Ο ίδιος ο υπολογισμός του συνολικού ποσού που απαιτείται για να.....
διασωθούν, με τη λεγόμενη «ανακεφαλοποίηση», οι ισπανικές τράπεζες μοιάζει - εδώ και επτά μήνες- με αγωνιώδη εκδοχή του παιχνιδιού της ... κολοκυθιάς.
Ήταν Δεκέμβριος του 2011, όταν ευρωπαϊκοί τραπεζικοί «κύκλοι» υπολόγισαν το απαιτούμενο ποσό σε 27 δισεκατομμύρια ευρώ. Πολύ σύντομα όμως αποδείχθηκε ότι οι υπολογισμοί αυτοί ήταν, όχι απλώς αισιόδοξοι, αλλά ... παιδαριώδεις. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι μόνο για τη διάσωση της -πολυσυζητημένης, εσχάτως - Bankia,ο «λογαριασμός» ανέρχεται σε 23 δισ. ευρώ.
Στη Μαδρίτη, οι αρμόδιοι της κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι γνωμάτευσαν ότι για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα της χώρας θα χρειαστούν κάτι παραπάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Διαφορετική, όμως, είναι η άποψη ειδικών τεχνοκρατών της γερμανικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με το περιοδικό «Spiegel», οι τεχνοκράτες αυτοί υπολόγισαν ότι το ποσό που θα έσωζε τις ισπανικές τράπεζες δεν μπορεί να είναι μικρότερο των 90 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Υπάρχει όμως και ... απόλυτη εφιαλτική εκδοχή. Σύμφωνα με μελέτη του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), δηλαδή της διεθνούς ένωσης τραπεζών, το κόστος διάσωσης των ισπανικών τραπεζών θα κυμανθεί ανάμεσα σε δυο ασύλληπτα ποσά: Από 218 έως 260 δισ. ευρώ, με πιθανότερη εκδοχή ο τελικός λογαριασμός να πλησιάζει -ή και να φθάνει- το δεύτερο από τα προαναφερθέντα νούμερα!
Αυτός ο υπολογισμός, όπως είναι φυσικό, προκαλεί ίλιγγο στις τάξεις οικονομικών και πολιτικών παραγόντων στην Ευρωζώνη. Πολλώ δε μάλλον, όταν όλοι γνωρίζουν ότι το IIF, από την ίδια του τη φύση, είναι σε θέση να κάνει ρεαλιστικούς υπολογισμούς.
Τρομακτικά είναι όμως και τα χρέη που έχουν, προς τράπεζες του εξωτερικού, τόσο το ισπανικό δημόσιο όσο και οι ισπανικές ιδιωτικές εταιρείες. Προσφάτως η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» δημοσίευσε στοιχεία, τα οποία δείχνουν πως οι συνολικές ισπανικές οφειλές – κρατικές και ιδιωτικές- προς τράπεζες άλλων χωρών ανέρχονται σε 694 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα 515,4 δισ. ευρώ είναι χρέη προς ευρωπαϊκές τράπεζες.