Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
«…το
Ευρωπαϊκό μέτωπο έχει στο επίκεντρο τα εθνικά συμφέροντα και την
υπεράσπισή τους. Κι εκεί έχουμε τεράστια απόσταση από τις θέσεις του
ΣΥΡΙΖΑ, που πότε θέλει να αγκαλιάσει και να δώσει άσυλο σε 1,5
εκατομμύριο λαθρομετανάστες, αγνοώντας την ασφάλεια του Έλληνα πολίτη,
πότε διακηρύσσει ότι… «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», πότε ότι τα
Σκόπια πρέπει να πάρουν το όνομα της Μακεδονίας μας. Και το λέω αυτό
γιατί το επόμενο διάστημα θα είναι.....
κρίσιμο, πολύ κρίσιμο σε όλα τα
εθνικά μας θέματα.»
(Ερώτημα
κρίσεως : κύριε Σαμαρά, ακόμα κι αν συμφωνούσατε ΜΕΧΡΙ ΚΕΡΑΙΑΣ με τον
ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα του Μνημονίου, θεωρείτε όσα του καταλογίζετε στα εθνικά
θέματα, ήσσονος σημασίας, ώστε να του εμπιστευθείτε τη κυβέρνηση, που
τόσο διακαώς επιδιώκετε; Εκτός αν τη μια μέρα τον στηρίζατε για το
Μνημόνιο, την άλλη τον καταψηφίζατε για τα εθνικά θέματα την επόμενη τον
ξαναστηρίζατε για το Μνημόνιο, την μεθεπόμενη τον ξανακαταψηφίζατε για
κάποιο άλλο εθνικό ζήτημα, και πάει λέγοντας…)
Ένα
από τα ζητήματα που αναδύθηκαν σε τούτη τη μετεκλογική περίοδο, στα
πλαίσια της προσπάθειας σχηματισμού κυβέρνησης, είναι και τα εθνικά
ζητήματα.
Δεν
αρκεί μόνο να ανήκεις σε ένα μπλοκ ΩΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΘΕΜΑ, όπως
π.χ. αυτό του Μνημονίου, πρέπει, κατά την άποψη των ιδίων των κομμάτων,
και όχι μόνο, να συμπλέεις και σε άλλα ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ζητήματα, όπως
είναι επί παραδείγματι ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.
Τα εθνικά θέματα, όπως είναι γνωστό, διχάζουν ΠΟΛΛΑΠΛΩΣ το πολιτικό σύστημα και τη κοινωνία, το λαό.
Διχάζουν τα ίδια τα κόμματα στο εσωτερικό τους, ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι δημοσίως εμφανίζεται.
Διχάζουν τα κόμματα μεταξύ τους, κι ακόμα ευρύτερες πολιτικές παρατάξεις.
Διχάζουν, εσωτερικά τη κοινωνία, το λαό.
Διχάζουν ευρύτερες πολιτικές παρατάξεις με την ίδια τη κοινωνία.
Το όνομα της FYROM,
το λαθρομεταναστευτικό και μεταναστευτικό γενικότερα, είναι δύο μονάχα
από τα εθνικά ζητήματα που υπάρχουν ως ανοιχτά μέτωπα μεταξύ ευρύτερων
πολιτικών παρατάξεων, π.χ. Δεξιάς – Αριστεράς.
Λέω
λοιπόν, πως ο καιρός είναι ώριμος, η κοινωνία, ο λαός είναι ακόμα πιο
ώριμος από το ίδιο του το πολιτικό σύστημα, ώστε 3, 4, 5 τουλάχιστον εκ
των σημαντικότερων εθνικών ζητημάτων που ταλανίζουν το πολιτικό σύστημα
και τη κοινωνία, ΝΑ ΤΕΘΟΥΝ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΩΣΤΕ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΣΗ σ’ αυτό το ζήτημα των «εθνικών διαφορών»
μεταξύ διαφόρων πολιτικών και κομματικών δυνάμεων.
Βέβαια,
αυτό δεν θα σημάνει ότι όσοι βρεθούν με την μειοψηφούσα πλευρά θα
πρέπει σώνει και καλά να απαρνηθούν τα πιστεύω τους, και να ομνύουν σε
ένα νέο «πιστεύω». Ούτε είναι αυτός ο στόχος ενός δημοψηφίσματος και
τούτης της πρότασης. Όμως, ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ο λαός θα έχει δώσει μια λύση, που τα κόμματα, και ιδίως τα
κόμματα που είτε βρίσκονται στην εξουσία είτε την επηρεάζουν
αποτελεσματικά αδυνατούν να δώσουν, με αποτέλεσμα ένα θέμα ΜΕΙΖΟΝΟΣ
ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ όχι απλά να ταλανίζει το λαό ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ.
