Τα τελευταία 2 χρόνια έχουν δημοσιευθεί, άρθρα που κάνουν κριτική στη στάση της Γερμανίας για την «οικονομική κρίση
» και
την δεινή κατάσταση στην Ελλάδας. Πολλά από αυτά κάνουν τεκμηριωμένη
αναφορά, στο θέμα των κατοχικών δανείων, κατασχέσεων και των αιτούμενων
αποζημιώσεων. Κάποια θέτουν το θέμα περισσότερο σε συναισθηματική βάση,
χωρίς αυτό να μειώνει την αξία τους. Αιτήματα .........οικονομικών αποζημιώσεων έχουν τεθεί κατά καιρούς και από επίσημους – κρατικούς φορείς. Όλα αυτά έγιναν, γίνονται και θα γίνονται, γιατί είναι και θα είναι κάτι που δικαιούμαστε να διεκδικούμε και ίσως εν μέρει να δικαιωθούμε. ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΕΦΕΤΑΙ…
Στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία, η κορυφαία ημερομηνία είναι η
28η Οκτωβρίου του 1940.
Υπάρχουν τεκμηριωμένες μελέτες για τους Έλληνες που χάθηκαν, τα νούμερα
βέβαια δεν μπορεί να είναι ακριβή και τα περιθώρια διακυμάνσεων που
δίνονται είναι μεγάλα. Νεκροί στρατιώτες στις μάχες, νεκροί από την
πείνα, νεκροί από εκτελέσεις, νεκροί από αδελφοκτόνες μάχες,… Ποιοι να
ήταν όλοι αυτοί, ποιοι πρωτοστάτησαν, ποιοι χάθηκαν χωρίς περιθώρια να
αντιδράσουν, ποιοι συμμάχησαν με του ξένους, ποια παιδιά δεν πρόλαβαν να
μεγαλώσουν, ποια όνειρα πνίγηκαν στο αίμα. Ένας ατέλειωτος κατάλογος,
που δυστυχώς μεγάλωνε και για πολλά χρόνια μετά την κατοχή. Όλη
η νέα γενιά, η μετά την Χούντα και το Πολυτεχνείο γενιά, που τώρα
παίρνει σιγά σιγά τα ηνία τις χώρας, τι γνωρίζει για αυτούς που χάθηκαν;
Υποκλινόμαστε μπροστά στις ηρωικές πράξεις των "αναγνωρίσιμων"
αγωνιστών που συμβόλισαν τον αγώνα και ακόμη περισσότερο στην μετέπειτα
πορεία της ζωής όσων έμειναν "αμετανόητοι". Τι
μπορούμε όμως να "δούμε" σήμερα στα μάτια αυτών των ανθρώπων (όσων
γνωρίσαμε εν ζωή) ή διαβάσαμε στα συγράματα τους; Μια σταγόνα από τον
ωκεανό των ονείρων αυτών που χάθηκαν, μια σταγόνα από τον ωκεανό της ταπεινοφροσύνης και τις ανιδιοτέλειας αυτών που χάθηκαν, μια σταγόνα από τον Πατριωτισμό αυτών που χάθηκαν, μια σταγόνα από μεγαλείο εκείνων των Ανθρώπων.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ «ΠΗΡΑΝ
» ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΤΗΝ ΣΑΒΟΥΡΑ (ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΥΕ) !
Δυστυχώς, σ'αυτό δεν
είναι υπόλογοι μόνο οι Γερμανοί της κατοχής, είναι και οι διάδοχοι τους
οι Εγγλέζοι και οι διάδοχοι αυτών οι Αμερικάνοι και μαζί μ'αυτούς - και
πάνω απ'ολα - η "αφρόκρεμα" της Ελληνικής "πολιτικής". Η "αφρόκρεμα"
αυτή, μαζί με μας που τους "ψηφίζαμε" (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο),
έχουμε και την μεγαλύτερη ευθύνη. Ποιοι
όμως κατάφεραν να πρωτοστατήσουν, ποιοι κυβέρνησαν την χώρα τελικά,
ποιοι μπόρεσαν να ανυψώσουν το ανάστημα τους μπροστά στην βούληση των
συμφερόντων, ποιοι συνέχισαν να πιστεύουν ότι η ταπεινοφροσύνη η
ανιδιοτέλεια και ο αγνός πατριωτισμός είναι προς "όφελος"
τους;
Απόγονοι των τότε επιζήσαντων είναι η σημερινή γενιά των επιζήσαντων
και απόγονοι των τότε επικρατέστερων είναι η σημερινή γενιά των
επικρατέστερων. Όλοι διδάχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο, τον βιωματικό,
δηλαδή δια μέσου των γεγονότων που έζησαν και των παθήσεων. Οι μεν
επιζήσαντες μάθανε απλά τον "εύκολο τρόπο" να
επιζούν, κάπως να βολεύονται. Οι επικρατέστεροι έμαθαν να επικρατούν,
με ότι σήμαινε αυτό ως προς τους συνανθρώπους τους και τη χώρα
γενικότερα.
Ωστόσο, δεν είναι μικρή η κληρονομιά μας. Σήμερα είναι λίγοι αυτοί που συνεχίζουν τα όνειρα των "χαμένων ζωών"
αλλά
έχουν μεγάλο ανάστημα, δεν είναι φτωχά τα λόγια τους, τα όνειρα τους
δεν είναι φυλακισμένα φτερουγίζουν ελεύθερα, η φωτιά των ιδεών τους
παραμένει άσβεστη. Ας τους βρούμε, ας τους ακούσουμε, κι ας
προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε. Είμαστε άξιοι των επιλογών μας! Δεν
μπορούμε να διεκδικήσουμε τις χαμένες ανθρώπινες ζωές, όμως μπορούμε να ανακτήσουμε το χαμένο κεφάλαιο της ανθρώπινης πολιτικής και εν τέλη, πολιτιστικής αξίας.
Νικηφόρος Δημητρίου