γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Τον ρυθμό της ζωής μας τον ορίζει πλέον η ταχύτητα μεταφοράς της πληροφορίας και η ανάγκη, ως εκ τούτου, γρήγορων αποφάσεων. Η δυσκολία προσαρμογής σ’ αυτές τις συνθήκες είναι η αιτία όλων σχεδόν των ψυχοσωματικών παθήσεων που μας βασανίζουν. Μέρος του ιδίου προβλήματος είναι και η παρούσα διεθνής οικονομική αναταραχή και όχι το.........
αντίστροφο.
Αφού λοιπόν, η ταχύτητα μεταφοράς της πληροφορίας είναι καθοριστικός παράγων, η προσαρμογή είναι ανάγκη και η ανάγκη… ”τέχνας κατεργάζεται”. Το Ταχυδρομείο έγινε Express και οι Ταχυμεταφορές έγιναν Courier. Άλλαξε φυσικά και το κόστος των υπηρεσιών και του ενός και του άλλου, αλλά αυτό, ως μέσον επίτευξης του επιδιωκόμενου τελικού αποτελέσματος, το οποίο προφανώς έχει προεκτιμηθεί ως θετικό, είναι αποδεκτό. Έτσι γεννήθηκαν και τα Express και οι Couriers. Πήραν την μορφή οργανωμένων και νόμιμων υπηρεσιών, Δημόσιων ή Ιδιωτικών και όλα δουλεύουν ρολόι, στους τομείς αυτούς. Κανείς δεν διαμαρτύρεται και όλοι εύχονται την μακροημέρευσή τους. Ένα άγχος λιγότερο…
Και ενώ εκσυγχρονίστηκε η μεταφορά της πληροφορίας και των προϊόντων της, η απόκτηση της πληροφορίας που προέρχεται αποκλειστικά από το Δημόσιο, εξακολουθεί να κινείται με την ταχύτητα χελώνας και μάλιστα κουτσής. Αυτή όμως είναι και η φιλοσοφία του συστήματος της Γραφειοκρατίας, στην βάση του οποίου λειτουργεί το Δημόσιο. Γιατί πρόκειται περί συστήματος, με όλη την σημασία της λέξεως. Το παράξενο με αυτό το σύστημα είναι ότι λειτουργεί άψογα, με χωρίς γραπτούς κανόνες και χωρίς ηγεσία, ατύπως δηλαδή και εν τούτοις ”παράγει” τέλειο έργο. Την ταλαιπωρία του πολίτης που προσφεύγει σ’ αυτό για κάποια ανάγκη του. Ένα άγχος περισσότερο με πολλά… κοσμητικά επίθετα, επιπέδου καραγογέως, αφού οι υπηρεσίες κινούνται με τέτοιες ταχύτητες .
Επειδή όμως η φύση δεν δέχεται το κενό και επειδή η ζωή λειτουργεί με τους κανόνες της φύσης και όχι του Δημοσίου, το κενό της ”επιτάχυνσης” το ανέλαβε, ατύπως, μια άλλη ”υπηρεσία” με την αυθαίρετη αλλά ακριβολόγο επωνυμία ”Γρηγορόσημο”. Όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει, όλοι γνωρίζουμε πως δουλεύει αυτή η υπηρεσία και σ’ αυτήν προσφεύγουμε σχεδόν όλοι, όταν βρεθούμε σε μεγάλη ανάγκη. Και φυσικά με κάποιο επιπλέον κόστος. Και το ερώτημα είναι: Αφού υπάρχει η ανάγκη και αφού ”προσφέρεται” ήδη η ”υπηρεσία” αυτή με όλους τους ”κανόνες” της διαφθοράς, δηλαδή καθαρής κλοπής, γιατί το ”αφεντικό” δεν λαμβάνει μέτρα;
Βέβαια, η απλή απάντηση είναι ότι αν μπορούσε να το κάνει, να έχει δηλαδή μια υπηρεσία express μέσα σε κάθε Δημόσια Υπηρεσία (υπουργείο, εφορεία, κλπ) η οποία έναντι κάποιου επιπλέον τιμήματος, θα εξυπηρετεί τον ενδιαφερόμενο εντός των ωρών της ίδιας εργασίμου ημέρας, δεν θα είχε ”χάσει” και την ”λίστα Λαγκάρντ”, αλλά αυτό είναι η απλή απάντηση. Το θέμα είναι πολύ ποιο σοβαρό, για να είναι τόσο ”απλό”!
Εδώ πρόκειται για παράβαση καθήκοντος και ίσως, παρακίνηση σε παράνομη πράξη, όπως είναι η εκμετάλλευση ξένης περιουσίας (αρχεία του κράτους) προς ίδιον όφελος. Και αυτά είναι αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Τι κάνουμε λοιπόν;
Κάνουμε αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει κάθε πολίτης. Μια πρόταση. Προτείνουμε λοιπόν, να συσταθεί αμέσως στο Υπουργείο Εξυπηρέτησης του Πολίτη, Γενική Γραμματεία Express Εξυπηρέτησης Πολιτών στις Δημόσιες Υπηρεσίες. Ο πολίτης που θα κάνει χρήση αυτής της υπηρεσίας, θα καταβάλει το ποσό που θα έχει ορισθεί και θα κάνει την δουλειά του, σύμφωνα με τις ανάγκες του, που μόνο ο ίδιος γνωρίζει και μπορεί να εκτιμήσει. Ο δε υπάλληλος που θα εργάζεται σ’ αυτήν την υπηρεσία θα μπορεί να λαμβάνει, ένα ποσοστό επί των εισπραττομένων, ως πριμ παραγωγικότητας, πραγματικής και μετρήσιμης. Στην περίπτωση αυτή θα προκύψει, ενδεχομένως, πρόβλημα με την καταραμένη αξιολόγηση. Ε’, τι να κάνουμε; Αν χρειαστεί να επιλέξουμε, μεταξύ Λαού και συνδικαλιστών, ποιοι θα πρέπει να ζήσουν και ποιοι να πεθάνουν, πιστεύω ότι η επιλογή δεν θα είναι καθόλου δύσκολη.
Γρηγορόσημο λοιπόν; Βεβαίως ναι! Θεσμοθετημένο και έντιμο, ως αναγκαίο, προς όφελος όμως του πολίτη είτε ως έσοδο από την ιδιοκτησία του, είτε ως εξυπηρετούμενου και πάλι προς όφελός του.