Του Δημήτρη Α.
Γιαννακόπουλου
Ο πολιτικός της μεταπολίτευσης έκανε φάουλ μέσα στην μικρή
περιοχή της λαϊκής κυριαρχίας, ανατρέποντας – άλλοι λένε εκουσίως και άλλοι
ακουσίως – τον Έλληνα πολίτη. Το πέναλτι είναι γεγονός, αλλά ο πολιτικός κάνει
ακόμη ότι δεν άκουσε το σφύριγμα του διαιτητή (για προκήρυξη εκλογών) που
τοποθετεί την μπάλα στα έντεκα βήματα
από τον τερματοφύλακα. Είναι τέτοια η τρομάρα τους που αυτογελοιοποιούνται
διαρκώς παίζοντας με την .........
ημερομηνία των εκλογών και υποτίθεται με τα νεύρα του
πολίτη.
Άθλια εικόνα, απολύτως εξευτελιστική για το πολιτικό σύστημα
και την χώρα διεθνώς. Φοβούνται, λέει, ότι η εκτέλεση του πέναλτι θα προκαλέσει
χαοτικές καταστάσεις στην Ελλάδα. Σκέφτονται με την κλασσική θεωρία των
πολιτικών ισχύος, σύμφωνα με την οποία στον βαθμό που διαταράσσεται ο
διπολισμός ισχύος, το σύστημα περιπίπτει σε περισσότερο ή λιγότερο άναρχη δομή.
Και τότε οι κίνδυνοι διάλυσης του καθεστώτος που ορίζει τις σχέσεις ηγεμονίας,
δηλαδή την σταθερότητα των σχέσεων εξουσίας, εμφανίζονται αυξημένοι. Πάνω σε
αυτή την συντηρητική και απολύτως ιμπεριαλιστική αντίληψη δομήθηκε και
λειτούργησε ο διπολισμός στις διεθνείς σχέσεις, που χαρακτήρισε την εποχή της
ανθρωπότητας κατά την οποία σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος επιχειρήθηκε και σε
μεγάλο βαθμό διαχωρίστηκε σε δύο τεράστια στρατόπεδα ηγεμονίας. Στο ανατολικό
μπλοκ και στην δυτική συμμαχία που επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του
κόσμου. Για να διατηρηθεί στην εξουσία εκείνο το μεταπολεμικό σύστημα
αναπτύχθηκαν και από τις δύο πλευρές, με διαφορετική όμως διαλεκτική, φοβικά
σύνδρομα με παράλληλη δικαιολόγηση (νομιμοποίηση)
της πυρηνικής απειλής ως στοιχείο αποτροπής ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και ως
μορφή αναγκαστικού εναρμονισμού των σχέσεων Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ, στο
πλαίσιο μιας παγκόσμιας ειρήνης, η οποία στην βάση της είχε από την μία τον
ιμπεριαλισμό και από την άλλη τον πατερναλιστικό διεθνισμό. Φοβερά πράγματα,
δηλαδή, που υπαγόρευε μία μορφή ρεαλισμού αποσκοπούσα στην υποταγή του Β στον Α
μέσω μιας τρομοκρατικής αφήγησης, δομημένης στην (δήθεν) απειλή του Γ, ή στην
απειλή από την διάλυση του συστήματος και τις εσωτερικές συγκρούσεις που θα
επακολουθούσαν (μεταξύ Γ, Δ, Ε, …), μετά την παύση της δυναμικής ισορροπίας που
διέκρινε την σχέση των πόλων Α – Γ.
Ακριβώς η ίδια «ρεαλιστική» λογική του ιμπεριαλισμού είναι
αυτή που αναπτύσσεται εμφανώς πλέον στην χώρα μας από παράγοντες που στήριξαν
και ενίσχυσαν το δικομματικό σύστημα εξουσίας στην πατρίδα μας, το οποίο σήμερα
δυσκολεύεται να αναπαραχθεί, διερχόμενο βαθύτατη κρίση, εξαιτίας της πτώχευσης
της χώρας και των συνεπειών της απορρύθμισης και σχετικά άναρχης φτωχοποίησης
που συνδέονται με αυτήν. Ο «ρεαλισμός» αυτός εκφράζει ασφαλώς το ταξικό
συμφέρον της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης στην Ελλάδα και είναι
ενδεικτικός της πολιτικής αντίληψης που χαρακτηρίζει όσους τον επικαλούνται.
Είναι η αφήγηση της διαπλοκής που αντιλαμβάνεται τον εσωτερικό πολιτικό κόσμο
στην Ελλάδα, όπως αντιλαμβάνονταν οι πλέον χυδαίοι ιμπεριαλιστές το διεθνές
σύστημα του διπολισμού, που δήθεν προστάτευε τον κόσμο από κρίσεις αναρχικού
χαρακτήρα που θα προκαλούντο από την αυτονόμηση ιδιαίτερων δυνάμεων.
