Του Δημήτρη Α.
Γιαννακόπουλου
Σαν στοίχημα μαφιόζικου τύπου ομοιάζει η κυβερνητική τακτική
μετεκλογικώς. Σε απόλυτη αντίθεση με το προεκλογικό προφίλ της κυβερνητικής
τρόικας, Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης από την μία αγωνίζονται να επιδείξουν στους
ξένους πάτρωνες/δανειστές την ικανότητά τους να κυβερνούν ακόμη την χώρα,
βομβαρδίζοντας τον λαό με αντιλαϊκά μέτρα, ενώ από την άλλη εξωθούν τον κόσμο
να σιχαθεί το ευρώ και μαζί με αυτό τον ευρωπαϊσμό. Μαφιόζικη κυριολεκτικώς
λοιπόν η.......
κουλτούρα της πολιτικής πρακτικής που αποκρυσταλλώνεται αυτήν τη
περίοδο στην Ελλάδα, με στόχο την απομόνωση της εσωτερικής αγοράς από την
ευρωζώνη.
Το πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης συνεχίζεται
δραματικότερα πλέον και με νωπή «λαϊκή εντολή»: θα τους εξουθενώσουμε μέχρις
σημείου απόλυτου εξευτελισμού και ανέχειας, ώστε από μόνοι τους οι Έλληνες να
εκλιπαρούν την απελευθέρωσή τους από την ευρωζώνη, και κανείς να μην τολμήσει
να πει στην κυβερνώσα εσωτερική τρόικα (ηγεσία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), «γιατί με εξαπατήσατε»,
μοιάζει να σκέφτονται. Από την άλλη, δεν πρέπει η ανέχεια, η ανεργία, το
αδιέξοδο πολλών νοικοκυριών και η πάσχουσα από κατάθλιψη αγορά να οδηγήσουν σε
πλήρη απόσχιση από την ευρωζώνη. Αυτό θα ήταν καταστροφή για τους κυβερνώντες
και την διαπλοκή. Έτσι έχουν βάλει στοίχημα να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με την
Ευρωζώνη σε ειδικό καθεστώς καραντίνας, που θα επιτρέπει την παράλληλη
κυκλοφορία εθνικού νομίσματος για ανακούφιση της αγοράς.
Ουσιαστικά πρόκειται για την ολοκλήρωση της ύπουλης και
πρόστυχης στρατηγικής που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου σαν κυβερνητικό,
πτωχευτικό μοντέλο. Ο δεξιός κύριος Σαμαράς ήρθε να ολοκληρώσει το έργο του
αντι-εξουσιαστή κυρίου Παπανδρέου με την πολιτική συνεργασία της διαπλοκής
ασφαλώς, μέσω των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και του κόμματος Κουβέλη. Μην μου πείτε ότι
η περιγραφή αυτή εντάσσεται σε οποιοδήποτε επίπεδο συνομωσιολογίας διότι θα
καγχάσω! Από πότε η πασίδηλη - μέσω των αντιφάσεων διακηρυγμένων στόχων,
προγράμματος, εφαρμογής και αποτελεσμάτων - συνωμοσία μιας
πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης μεταπρατών σε μια διαδικασία εσωτερικής
υποτίμησης έως εξαντλήσεως της κοινωνίας, θα μπορούσε να θεωρηθεί συνομωσιολογία;
«Συνομωσιολογία» θα
μπορούσε ίσως να αποκαλέσει κάποιος μεθοδολογικά αστοιχείωτος τις εκτιμήσεις
μας και προβλέψεις μας πριν από δύο/ δυόμιση χρόνια, όταν με θεωρητικές
προσεγγίσεις και διάσπαρτα στοιχεία επιχειρούσαμε να «αναγνωρίσουμε» το νέο
πολιτικοοικονομικό έδαφος που δομείτο για να πορευθεί η Ελλάδα, και όχι σήμερα.
