γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Διευκρινίζω εξ αρχής ότι ο τίτλος του παρόντος δεν πρέπει να εκληφθεί ως ψόγος κατά των Γερμανών. Είναι απλώς το χαρακτηριστικό ενός Λαού, μέσα σε μια ήπειρο που δεν του ταιριάζει. Κάτι περίπου όπως το Ισραήλ στην περιοχή της Ασίας.
Μπορεί λοιπόν, να μην είναι ψόγος, είναι όμως μια ιδιαιτερότητα η οποία σε συνδυασμό με την δημιουργική, θετική και αρνητική, δυναμικότητα αυτού.........
του Λαού και το μέγεθός του, δημιουργούν μια αταίριαστη σχέση με του υπόλοιπους Λαούς της Ευρώπης. Αυτή η αιτία απέφερε δύο καταστροφικότατους, σε υλικές και κυρίως ανθρώπινες απώλειες, Παγκόσμιους Πολέμους, μέσα σ' ένα αιώνα, με μεγαλύτερο θύμα αυτόν τον ίδιο τον υπαίτιο. Πλήρωσαν ακριβά, πανάκριβα, τις ευθύνες τους και μετά στρώθηκαν ξανά και ολόψυχα, στην δουλειά. Σε λιγότερο από 10 χρόνια ξανάγιναν ηγετικό μέλος μιας αγκομαχούσας Ευρώπης, πάντα ως Γερμανοί, είτε χωρισμένοι σε κομμουνιστικό ανατολικό κράτος, είτε σε καπιταλιστικό, δυτικό.
Παρένθεση: Το ΠΛΟΥΣΙΟ καπιταλιστικό δυτικό κράτος, το 1990, ΑΓΟΡΑΣΕ το ΦΤΩΧΟ ανατολικό και έτσι ενώθηκαν ξανά σε ένα κράτος. Θα είχε ενδιαφέρον αν κάποιος “κουμουνιστολόγος” μας εξηγούσε κάποτε γιατί δεν συνέβη το αντίθετο. Κλείνει η παρένθεση.
Σήμερα, οι Γερμανοί ηγούνται της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενός, υποτίθεται σε ισότιμη βάση, οικονομικού “συνεταιρισμού” 27 Ευρωπαϊκών Κρατών και τίποτα παραπάνω. Είχαν φροντίσει και γι' αυτό οι ίδιοι. Ο συνεταιρισμός αυτός ονομάστηκε, στην αρχή, Ευρωπαϊκή Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα (1951), πασπαλισμένος και με τα σχετικά μωροφιλόδοξα αλλά συγκινητικά διακοσμητικά του τύπου "το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία". Τότε, που οι μνήμες του πολέμου ήταν ακόμα νωπές και τα ερείπια ορατά, η Γερμανία σεμνή, επέτρεψε την χρήση αυτού του διακοσμητικού όρου. Επτά χρόνια μετά (1958), ο συνεταιρισμός μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, χωρίς συναισθηματικές γαρνιτούρες πλέον. Η έστω και απλή αναφορά σε Ομοσπονδία, εξαφανίστηκε. Οι Γερμανοί αρκετά ισχυροί πλέον, μπορούσαν να προβάλλουν και να επιβάλουν ευθέως τις εθνικές τους επιδιώξεις, χωρίς να τις στολίζουν με ανούσιες αναφορές. Και αυτό κάνουν μέχρι σήμερα, χωρίς παρεκκλίσεις.
Το 1993 έγινε ακόμα ένα βήμα μπροστά με την νέα μετονομασία του “οικονομικού συνεταιρισμού” σε Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κανένα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Αν προσέξετε, το έργο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σημαντικό, σημαντικότατο και πολύπλευρο, δεν αναφέρεται ποτέ ρητά σε μία Ευρωπαϊκή, έστω άτυπη Εθνότητα, αλλά ως Ευρωπαϊκό Δίκαιο καλούνται τα μέλη, ως Εθνικά Ευρωπαϊκά Κράτη χωριστά, να ενσωματώσουν στο δικό τους Δίκαιο. Είναι δηλαδή κάτι σαν τον Κανονισμό μια Πολυκατοικίας. Δεν αναφέρεται σε μια οικογένεια, αλλά σε όσες είναι και τα διαμερίσματα, και ρυθμίζει τις οικονομικές υποχρεώσεις και τον τρόπο συμπεριφοράς των ενοίκων τους, έξω απ' αυτά αλλά εντός της πολυκατοικίας.
