όλη αυτή η κοροϊδία; Γιατί αυτό το χοντροκομμένο ψέμμα; Μα επειδή έτσι έχει μάθει να πολιτεύεται η πολιτική τάξη. Επειδή περισσεύει στο δημόσιο λόγο το μπαλαμούτι και προπαντός η ημιμάθεια. Πολιτικών τε και δημοσιολογούντων. Οι πρώτοι, λένε μια κουτουράδα είτε από άγνοια είτε επειδή πρέπει κάτι να πουν είτε για να χαϊδέψουν τα αυτιά των πελατών-ψηφοφόρων τους, και οι δεύτεροι την αναμηρυκάζουν. Χωρίς αιδώ και γνώση, ενίοτε και με εμετικό θράσος.
Όμως υπεύθυνοι δεν είναι μόνον αυτοί. Φταίνε και αυτοί που σιωπούν. Οι πραγματικοί ειδήμονες, έστω λίγοι, περί τα οικονομικά. Και φυσικά οι τραπεζίτες. Οι πολιτικοί και οι δημοσιολογούντες, σκεπτόμενοι ιδιοτελώς ή έστω ηλιθίως, λόγω άγνοιας, λένε αυτά που λένε για τη ρευστότητα και τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Αυτοί που θα δώσουν τη ρευστότητα γιατί δεν λένε την αλήθεια; Γιατί δεν τους ξεμπροστιάζουν; Γιατί δεν αποκαλύπτουν το άθλιο παιχνίδι των φρούδων προσδοκιών; Γιατί δεν λένε ότι ρευστότητα δεν θα υπάρξει, δεν μπορεί να υπάρξει, με τα σημερινά δεδομένα, και είναι για γέλια αφενός όσα λέει αυτός ο απίθανος Γερμανός, ο Ράιχενμπαχ, και αφετέρου οι κυβερνητικές πομφόλυγες, αλλά και οι προγραμματικές συμφωνίες περί των οποίων ρητορεύει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Γιατί δεν βγαίνει ο Προβόπουλος, ο Τουρκολιάς, ο Κωστόπουλος, ο Σάλλας, ο Νανόπουλος, να πουν πως ακριβώς έχει το θέμα της ρευστότητας και υπό ποιές προϋποθέσεις και πότε θα μπορούσε αυτή να υπάρξει; Για να ξέρουν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις, που στενάζουν και περιμένουν τη ρευστότητα σαν μάννα εξ ουρανού, τι να κάνουν. Αν θα συνεχίσουν, αν θα βάλουν λουκέτο, αν θα μεταναστεύσουν, αν θα πάνε φυλακή. Όσο δεν το πράττουν έχουν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης…
matrix24