Τώρα πια η στρατηγική εσωτερικής υποτίμησης που βαθαίνει και μακραίνει την
ύφεση είναι διαπιστωμένη – αποτελεί την μοναδική εφαρμοσμένη πολιτική. Πάνω σε
αυτή την διαδικασία έρχεται τώρα να τοποθετηθεί, στο πλαίσιο της
νεοφιλελεύθερης δοξασίας, η ρευστοποίηση του εναπομείναντος ενεργητικού του
δημοσίου. Η εσωτερική υποτίμηση από την μία δημιουργεί μοναδικές ευκαιρίες για
την διαπλοκή και τους αλλοδαπούς συνεταίρους της, στην βάση του ξεπουλήματος
της δημόσιας περιουσίας, ενώ από την άλλη προκαλεί ολοένα και μεγαλύτερη
ασφυξία στον προϋπολογισμό και πίεση στα εισοδήματα που συνδέονται με την
εργασία, ώστε η ρευστοποίηση να εμφανίζεται ως ανακουφιστικός μηχανισμός.
Προσπαθήστε
να καταλάβετε ότι η αντικοινωνική και αντιπαραγωγική σε κάθε περίπτωση,
στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης, δεν επελέγη για να σε κρατήσει εντός του
ευρώ, αλλά για να νομιμοποιήσει την μερική έξοδο της Ελλάδας, αφού πρώτα
εξαντληθούν οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι (κοινωνικές πηγές παραγωγής
πλούτου), καταβληθεί ψυχολογικά ο λαός και διασφαλισθούν οι παράγοντες της
διαπλοκής (κυρίως οι τραπεζίτες, ακόμη και με υπό όρους ένταξη της
ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τους, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας,
όταν οι στρόφιγγες από την ΕΕ κλείσουν για τον ελληνικό προϋπολογισμό). Η
εκποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, ενώ συγκυριακά/τεχνητά
εμφανίζεται να υποστηρίζει την ανάπτυξη, στην πραγματικότητα ενισχύει την
υπερσυσσώρευση και την αναδιανομή από κάτω προς τα επάνω, παράγοντες οι οποίοι
υπό τις συγκεκριμένες ελληνικές οικονομικές συνθήκες ενισχύουν την διαδικασία
εσωτερικής υποτίμησης και άρα την υποχώρηση του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα. Το τελευταίο
μεγεθύνει το δημόσιο χρέος και καθιστά το σκληρό ευρώ «γρανιτένιο βράχο» που
δεν μπορεί να χωνέψει η πραγματική οικονομία της χώρας, πέραν του γεγονότος ότι
τινάζει στον αέρα κάθε πιθανό πρόγραμμα της τρόικας, το οποίο υπολογίζει έσοδα
που είναι αδύνατο να αντληθούν από πτωχευμένα νοικοκυριά και υπό πτώχευση επιχειρήσεις.
Η εσωτερική υποτίμηση θα μπορούσε να έχει οικονομική έννοια,
στο πλαίσιο της ευρωζώνης, μόνον ως θεραπεία «σοκ και δέος» - βίαιη δηλαδή
«διόρθωση» στιγμιαίου χαρακτήρα (για ένα περίπου χρόνο ή ακόμη και δύο μόνον με
την προϋπόθεση αναπτυξιακών αντισταθμιστικών μέτρων μέσω άμεσων επενδύσεων,
στην δεύτερη περίπτωση). Στην ελληνική περίπτωση η θεραπεία «σοκ και δέος» της
τρόικας απέτυχε, διότι αντικειμενικά δεν είχε καμία πιθανότητα να πετύχει. Τι
γίνεται όμως τώρα; Η κυβερνητική τρόικα συνεχίζει την μεθοδολογία «σοκ και
δέος», ανατροφοδοτώντας την εσωτερική υποτίμηση, παρότι όλα τα διαθέσιμα στοιχεία
από όλες τις επίσημες πηγές δείχνουν ότι αυτή έχει ξεπεράσει το όριο της ύφεσης
που θα επέτρεπε υπό προϋποθέσεις την αργή ανάκαμψη δίχως πληθωρισμό. Η Ελλάδα
αποκλείστηκε για πολύ μεγάλο διάστημα από την χρηματαγορά μέσω της απίθανα
προβληματικής αναδιάρθρωσης που δοκίμασε, ενώ η περιοριστική και περιορισμένη
