Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Τα πρώην μεγάλα κόμματα του δικομματισμού, παραδίδουν ένα απίστευτης τραγελαφικότητας μάθημα πολιτικού μικροτσαμπουκά.
Αφού
παρέδωσαν αμαχητί τη χώρα στους ξένους δανειστές, τους οποίους οι ίδιοι
ΑΝΑΓΩΝΡΙΣΑΝ ως φορείς τέτοιας δύναμης ώστε οι όποιοι όροι τίθενται να
θεωρούνται ως ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΟΥΣ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝΗΣ Σ’
ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ, κάτι που βέβαια το είδαμε να επιβεβαιώνεται στη πράξη
ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, από τη πρώτη ίσαμε σήμερα, όπου..........
η ελληνική κυβέρνηση ΤΗΣ
ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ αυτοκατάργησε τις όποιες «κόκκινες γραμμές»
είχε την πολιτική απρονοησία να διακηρύξει κατά τη διάρκεια της
υπογραφής του τελευταίου Μνημονίου, ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΜΣΕΝ,
έρχονται σήμερα, ΤΟΥΤΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΙΚΡΟΜΕΓΑΛΟΙ, να μας πείσουν για τι
πράγμα;
Για το ότι ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΘΟΥΜΕ!
Αυτό
είναι το μήνυμά τους, που το διανθίζουν βεβαίως με ψευτοηρωικά τσιτάτα
που στην ουσία ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ
ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ, και απλά, υπόσχονται ένα είδος
λίφτινγκ, του τύπου, θα παρατείνουν το χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου
κατά 1-2 χρόνια, και να επιδιώξουν λέει να μπει σε κίνηση η αναπτυξιακή
διαδικασία της οικονομίας.
Και
το να δοθεί παράταση 1-2 ετών, αυτό, είναι κάτι που μπορεί να δοθεί,
ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ, αν διαπιστωθούν «υστερήσεις»
σε θέματα εφαρμογής του Μνημονίου, και από «υστερήσεις» δόξα τω Θεώ, απ’
αυτό δεν έχουμε μόνο μπόλικο πράγμα, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ.
Πέραν
δε τούτου, μια παράταση ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ με ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΚΑΙ
ΙΣΧΥΡΕΣ ΤΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ που οδηγούν στην
εξαθλίωση και φτωχοποίηση, αξιώσεις ΠΟΥ ΟΥΔΟΛΩΣ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
υπόσχονται να καταργήσουν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Διότι αν αυτό ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ
ΤΩΡΑ, σε 2-3 χρόνια που θα διαρκέσει η «προσαρμογή», ΘΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΣΘΩΤΟ, ΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟ ΚΑΙ ΤΟΝ
ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟ.
Τώρα
σε ό,τι αφορά το αναπτυξιακό αίτημα, νομίζω ότι τόχω ξαναγράψει, ΠΩΣ
ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
ΚΑΙ ΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΤΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, θα είναι το επόμενο Νόμπελ στα οικονομικά.
Ο
μικροτσαμπουκάς τους έγκειται ακριβώς στο ότι υπόσχονται προβάλλοντας
μια εικόνα «μαχητικότητας» ΠΑΝΤΑ όμως με βάση ό,τι μπορεί να υποσχεθεί
ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΝΙΣΧΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΜΟΙΡΑΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΟΥ.
Αυτό
που θα συμβεί, αν υπάρξει φιλομνημονιακή κυβέρνηση, και μάλιστα
αντιπροσωπεύοντας μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, είναι ότι μάλλον, οι
δανειστές μας, ΘΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΤΟΥΣ, δηλαδή της
λεηλασίας, ώστε να προλάβουν το ενδεχόμενο ανατροπής μιας τέτοιας
ασθενούς κυβέρνησης και επομένως ανατροπής του συμφωνηθέντος
αποικιοκρατικής αντίληψης μνημονίου που επέβαλαν στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ –
ΝΔ.
Φυσικά
είναι μια εκτίμηση όσα υποστηρίζω, ΑΛΛΑ ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ
ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ. Κανείς δεν σου προσφέρει τη πολυτέλεια να προσπαθήσεις πρώτα
να εφαρμόσεις «δοκιμαστικά» μια πολιτική, και αν δεν σου κάνει, χωρίς
συνέπειες να την εγκαταλείψεις.
Η
«δοκιμή» στη πολιτική, δεν λειτουργεί ως παραχώρηση, λειτουργεί ως
δομικό στοιχείο της ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ που υπάρχει ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΚΑΙ
ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΑ. Απόφαση πολιτική, επιχειρηματική, και βεβαίως μέχρι του επιπέδου του οικογενειακού και ατομικού σχεδιασμού.
Όσοι
ζητούν μετ’ επιτάσεως «ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ» από τους αντιμνημονιακούς,
διερωτώμαι, ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ «ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ» κάνουν αποδεκτές από τη φιλομνημονιακή
παράταξη, που αν μη τι άλλο, ίσαμε σήμερα μας έχει πείσει για δύο πολύ
συγκεκριμένα πράγματα : Πρώτον, ότι ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ υπήρξε μια ολέθρια
αποτυχημένη πολιτική, και Δεύτερον, ΜΕΤΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ υπόσχεται ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ
ΟΛΕΘΡΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Λέω
λοιπόν, ότι ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, και δεν ξέρω
πόσο αποτελεί και δείγμα στοιχειώδους σοφίας ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙΣ ΩΣ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΗΔΗ ΣΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Επομένως, ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.
Τη ΔΟΚΙΜΗ ΤΟΥ «ΑΛΛΟΥ» ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ, εκτός αν αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.