Του Μάνδαλου Παναγιώτη
Η Ελληνική συμμετοχή κάθε χρόνο εξελίσσεται σε μια ταινία
τρόμου όπου διάφοροι γνωστοί και όχι
τραγουδιστές, με τραγούδια…..Ελληνικά διεκδικούν μια θέση για τον
διαγωνισμό ενώ τα….ποιοτικά κανάλια μας αναλύουν τα συν και πλην του κάθε
τραγουδιού. Θέλω να πω και ότι τελευταία κάπως καλά πήγαμε, μιας και κερδίσαμε
και μια φορά. Το ζητούμενο είναι η εκπροσώπηση της χώρας με Ελληνικό τραγούδι.
Βέβαια το δεύτερο ερωτούμενο είναι ποιο Ελληνικό τραγούδι; Ποιος Ελληνικός
στοίχος; Ποια Ελληνική νότα;
Τα τραγούδια που βγαίνουν, όλα.......
στα Αγγλικά και όλοι
φιλοδοξούμε και πιστεύουμε ότι στο τραγούδι αυτό, στο τελευταίο σολφέζ είχε
και…Ελληνική μουσική. Μα εκπροσωπούν την Ελλάδα αυτά τα τραγούδια; Εκπροσωπούν
τον λαό μας; Και γιατί με απομιμήσεις και μάλιστα στα αγγλικά;
Η χώρα του Καβάφη, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Σολομού, του
Θεοδωράκη, του Χατζιδάκη, κλπ έχει καταντήσει έρμαιο των αγγλικών στοίχων χωρίς
νόημα και λόγο, που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να φτάσουμε στο έπαθλο με
ξένο μανδύα.
Η ερώτηση απλή. Ο Σεφέρης και ο Ελύτης, έφτασαν στο Νόμπελ ποίησης με Ελληνικό
στοίχο, η δε μελοποίηση του ποιήματος από τον Θεοδωράκη άφησε άναυδο όλον τον
κόσμο. Ο Χατζιδάκις με τα παιδιά του Πειραιά πήρε το Όσκαρ μουσικής με την
αθάνατη Μελίνα Μερκούρη με Ελληνικό στοίχο και φυσικά μουσική. Εδώ μπορούμε να
αναφέρουμε και τα βραβεία Λένιν που αποκόμισε ο Μίκης Θεοδωράκης. Γιατί λοιπόν
η χώρα των δύο Νόμπελ και των μουσικών που ακόμα και στην νεότερη ιστορία έχει
ανάγκη από τον αγγλικό στοίχο και την ξενόφερτη μουσική. Δεν λέω η μουσική εξελίσσετε.
Αλλά πραγματικά εξελίσσετε στα χρόνια μας ή μάλλον εκφυλίζεται και
εξαφανίζεται. Οι συνεχείς και μόνο απομιμήσεις των ξένων και οι χωρίς ουσία
παραγωγή καινούργιων προτύπων μάλλον κακό παρά καλό κάνει στην κοινωνία μας που
έχει τους δικούς της ρυθμούς και την δικιά της παράδοση. Και πόσο
εκπροσωπεί την Ελλάδα η μουσική, I like it, I like it, ή ακόμα τύπου ραπ και
άλλες; Δεν λέω να μην ακούς ξένη μουσική. Δεν ήμουν ποτέ κατά. Αλλά άλλο να
βγάζεις ξένη μουσική και να την προωθείς σαν δική σου. Το βραβείο μπορεί να το
πάρεις αλλά στο τέλος και η μουσική και ο στοίχος(ποιος στοίχος θα μου πείτε)
θα χαθεί σε λίγο διάστημα, μιας και δεν αφουγκράζεται την ιδιοσυγκρασία και τον
παλμό του λαού σου. Και φυσικά τραγούδι σημαίνει και κουλτούρα και τρόπος ζωής.
Πως μπορεί να ξεχαστεί, το άπονη ζωή, τα παιδιά του Πειραιά, βαλε και άλλο
πιάτο στο τραπέζι και πολλά άλλα που έχουν αφήσει εποχή ή και ακόμα οι στοίχοι
της Μαρινέλλας, της αξέχαστης Β. Μοσχολιού, του Πάριου, του αξέχαστου Γ.
Μπιθικότση, κλπ.
Μήπως θα πρέπει να μας ενδιαφέρει περισσότερο η ουσία η
ποιότητα και η διάδοση του πολιτισμού μας, παρά μια θέση στον ήλιο και ας είναι
και κάτω από τα κύματα. Γιατί ο ήλιος είναι καλός αλλά όταν είσαι κάτω από το
κύμα, όταν αυτό σηκωθεί θα σε παρασύρει σε έναν δρόμο δίχως γυρισμό. Γι αυτό ας
σταματήσουμε τις απομιμήσεις και ας κοιτάξουμε χωρίς κουδουνοκρουσίες και
τυμπανισμούς να διαδώσουμε το δικό μας προϊόν που είναι το Ελληνικό τραγούδι
και έχει πολλές μορφές από ρεμπέτικο έως και ελαφρολαϊκό. Γιατί όταν πουλάς το
ξένο είναι σαν το κουστούμι που δεν είναι δικό σου, εφήμερο και όχι στα μέτρα
σου και το αποτέλεσμα είναι να χάνεις τις ρίζες σου και την παράδοση σου. Ο
Νταλάρας όταν έβγαλε τον δίσκο για τα Ισπανικά τραγούδια είχε πει ότι το
Ελληνικό τραγούδι δεν έχει μέλλον. Δυστυχώς για αυτόν άλλη μια φορά θα
διαψευστεί γιατί το Ελληνικό τραγούδι έχει μέλλον, αρκεί να το αφήσουν στα
ταλέντα του, που δεν βγαίνουν φυσικά από τις εξευτελιστικές εκπομπές τύπου Greek Idol και όλες τις γελοιότητες
που γίνονται από αυτές. Γίνεται από τα ταλέντα που υπάρχουν τριγύρω μας και
τραγουδούν με την ψυχή τους και όχι όταν αποτυχαίνουν γυρνάνε τσόντα. Από άτομα
που τραγουδούν και γράφουν με μεράκι. Και υπάρχουν πολλά, αρκεί να τα αφήσουν
να εξελιχθούν.
e-mail: panosmandalos@yahoo.gr