δανειοδότηση μέσω του ατομικού μηχανισμού, καθιστά την ύφεση από θεραπεία
μικρής διάρκειας (διόρθωση υπερθέρμανσης της οικονομίας), πανούκλα με
καταστροφικές διαστάσεις. Ό, τι μεταρρύθμιση και να δοκιμάσεις μέσα σε αυτό το
κλίμα δομικής ύφεσης δίχως είτε δυνατότητα ελεγχόμενου πληθωρισμού, είτε
μαζικές εξωτερικές άμεσες επενδύσεις, είτε συνδυασμό των δύο, δεν θα μπορέσει
να αποδώσει. Νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ενώ βρίσκεσαι έξω από την χρηματαγορά,
ποτέ δεν αποδίδουν. Αντίθετα σε μια τέτοια περίπτωση απαιτούνται μεταρρυθμίσεις
αποκέντρωσης και όχι συγκέντρωσης της οικονομικής ισχύος και αναδιανομή από
πάνω προς τα κάτω. Τα αντίθετα δηλαδή από αυτά που γίνονται σήμερα στη χώρα
μας, όπου μέρος της πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης έπαψε πλέον να κρυφοπροσδοκά
την υπονόμευση του ευρώ από μέσα.
Η θεωρία/φιλολογία περί ευρωπαϊκών «κοινών ομολόγων» αυτό
υπονοούσε: υποτίμηση του ευρώ, αύξηση της ενεργούς ζητήσεως στην Γερμανία και
μείωση του πλεονάσματος σε αυτή την χώρα. (Πείτε μου μετά ποια κυβέρνηση θα
μπορούσε να σταθεί σε αυτήν, εκτός από την αριστερά!) Αντίθετα η αλλαγή του
ρόλου της ΕΚΤ, με την μορφή κεντρικής δημόσιας τράπεζας που θα δανειοδοτούσε
απευθείας τα κράτη της ΕΕ, θα εξασφάλιζε την σταθερότητα δίχως οπωσδήποτε
υποτίμηση. Αλλά και υποτίμηση να είχες, αυτό θα καθιστούσε το νόμισμα
μεσοπρόθεσμα ανθεκτικότερο, πέραν της λειτουργικής του αξίας στην διαδικασία
ανάπτυξης και της διασφάλισης των επιμέρους χωρών από πτώχευση. Τούτο όμως
κανέναν από τους κεντρικούς διεθνείς παράγοντες της παγκοσμιοποίησης δεν
συνέφερε. Αυτό θα τίναζε το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα στον αέρα και θα
οδηγούσε ταχύτατα σε πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, με την γερμανική κυβέρνηση να
χάνει σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό έλεγχο.
Έτσι η μορφή ηγεμονίας στην ΕΕ θα αποκτούσε εντελώς νέα
χαρακτηριστικά και το κέντρο των αποφάσεων θα περνούσε σε ένα σύστημα
ολοκληρωμένης οικονομικής διακυβέρνησης για ολόκληρη την ΕΕ, το οποίο θα ήλεγχε
την δημόσια (και όχι ιδιωτική όπως σήμερα) ΕΚΤ. Αυτό με τη σειρά του θα
μετέβαλε εντελώς τις πολιτικές σχέσεις και θα καθιστούσε το αίτημα για
εκδημοκρατισμό των Ευρωπαϊκών θεσμών,
επιτακτικό. Οι ντόπιες ελίτ θα αποσυντονίζονταν και ένα τεράστιο εργατικό
κίνημα θα επέβαλε συντροφικά και στο πλαίσιο του κοινού συμφέροντος
ριζοσπαστικές πολιτικές ελέγχου της λειτουργίας του κεφαλαίου. Θα μεταβάλλονταν
οι εργαζόμενοι σε συνδιαχειριστές των επιχειρήσεων όπου εργάζονται και ο
ανταγωνισμός των επιχειρήσεων θα ελάμβανε άλλο χαρακτήρα με κίνδυνο
μακροπρόθεσμα να διασπαστεί απολύτως το εργατικό κίνημα. Πάντως αυτό με όρους
πολιτικής και οικονομίας θα αποτελούσε μια μορφή αστικής επανάστασης που θα
υποσκέλιζε σαφώς σε σημασία την Γαλλική Επανάσταση. Πράγμα που καμία πακτωμένη
μεγαλοαστική τάξη (ελίτ) δεν θα ανεχόταν να συμβεί ποτέ, δίχως ακραία σύγκρουση
με τις λαϊκές δυνάμεις και τα μεσαία στρώματα.