Είναι
καιρός, ώστε οι πολιτικές δυνάμεις, τα κόμματα, έχοντας την απόφαση του
λαού πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, και άρα έχοντας λύσει αυτά τα ζητήματα
μέσω του δημοψηφίσματος, ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ
ΜΑΣ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
(Μάλιστα
δε, ακόμη και στα πλαίσια αυτής της κρίσης, αν ζητήματα που μπορούν να
αχθούν στο επίπεδο της «εθνικής διαφοράς» και που φαίνονται κι αυτά ως
σχεδόν αδύνατο να επιλυθούν μέσω της κομματικής συνεννόησης, κι αυτά
μπορούν να τύχουν μιας λύσης δια της ad hoc υποβολής τους στο λαό για απόφαση).
Αρκετές
δεκαετίες σέρνονται τα προβλήματα αυτά, αφημένα ως προοπτική επίλυσης
σε κομματικές και πολιτικές δυνάμεις, δυνάμεις που δεν έχουν ούτε τη
δύναμη αλλά ούτε ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ να τα «επιλύσουν», για τον
απλούστατο λόγο, ότι εδώ απαιτείται όχι κάποια συγκυριακή κομματική
κοινοβουλευτική πλειοψηφία που κατά κανόνα αντιστοιχεί σε λαϊκή
μειοψηφία, αλλά ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ με επαρκή πλειοψηφία,
πράγμα που σημαίνει ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα, δεν μπορεί να επικυρωθεί
με ποσοστά π.χ. 49-51% υπέρ ή κατά της μιας ή της άλλης πρότασης, αλλά
απαιτούνται αυξημένα ποσοστά, π.χ. 55-45% ή κάτι παρόμοιο.
Γιατί ΕΠΙ ΠΑΡΑΔΕΘΓΜΑΤΙ να μην ερωτηθεί ο λαός για το θέμα του ονόματος της FYROM;
Γιατί ΕΠΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙ να μην ερωτηθεί ο λαός για το θέμα της λαθρομετανάστευσης;
Θα
υπήρχε ίσως ο αντίλογος, ότι καλό είναι να μην λαμβάνονται αποφάσεις εν
θερμώ, και θα συμφωνούσα μ’ αυτό, ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ
ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΩΣΤΕ ΜΟΝΟ «ΘΕΡΜΑ» ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΎΝ : έχουν
«καταψυχθεί» αρκετά, θα έλεγα…
Το
ζήτημα της αναγκαιότητας να δοθεί η παραπάνω λύση ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ το θέτω
και εν όψει της προοπτικής να υπάρξει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΟΝΙΜΗ
αλλαγή του ίσαμε σήμερα γνωστού πολιτικού σκηνικού της χώρας, μα πλέον
χαρακτηριστικό γνώρισμα την μετατόπιση της Αριστεράς από τη πλευρά της
διαμαρτυρίας, στη πλευρά της διεκδίκησης της εξουσίας, πράγμα που, με
τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ΑΡΓΑ ή ΓΡΗΓΟΡΑ θα φέρει στο προσκήνιο εκείνα
τουλάχιστον τα εθνικά θέματα, στα οποία, για λόγους που δεν είναι του
παρόντος να αναλυθούν περισσότερο, η Αριστερά έχει απόψεις που δεν έχουν
πείσει τη κοινωνία για τις θέσεις της σ’ αυτά, ΚΑΙ ΟΥΤΕ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΔΙΔΕΤΑΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΡΟΝΙΜΟ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑ
ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΩΣ ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΥΤΑ.
Επομένως,
θα είναι κατά την γνώμη μου, δείγμα πολιτικής ωριμότητας και σεβασμού
προς τη δημοκρατία, τα εθνικά θέματα να καταγραφούν, κόμματα και άλλες
πολιτικές δυνάμεις να παρουσιάσουν τις απόψεις τους και ο λαός να
αποφασίσει δίνοντας μια λύση ΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ,
και εννοώ, αυτό που ήδη τόνισα, το πολιτικό σύστημα να εστιάσει στην
αντιμετώπιση της τρέχουσας κρίσης, ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΛΟΚΕΣ ΣΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ή
ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΕ AD HOC ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.