Με αυτά τα μυαλά και με δειλά, αργά, « αναποφάσιστα» βήματα
κινείται ο τερματοφύλακάς μας – παραδοσιακός πολιτικός, προς τα γκόλποστ για να
εκτελεστεί η ποινή, που ρεαλιστικότατα επέφερε η συμπεριφορά του: οδήγησε με
απατηλό τρόπο την χώρα στην ευρωζώνη, αδιαφόρησε για την προσαρμογή σε ούτως ή
άλλως παράταιρες για την Ελλάδα και ιδιαίτερα νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις εντός
αυτής, προκάλεσε βίαιη ανατροπή του επιπέδου οικονομικής διάρθρωσης από την
κρίση του χρηματιστηρίου και εντεύθεν, ενισχύοντας εγκληματικά την ανισότητα
και την διαδικασία υπερσυσσώρευσης παράλληλα με την μεγέθυνση του δημόσιου και
ιδιωτικού δανεισμού, ενέταξε την χώρα σε ένα αναμφισβήτητα επαχθές χρεοστάσιο, διαπράττοντας
μάλιστα ένα τρομερό ατόπημα με εθνικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς όρους
μέσω της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους (την οποία οι διαπλεκόμενοι και οι
πολιτικοί φορείς τους συνεχίζουν παραπλανητικά να αποκαλούν PSI, σαν να μην πρόκειται για
αναδιάρθρωση που όλοι τους, μέχρι να πραγματοποιηθεί, αρνούντο ως ανάγκη και
καταριόντουσαν) και, τέλος (σε) κατατρομοκρατεί με το δίλημμα συγκυβέρνηση του
διπολισμού (δικομματισμού), ή χάος με δραχμή.
Αυτό, αγαπητοί φίλοι, συστήνει την πραγματικότητα της κρίσης
ηγεμονισμού στην πατρίδα μας και αποτελεί την επιτομή του ρεαλισμού. Το
καθεστώς των διαπλεκομένων χάνει πλέον την «βάση ρεαλισμού» που δόμησε για να
μπορεί να αναπαράγεται το ίδιο και οι σχέσεις πατρωνίας που διέκριναν την δομή
του. Ο διπολισμός της μεταπολίτευσης βρίσκεται στο κενό μέσω μιας απολύτως
αντικειμενικής, απολύτως ρεαλιστικής διαδικασίας, που είναι το αποτέλεσμα της
αδυναμίας του ελληνικού καθεστώτος να εναρμονίζεται με τα κυρίαρχα συμφέροντα
που συνθέτει η σχέση του χρηματοπιστωτικού λόμπυ με την γερμανική (κυρίως)
ελίτ. Ο διπολισμός στην Ελλάδα διαλύεται διότι, προσπαθώντας να ισορροπήσει
πάνω σε ψεύδη και απατεωνιές, καθώς και σε διεθνώς κολασμένα καραγκιοζιλίκια,
επιφέρει χάος στην ελληνική κοινωνία, προδίδοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη των
διεθνών πατρώνων του.
Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα το οποίο οι διαπλεκόμενοι
είναι ανίκανοι να αντιληφθούν. Η χαοτική απορρύθμιση που υιοθέτησε το καθεστώς
του δικομματισμού και των εξαπτερύγων του, διαμορφώνει συνθήκες άναρχου
κοινωνικού περιβάλλοντος, οι οποίες μάλιστα ενισχύονται συν τω χρόνω. Είναι
λογικό αυτές οι συνθήκες να διαταράσσουν τον διπολισμό, προκαλώντας την αίσθηση
στους διαπλεκόμενους ότι το πολιτικό σύστημα τείνει να μεταπέσει σε μορφή
χάους. Δεν είναι, λοιπόν, οι εκλογές που απειλούν με χάος, αλλά οι
διαπλεκόμενοι και το δικομματικό σύστημα που αρνείται να αντιληφθεί ότι ήρθε η
ώρα που θα υποστεί την διαδικασία των πέναλτι, θα «αρπάξει» τα γκολάκια του και
ηττημένο θα αποφασίσει να διαλύσει τις χρεοκοπημένες ομάδες του και να αφήσει
σε απόγνωση τους πελάτες – φιλάθλους που δημιούργησε τόσα χρόνια.
Το ρεαλιστικό είναι οι εκλογές να οδηγήσουν σε απόλυτη
αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος με την διάλυση των κομμάτων του δικομματισμού,
τα οποία για τον αντικειμενικό παρατηρητή φαντάζουν ήδη σκανδαλώδεις υποθέσεις!
Τούτο δεν θα επιφέρει κανένα απολύτως χάος, απλώς θα προσαρμόσει πολιτικά το
υφιστάμενο κοινωνικό χάος και την έντονη δυναμική που τούτο παρουσιάζει σε νέες
μορφές μακροπολιτικών σχέσεων, που δεν θα στηρίζονται κατ’ ανάγκη πλέον στον
εξουσιαστικό μύθο του διπολισμού και των πολιτικών ισχύος, αλλά σε ένα
περισσότερο ή λιγότερο πολιτικά κοσμοπολιτικό πνεύμα συνεργασιών και
προγραμματικών συγκλίσεων, διαφορετικών ιδεολογικών χώρων. Στον βαθμό που
συμβεί αυτό θα υπάρξει η ιδανικότερη διαχείριση του κοινωνικού χάους που
προκάλεσε ο δικομματισμός και η διαπλοκή του. Αυτό θα αποτελέσει μία νέα
μεταπολίτευση, που στο μέτρο που αποκτήσει αριστερά σημαινόμενα, ίσως να
προκαλέσει μία πολύ συνεκτικότερη οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας. Τούτο
σήμερα φαντάζει λιγότερο ως επιθυμία (μου) και περισσότερο ως ρεαλιστικό
ενδεχόμενο, αρκεί ο πολίτης να βρει… δίχτυα!