Τα σημείωσα αυτά για να δείξω το σημερινό, αντικειμενικό
αδιέξοδο της Ελλάδας, το οποίο προκάλεσε η απόφαση της ντόπιας
πολιτικοεπιχειρηματικής ελίτ να ενταχθούμε στην ευρωζώνη, κατά την στιγμή που
το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν το επέτρεπε, ενώ σήμερα με την επιχείρηση
«πάση θυσία στο ευρώ» ενισχύεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που θα
οδηγήσει αναπόδραστα σε «διόρθωση» με εξωτερική υποτίμηση, δηλαδή πληθωριστικό
ντόπιο μέσο συναλλαγών. Όσο μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση πετύχουν οι
Συγκυβερνώντας, τόσο μικρότερη ανάγκη θα υπάρξει θεωρητικά για υποτίμηση του
νέου εθνικού νομίσματος (διπλό νομισματικό). Θεωρητικά, διότι η διακύμανση του νέου
ντόπιου νομίσματος θα εξαρτάται από πλήθος παραγόντων, τους οποίους κανείς δεν
θα μπορούσε να υπολογίσει αξιόπιστα σήμερα. Σημασία έχει ότι ο κ. Σαμαράς - σε
συνεργασία με τους άλλους δύο κυβερνητικούς λοβούς ασφαλώς - εξαπατά την
κοινωνία, λέγοντας τώρα, σε αντίθεση με τα προεκλογικά του λόγια, ότι θα
διαπραγματευτεί με την τρόικα την συνέχιση του προγράμματος λιτότητας στην
Ελλάδα, αφού πρώτα εφαρμοστούν επιπρόσθετα μέτρα (11,5 δισ. Ευρώ), που θα
τροφοδοτήσουν την ύφεση και άρα θα απορυθμίσουν και άλλο αγορά και κοινωνία,
προκαλώντας αγανάκτηση και απογοήτευση στους φορολογουμένους και στους
μισθωτούς, όπως και ενίσχυση της παραοικονομίας. Η ανεργία θα ξεπεράσει το 25%,
πλησιάζοντας το μη-διαχειρίσιμο δημοκρατικά ποσοστό 30% και έτσι με ένα ακόμη
σμπάρο (πακέτο αντιλαϊκών μέτρων) θα έχουμε νεκρά δύο τρυγόνια: την
ευρωποιημένη ελληνική οικονομία και την Ελληνική Δημοκρατία.
Αυτό, εάν η τρόικα αποδεχθεί την εξειδίκευση του
μεσοπρόθεσμου προγράμματος και δεχθεί την εισήγηση του ΔΝΤ για «επιμήκυνση».
