Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
«Θα
σφυροκοπώ το λαό μέχρι που να δω το δόγμα περί υποτιθέμενης κυριαρχίας
του να γίνεται κομματάκια. Δεν είναι αρκετό ότι δεν θα ξαναδούμε τους
ανίκανους ηγέτες του 1848. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν θα
ξανακατασκευάσουμε εμείς το είδωλό τους».
Πιέρ – Ζοζέφ Προυντόν
(George Lichtheim : Σύντομη Παγκόσμια Ιστορία του Σοσιαλισμού, εκδ. Γλάρος, Αθήνα, 1976, σελ. 76-77)
«
Έχει υποστηριχθεί, και μάλιστα στα σοβαρά από σοβαρούς ανθρώπους, ότι
το ΠΑΣΟΚ εξαπάτησε τον ελληνικό, εκμεταλλεύτηκε τους.......
πόθους του για την
κοινωνική αλλαγή και, πουλώντας του έναν εύπεπτο αντιιμπεριαλισμό κι
έναν ύποπτο ψευτοσοσιαλισμό υφάρπαξε την ψήφο του για να θρονιαστεί στην
εξουσία. Δεν θα συμφωνούσα με αυτή την άποψη. Όσοι, ψηφίζοντας το
ΠΑΣΟΚ, το ανέβασαν από το 13% το 1974 στα 26% το 1977 και από κει στα
48% και στα 46% το 1985 ήταν σίγουροι ότι κίνδυνος σοσιαλισμού δεν
υπήρχε. Στο κάτω κάτω ο καθένας πουλάει όποια πραμάτια έχει. Το ΠΑΣΟΚ
δεν κρύφτηκε πίσω από το δάκτυλό του... Το κάλπικο νόμισμα ωστόσο
γυάλιζε πολύ και στο χρηματιστήριο των πολιτικών ιδεών απέκτησε ελεύθερη
μετατρεψιμότητα… Βαφτίζοντας δημοκρατικό – προοδευτικό ό,τι φάνταζε σαν
τέτοιο και σοσιαλιστικό ό,τι πίστευαν ότι θα κοσμούσε την πλατιά
συμμαχία των σοσιαλιστικών δυνάμεων δεν ήθελαν να δουν το κάλπικο του
νομίσματος. Περίμεναν τους τόκους. Άλλωστε με απαράγραπτους τίτλους
κυριότητας είχαν κρατήσει για λογαριασμό τους το ρόλο της πρωτοπορίας
και του αλάθητου καταχτητή όσων τους έθελγε ο «μικροαστικός
σοσιαλισμός». Πρέπει όμως να κρατήσουμε ότι αν από το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζοντας
τις ιδέες του, που τις ενόμιζε σοσιαλιστικές, δεν προέκυψε ίχνος
σοσιαλιστικού μέτρου αυτό οφείλεται στο ότι τίποτε το σοσιαλιστικό δεν
υπήρχε στα σοσιαλφανή οράματα του ανδρεοπαπανδρεϊσμού...»
Άγγελος Ελεφάντης : Στον αστερισμό του λαϊκισμού, εκδ. Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Αθήνα, 1991, σελ. 203-204
«Μα
αυτή η κυβέρνηση τώρα εκλέχτηκε. Έχει νωπή λαϊκή εντολή. Είναι λογικό
να ζητά κανείς πρόωρες εκλογές, μόλις τέσσερις μήνες από τη διεξαγωγή
των τελευταίων»;
Το
ερώτημα – επιχείρημα αυτό, το έχω ακούσει αρκετές φορές το τελευταίο
διάστημα, και ακούγεται όλο και πιο συχνά, όσο πιο συχνά κάποιος ζητά
προσφυγή –πάλι- στις κάλπες.
Ένα
άλλο πιο «προωθημένο» επιχείρημα, είναι αυτό που ακούω κατά καιρούς,
κυρίως από τη πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, πως «ναι προεκλογικά λέγαμε
ό,τι λέγαμε, αλλά, δεν είχαμε υπόψη μας ένα πρόγραμμα στα πλαίσια μιας
κυβέρνησης συνεργασίας, όπου πλέον και άλλοι συνδιαμορφώνουν τη
πολιτική».
Βεβαίως,
μένοντας σ΄ αυτό το τελευταίο επιχείρημα, θάλεγα ότι είναι
«προβληματικό», διότι στη προεκλογική περίοδο, δεν νομίζω να υπήρχε
κανείς σε τούτη τη χώρα, που να περίμενε ότι από τις εκλογές θα
προέκυπτε μονοκομματική κυβέρνηση, ΠΕΡΑΝ του ότι, υπήρχε κάτι κοινό
μεταξύ όλων των νυν κυβερνητικών συνεταίρων : ΟΛΟΙ τους υπόσχονταν άμεσα
ή έμμεσα, ΕΝΑΝ «ΠΑΤΟ» ΣΤΟ ΒΑΡΕΛΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΒΑΡΗ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ
ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ. Για να το πω απλά, καλλιεργούσαν την πεποίθηση, ότι τα
δυσκολότερα είχαν περάσει. Επομένως, ακόμα κι έτσι, θάπρεπε το πρόγραμμα
ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΚΟΜΜΑΤΟΣ να προνοεί τα όρια συμβιβασμού σε περίπτωση
κυβέρνησης συνεργασίας.
