Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Σε μια απ’ τις ιστορίες του με τον κ. Κόϋνερ, γράφει ο
Μπέρτολτ Μπρεχτ :
«Ρώτησαν έναν εργάτη στο δικαστήριο αν ήθελε να δώσει
πολιτικό ή θρησκευτικό όρκο, κι εκείνος απάντησε: Είμαι άνεργος. Αυτό δεν το
είπε από αφηρημάδα. Μ’ αυτήν την απάντηση, τούς έδωσε να καταλάβουν. ότι
τέτοιες ερωτήσεις και ίσως.......
ακόμα κι αυτή η δικαστική διαδικασία να μην έχουν
γι’ αυτόν κανένα νόημα».
Την ιστορία αυτή πρέπει να τη διαβάσουν οι δημοσιογράφοι
όλων σχεδόν των καναλιών, που παρά τη δυσφορία των τηλεθεατών, επιμένουν να
προσκαλούν τους ίδιους πάντα υποστηρικτές του μνημονίου για να επαναλάβουν τα
ίδια ψεύδη, απευθυνόμενοι σε έναν λαό εντελώς ξένο προς αυτούς.
Ακούγοντας πολιτικούς του
μνημονίου στην τηλεόραση να διαπληκτίζονται για πράγματα ανούσια για το λαό(όσοι
τους ακούν ακόμα γιατί οι περισσότεροι αλλάζουν κανάλι) διαπιστώνεις, πόσο αλλοτριωμένοι και αποξενωμένοι απ’ το
λαό είναι, κι αυτό είναι ακόμα πιο τρομαχτικό απ’ το γεγονός ότι είναι
διεφθαρμένοι. Η διαφθορά τους, τους κάνει απεχθείς. Η αλλοτρίωση και η
αποξένωσή τους, τους κάνει μισητούς. Συμπεριφέρονται σαν αλαζόνες κατακτητές,
που πιστεύουν πως έχουν σε όλα δίκαιο, πως έχουν ένα μαγικό μάτι, που βλέπει τη μία και
μοναδική αλήθεια, την αλήθεια τους και πως οφείλουν αυτή να την επιβάλουν στον
αμόρφωτο και διεφθαρμένο λαό.
Είναι
ξένοι, όχι μόνο προς τον ελληνικό λαό αλλά ακόμη και προς τον εαυτό τους. Δεν
έχουν καμιά ιδεολογία πλέον απ’ την οποία θα μπορούσαν να κρατηθούν και να
αντλήσουν κάτι ουσιώδες. Δεν πιστεύουν σε τίποτα άλλο πέρα απ’ την καρέκλα
τους. Δεν πιστεύουν ούτε τα ίδια τους τα
λόγια κι όμως, δίχως ντροπή, τολμούν να
συνεχίζουν να διεκδικούν την ψήφο μας, πιστεύοντας ότι απευθύνονται σε
ηλίθιους. Σε ποια εταιρεία θα τολμούσαν να διεκδικήσουν το μάνατζμεντ εκείνοι
που την οδήγησαν στη χρεοκοπία; Ούτε τα παιδιά των μεγαλομετόχων δεν θα
τολμούσαν κάτι τέτοιο, εκτός κι αν πίστευαν πως οι γονείς τους και οι λοιποί
μέτοχοι πάσχουν από αλτσχάϊμερ ή είναι ηλίθιοι.