Δεχθεί δηλαδή την αναβολή εξόδου από την ευρωζώνη μέχρι να διαπιστώσει εάν
«δουλέψουν» τα μέτρα για να περάσει σε νέο χρεοστάσιο. Αν όμως δεν δεχθούν τα
κοινοβούλια των εταίρων μας τη συνέχιση και επέκταση του προγράμματος
δανειοδότησης – πράγμα πιθανότερο, αν κρίνεις από την σημερινή στάση τους και
τις δηλώσεις – τι θα συμβεί; Τίποτε περίεργο! Ο κ. Σαμαράς και οι ομοτράπεζοί
του της κυβερνητικής τρόικας θα ισχυριστούν ότι έκαναν τα πάντα για να
διατηρηθούμε στην ευρωζώνη, αλλά οι κακοί (στενόμυαλοι) Γερμανοί δεν μας το
επιτρέπουν. Ποιος δεν θα τους πιστέψει; Μια χαρά έχει προετοιμαστεί η κοινή
γνώμη προς αυτή την κατεύθυνση (εθνικιστική και όχι πολιτικοοικονομική ερμηνεία),
αν και υπάρχει καλύτερη λύση νομιμοποίησης της «μερικής-εξόδου» (περισσότερο
πολιτικώς ορθή): να υπάρξει το φθινόπωρο μια έκτακτη Σύνοδος Κορυφής που θα
αποφασίσει ένα νέο μακροχρόνιο πρόγραμμα χρεοστασίου για την Ελλάδα με
περιορισμένο «κούρεμα» του επίσημου φορέα που κατέχει ελληνικό δημόσιο χρέος (ΕΚΤ)
και υιοθέτηση διπλού νομισματικού ως μοναδική εξαίρεση (πάλι) στην ΕΕ.
Αυτό το τελευταίο φαίνεται να επιδιώκει ο κ. Σαμαράς. Όπως ο
Γ. Παπανδρέου είχε βάλει στοίχημα να πτωχεύσουμε δίχως να αρθρώσει την λέξη,
έτσι και ο Α. Σαμαράς κατευθύνεται προς την έξοδο της ευρωζώνης δίχως ποτέ να
πει, «δυστυχώς γυρίζουμε στην δραχμή». Όλο αυτό το θέατρο με μέτρα επί μέτρων,
δίχως ίχνος επενδύσεων και με «στεγνή» την αγορά δεν αφήνει καμία αμφιβολία για
τον τελικό στόχο: την λυτρωτική για όλους πλέον (μερική) έξοδο της Ελλάδας από
την ευρωζώνη, ώστε η οικονομική πολιτική της να μην επηρεάζει άμεσα το γενικό Ευρωκαθεστώς.
Έτσι η απόφαση εξόδου θα φανεί ότι δήθεν δεν ήταν υπόθεση της ελληνικής
Συγκυβέρνησης, αλλά ώριμη και αλληλέγγυα στάση των εταίρων μας, την οποία
ασφαλώς εκμαίευσε το καθεστώς της εντόπιας διαπλοκής μετά από γιγάντιο αγώνα!!
Θα ισχυριστούν ότι έσωσαν την χώρα από γενικευμένη στάση
πληρωμών. Από λιμό και εμφύλιο σπαραγμό, αφού μετά το τελευταίο πακέτο μέτρων η
τρόικα αναγνώρισε την βούληση της ελληνικής ηγεσίας να προβεί σε λαϊκές θυσίες
για να σώσει την χώρα, αλλά δυστυχώς άργησε και η ύφεση της ξέφυγε! Ναι, αλλά
δεν ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση, ευθύνονται οι προηγούμενες και οι
προηγούμενοι που ταυτίζονται όμως με τους σημερινούς …μύλος! Καλύτερα θα ήταν
λοιπόν η Ελλάδα να αναδιοργανωθεί πρώτα με εθνικό νόμισμα στην εσωτερική της
αγορά και μετά να επιστέψει «αυτόματα» στην ευρωζώνη – μέσω μιας νέας απόφασης
της Συνόδου - παράλληλα με την επιστροφή
της στην χρηματαγορά, θα μας πουν! Δηλαδή, υιοθετήσαμε έναν ατομικό μηχανισμό για
να μην βγούμε δήθεν από την χρηματαγορά, ενώ τώρα θα υιοθετήσουμε διπλό
νομισματικό για να ξαναμπούμε ολοκληρωμένα στην ευρωζώνη, όταν με το καλό
ανοίξουν οι αγορές για την Ελλάδα. Καλό; Σχεδόν «ανεκδοτολογικό», αλλά
πολιτικώς αποκρουστικό ως συμπεριφορά πολιτικής ηγεσίας!