Όπως
όμως κι αν έχει το πράγμα, κανείς συμβιβασμός, ιδίως από τη πλευρά ΤΟΥ
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ
ΕΞΑΫΛΩΣΕΙ ΣΤΗ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΤΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, μια εξανέμιση, που
ΔΕΝ προέρχεται ΤΟΣΟ από τις πιέσεις των άλλων κυβερνητικών εταίρων, ΟΣΟ
από τις πιέσεις των δανειστών. Με άλλα λόγια, ΚΑΙ ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ να ήταν η
κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και πάλι ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ
το ΝΥΝ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ πρόγραμμα θα εφάρμοζε.
Άρα μένουμε στο αρχικό επιχείρημα της «νωπής λαϊκής εντολής».
Είναι σοβαρό το αίτημα των πρόωρων εκλογών εν όψει της «νωπής λαϊκής εντολής»;
Το
αίτημα είναι ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ όταν συντρέχει η ακόλουθη ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ
θεμελιώδης προϋπόθεση : Ότι το ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ πρόγραμμα οικονομικής
πολιτικής, που προσδιορίζει και το πρόγραμμα ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ,
έχει μεταβληθεί ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ.
Σ’
αυτή τη περίπτωση, Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΤΟΛΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ
ΔΟΘΗΚΕ ΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΛΗΦΘΗ ΚΑΝ, και επιπλέον, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΟΓΟΣ Η
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ Η ΚΥΝΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ
ΒΛΕΠΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ, ΜΑ
ΑΝΤΙΘΕΤΑ : ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ!
Και
είναι θαρρώ καιρός σε τούτη τη χώρα, με τον διαχρονικό εθισμό του
παρόντος πολιτικού συστήματος να στηρίζει την υφαρπαγή της εξουσίας με
βάση προεκλογικές ΨΕΥΔΕΙΣ υποσχέσεις, να ένα τέλος σ’ αυτόν τον ΑΘΛΙΟ
εθισμό.
Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, pacta sunt servanda.
Το
συμβόλαιο με τον λαό, πρέπει ν΄ αρχίσει να «αναβαθμίζεται» σε μια πολύ
σοβαρή υπόθεση, και οι προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις σ’ ένα
λαό, πρέπει να αποδεικνύουν ότι σέβονται το λαό, ότι δεν θεωρούν ότι
απευθύνονται σε ένα εσμό χαχόλων αν όχι ηλιθίων, που εύκολα κανείς
θεωρεί ότι μπορεί να χειραγωγεί μετεκλογικά και να τους «εξηγεί» τα
ανεξήγητα.
Τα προεκλογικά προγράμματα, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΥΠΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΓΓΡΑΦΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΛΗΡΟΥΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ. Δεν είμαι δικηγόρος, αλλά, το
ζήτημα της ερμηνείας των νόμων, δεν είναι σώνει και καλά
αποκλειστικότητα των δικηγόρων, ΟΥΔΕ καν των δικαστών, όσο και αν
αποτελεί προνόμιό τους η απόδοση της δικαιοσύνης. Δυστυχώς, ποτέ δεν
αντιμετωπίστηκαν στη νομική – τυπική τους διάσταση, αλλά, κάποια στιγμή
πρέπει να γίνει η αρχή.
Όπως
έχω ξαναγράψει παλαιότερα, δεν είναι δυνατόν ο νόμος να κολάζει κάποιον
που σε παρέσυρε με ψευδείς ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΓΓΡΑΦΕΣ διαβεβαιώσεις (αν και
οι προφορικές θα αρκούσαν εφόσον έγιναν δημοσίως εις επήκοον πάντων) σε
αποφάσεις που αποδείχτηκαν στη πορεία ολέθριες για τα συμφέροντά σου,
αποφάσεις που λήφθηκαν με βάση αυτές τις διαβεβαιώσεις και τις οποίες
δεν θα λάμβανες αν γνώριζες τη αλήθεια που επιμελώς σου απέκρυπτε ο
άλλος συμβαλλόμενος, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ, ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ, να
μην ανοίγει μύτη.
Ναι
έχουμε κάτι το «νωπό» εδώ : είναι η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΥΠΙΚΗΣ
ΣΥΜΒΑΣΗΣ που καταρτίστηκε προεκλογικά, από τον ένα συμβαλλόμενο, τη
κυβέρνηση και τη κυβερνητική πλειοψηφία που τη στηρίζει.
Διότι, η χώρα, ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, κυβερνάται ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗ.
Κι αυτή τη κατάσταση εγώ την ονομάζω «εκτροπή».