Η Ευρώπη των Λαών, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, ακόμα και η πρόταση για την ύπαρξη ενός Συντάγματος της Ευρώπης, ώστε το “βήμα προς την Ομοσπονδία” να γινόταν και τυπικά, τα πήρε ο άνεμος της Γερμανικής “αδιαφορίας”. Βέβαια, τυπικά το εγχείρημα αυτό απέτυχε, λόγω των αρνητικών δημοψηφισμάτων της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Αλλά γιατί ήταν αρνητικά; Μήπως γιατί, οι Λαοί αυτοί που ρωτήθηκαν (γιατί οι άλλοι δεν ρωτήθηκαν) δεν ήθελαν “να γίνουν Γερμανοί”;
Αν δούμε το ιδεολογικό/ιστορικό περιτύλιγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως δεν έχουν άδικο. Από το 1993 άρχισε μια προσπάθεια να προβληθεί ο ΓερμανοΦράγκος ηγεμόνας Καρλομάγνος ως “Europae pater” (Πατέρας της Ευρώπης) και η φιγούρα του προεβάλλετο ως η κύρια υποψήφια για το μελλοντικό ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης, ενώ η Ελλάδα, ως κληρονόμος του Βυζαντίου, δηλαδή του αντίπαλου πολιτισμού, αποτελούσε το “μαύρο πρόβατο” για πολλούς δυτικοευρωπαίους.
Όμως η γερμανοφραγκοποίηση της Ευρώπης μέσω του Καρλομάγνου εγκαταλείφθηκε, μετά τις πολιτικές αλλαγές του 1989, οι οποίες μετατόπισαν γρήγορα τα σύνορα της Ευρώπης προς ανατολάς. Καμία από τις νέες χώρες που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004, αλλά και οι πέντε από τις έξι που είχαν ενταχθεί τις δεκαετίες του '80 και του '90, δεν αποδέχθηκαν τον Καρλομάγνο πρόγονό τους. Η φιγούρα του Καρλομάγνου, ως “Europae pater”, δεν εμφανίστηκε στο ευρωπαϊκό νόμισμα, το δε “Μουσείο της Ευρώπης” στις Βρυξέλλες, έδωσε, αναγκαστικά, την θέση που ανήκει στην ελληνορωμαϊκή ιστορία της Ευρώπης. Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεδριάζει πλέον στο καινούργιο κτίριο Justus Lipsius και όχι στο μεγαλόπρεπο κτίριο “Καρλομάγνου” στις Βρυξέλλες.
Το Γερμανικό εγχείρημα της γερμανοποίησης της Ευρώπης μέσω της ιστορία απέτυχε, φαίνεται όμως ότι δεν εγκαταλείφθηκε. Η επόμενη προσπάθεια, ήδη εν εξελίξει, γίνεται μέσω της οικονομίας. Θα “αγοράσουν” τους αδύναμους και θα “συνεταιριστούν” με τους δυνατότερους. Το σχέδιο δεν “τρέχει” γρήγορα λόγω Δημοκρατίας! Αυτή τη φορά οι Γερμανοί πολίτες μπορούν και αρνούνται το “κόστος”, πολύ περισσότερο γιατί είναι κυρίως οικονομικό, μια από τις μεγάλες αδυναμίες τους. Ακόμα γκρινιάζουν για το κόστος που πληρώνουν για τους “τεμπέληδες” αδελφούς τους της Ανατολικής Γερμανίας.
Η Ευρώπη των φίλων Λαών, της Γερμανίας και της Αγγλίας, είναι μάλλον ποιο κοντά από μια Γερμανική Ευρώπη και της Αγγλίας. Από την Γερμανία εξαρτάται