Αυτά συμβαίνουν εκεί όπου μια ηττημένη
πολιτικοεπιχειρηματική τάξη, στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, παραμένει στο
τιμόνι της χώρας, ταυτίζοντας ξεδιάντροπα και χυδαία την δική της σωτηρία με
την σωτηρία του λαού που αντικειμενικά πρόδωσε.
Όταν ο κοινωνικός ανταγωνισμός επί της οικονομικής πολιτικής
μεταστρέφεται σε κουβεντολόι περί «σωτηρίας της πατρίδος», αίμα, δάκρυ,
εξαθλίωση και ταπείνωση μυρίζει για τον λαό. Όταν ξαναεμφανίζονται στο
προσκήνιο τα «πιστόλια» της τρόικας, στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας της
Ελλάδας, απειλώντας μεταφορικώς τον λαό με εκπυρσοκρότηση εάν δεν αποδεχθεί την
ληστεία του εισοδήματός του και της περιουσίας του, τότε είναι βέβαιο ότι δεν
έχεις απλώς να κάνεις με κατοχική κυβέρνηση, αλλά με μαφιόζικο καθεστώς. Το
χειρότερο δεν είναι η έξοδος από την ευρωζώνη, αλλά ο τρόπος που επιλέχθηκε
τελικά: η μερική έξοδος δια της διολισθήσεως και του εγκλωβισμού του
χρηματοπιστωτικού τομέα στο ευρώ. Αυτό γεννά πολιτισμό. Έναν άθλιο πολιτισμό
που μεσοπρόθεσμα θα εξασθενήσει πολιτικά και ηθικά κι άλλο την ελληνική
κοινωνία, σε τέτοιο βαθμό που θα πρέπει να αναμένεις τα χειρότερα σε επίπεδο
γεωπολιτικής. Ας μην επεκταθώ σε αυτό περισσότερο, «στενοχωρώντας» ή
προκαλώντας τους πατριδοκάπηλους υπερεθνικιστές που θα βρουν από εδώ και στο
εξής, νέο πεδίο ανάπτυξης «ελληνο-ορθοδόξου» αφηγήσεως και ρατσιστικής δράσης,
αγνοώντας όπως πάντα, τους σύνθετους παράγοντες οικονομίας, μακρο-πολιτικής,
μικρο-πολιτικής, πού οδηγούν σε εθνική καταστροφή.
Για την Ελλάδα το αίτιο ήταν/είναι πάντα το ίδιο. Ο απολύτως
μεταπρατικός χαρακτήρας της αστικής τάξης της χώρας και η κουλτούρα παράδοσης στα εκάστοτε συμφέροντα των
συμμάχων μας / πατρώνων τους. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ εθνικό
συμφέρον, όπως στην γείτονα Τουρκία για παράδειγμα και όλες ανεξαιρέτως τις
χώρες του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου. Εδώ υπάρχει μόνον το διαπλεκόμενο με το
πελατειακό κράτος, συμφέρον μιας κάστας μεταπρατών, που ενδιαφέρονται
αποκλειστικά να διατηρήσουν την ηγεμονία τους μέσω της εξυπηρέτησης αλλοδαπών
συμφερόντων. Δεν στηρίζουν την ισχύ τους στο λαό, αλλά στα ξένα συμφέροντα που
εξυπηρετούν με το αζημίωτο, μέσω ασφαλώς της χειραγώγησης της ελληνικής κοινής
γνώμης και του πολιτικού ελέγχου επ’ αυτής. Η διαδικασία πτώχευσης της Ελλάδας
και φτωχοποίησης της κοινωνίας της, φανερώνει τον τρόπο λειτουργίας αυτού του
μοντέλου.
Οι ξένοι πάτρωνες της διαπλοκής τιμώρησαν την άπληστη και
τυχοδιωκτική συμπεριφορά των εντοπίων συνεργατών τους, ζημιώνοντας όμως
αφάνταστα τον ελληνικό λαό, τον οποίο κατά βάθος δεν υπολήπτονται καθώς
ανέχεται αυτούς που και οι ίδιοι πλέον χλευάζουν σε κάθε ευκαιρία. Πιστεύουν
ότι μια φοβισμένη κοινωνία και μια ταπεινωμένη πολιτική τάξη, είναι η καλύτερη
συνταγή συμμόρφωσης σε μια σύγχρονη μορφή προτεκτορατοποίησης που θα δώσει νέες
ευκαιρίες αποκόμισης υπερκερδών στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο. Αν κρατήσουν τον
τραπεζικό τομέα και το πολιτικό σύστημα στον έλεγχό τους και «δραχμοποιήσουν»
την αγορά, θα έχει ανοιχτεί ο δρόμος για νέες μπίζνες με μεγάλη υπεραξία, όχι
εξαιτίας της απασχόλησης υψηλής τεχνολογίας και της δημοκρατικής προόδου, αλλά
εξαιτίας της «δραχμοποίησης» και της εντάσεως εργασίας.
Έτσι η Ελλάδα θα αποτελέσει το πρώτο μεταμοντέρνο παράδειγμα
στην Ευρώπη, το οποίο από τη μια θα προκαλεί ρίγη στην αστική τάξη άλλων περιφερειακών
χωρών, εξαιτίας του κινδύνου εξευτελισμού και απόλυτης εξάρτησης από το κέντρο,
ενώ ταυτόχρονα θα προκαλεί λογής-λογής τυχοδιώκτες από αυτή την ίδια τάξη να
δοκιμάσουν κάτι ανάλογο με τους δικού μας, ώστε να θεμελιώσουν καλύτερα τα
κέρδη τους και την ηγεμονία τους σε τοπικό επίπεδο. Το τελευταίο έχει μεγάλο
ρίσκο, αλλά βλέποντας ότι στην Ελλάδα η διαπλοκή πέτυχε το στοίχημα που έβαλε
και η συντεταγμένη χρεοκοπία εξελίχθηκε «ομαλώς» γι’ αυτήν, θα ενθαρρυνθούν και
τότε η ευρωζώνη θα μετατραπεί σε κάτι ανάλογο με την μέχρι πρόσφατα
αποκαλούμενη «ζώνη δολαρίου». Σκεφτείτε, ποιους άραγε συμφέρει αυτό; Αν πείτε
σχεδόν τους πάντες που διψούν για μεγάλες και σύντομες αποδόσεις του κεφαλαίου
τους, μέσα θα πέσετε. Δεν συμφέρει τον κόσμο της εργασίας, της τεχνολογίας και
την κοινωνία ευρύτερα, που εκτός από το όποιο σημερινό κοινωνικό κράτος, θα δει
να χάνεται γύρω στο 60% συνολικά της αξίας της ιδιωτικής της περιουσίας μέσα σε
μια τετραετία-πενταετία και να εκμηδενίζεται σχεδόν η αξία κρίσιμων
περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, τα οποία θα μετατραπούν σε ενεργητικό
μεγάλων παραγόντων της διαπλοκής, ή επιχειρήσεων της αλλοδαπής, ή, το
συνηθέστερο ενός συνδυασμού αυτών.
Το κακό με τον ελληνικό λαό στη πλειονότητά του είναι ότι
δεν δοκιμάζει πολιτικά στοιχήματα. Θεωρεί ότι δεν είναι της αρμοδιότητάς του
και αφήνει στα κυρίαρχα κόμματα και στην διαπλοκή τούτο το έργο, που
διαδραματίζεται εμφανώς εις βάρος του. Σε άλλου είδους στοιχήματα εθίστηκε ο
λαός και αυτό το χόμπι παρέρχεται δυστυχώς μόνον μαζί με το τέλος μιας άθλιας ή
τυχοδιωκτικής ζωής!