Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης
Έχονταςπλέον διαβεί το κατώφλι του παραλόγου, η πραγματικότητα αρχίζει ολοένα να αποδυναμώνειτα επιχειρήματα για την ορθότητα της πολιτικής που ακολουθείται. Ο κ. Παπαδήμοςυποστήριξε σε συνέντευξή του στην Ιταλική εφημερίδα Il Sole 24 Ore ότι μιαεπιστροφή στο εθνικό νόμισμα μεταξύ άλλων «θα προκαλούσε την απώλεια τηςπραγματικής αξίας των τραπεζικών καταθέσεων, το πραγματικό εισόδημα θαμειωνόταν σημαντικά,θα υπήρχαν πολλές πτωχεύσεις, η ανεργία και οι .......
κοινωνικέςανισότητες θα αυξάνονταν»...Μαυπάρχει κάτι από αυτά, που σήμερα εντός ευρώ δεν συμβαίνει, που οι Έλληνες δεντο βιώνουν βίαια στην καθημερινότητά τους; Οι καταθέσεις των απλών πολιτών δενεξανεμίζονται κάθε μέρα και περισσότερο; Τα ομόλογά τους δεν εξαερώθηκαν; Άλλα 10 δις δεν τραβήχτηκαν μόνο φέτοςγια την εξυπηρέτηση των τρεχόντων εξόδων και της υπέρμετρης φορολογίας; Η αξίατης περιουσίας των Ελλήνων δεν είναι ήδη σε ελεύθερη πτώση; Οι ατελείωτεςπερικοπές και η ανθιστάμενη ακρίβεια δεν κατρακυλούν καθημερινά το πραγματικόεισόδημα; Οι απολύσεις και τα λουκέτα δεν είναι στην ημερήσια διάταξη; Με τηνπροϊούσα φτωχοποίηση ήδη στο 1/3 του πληθυσμού δεν αυξάνονται οι κοινωνικέςανισότητες;
Μπροστάστη σκληρή πραγματικότητα, ο κ.Παπαδήμος, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «ηπραγματική οικονομία εξακολουθεί να είναι αδύναμη και ότι η υψηλή ανεργία είναιπιθανό να συνεχιστεί». Ωστόσο για το θέμα της ειδοποιού διαφοράς για τηνπαραμονή ή όχι στο ευρώ, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα και τηνπαραγωγικότητα, δεν επεκτάθηκε. Και δεν ανέφερε λέξη για ανάπτυξη. Αλλά αυτή τηφορά δεν κινδυνολόγησε για ουρές και συσσίτια. Μάλλον επιφυλάχτηκε και συγκρατήθηκεμπροστά στην εξαθλίωση που απλώνεται στην κοινωνία.
Ο κ. Παπαδήμοςθύμισε τον κ.Τόμσεν στην ακρόαση της τρόικας στο ευρωκοινοβούλιο* που είπε:«Αλλά σίγουρα οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας δεν είναι αρκετές.Βεβαίωςσυμφωνώ με όσους λένε ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει, εάν ο κύριος άξονας τηςπροσαρμογής συνεχίσει να είναι η συρρίκνωση του ΑΕΠ και η συρρίκνωση τωνμισθών, αν δηλαδή, η προσαρμογή πραγματοποιείται κάνοντας την Ελλάδα φτωχότερη.Η προσαρμογή πραγματοποιείται κυρίως κάνοντας την Ελλάδα πιο παραγωγική». Καιπώς θα γίνει αυτό; « με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουντο σημαντικό δυναμικό για την αύξηση της παραγωγικότητας ,που ήδη υπάρχει στηνελληνική οικονομία.».
Αλλά ο κ.Τόμσεν κάνει σα να μη γνωρίζει ή πράγματι δεν γνωρίζει την Ελληνικήκομματοκρατική πολιτική πραγματικότητα που ποτέ δεν επέτρεψε σε αυτό τοαναγκαίο δυναμικό να πρωταγωνιστήσει αξιοκρατικά και να δώσει ανταγωνιστικέςκαι παραγωγικές λύσεις για τη χώρα. Ένα τέτοιο εγχείρημα, στο γνωστό πελατειακόσκηνικό – που οι επερχόμενες εκλογές δύσκολα θα ανατρέψουν – ήταν εξαρχήςκαταδικασμένο και ο κ.Τόμσεν έχοντας προφανώς καταλάβει το αδιέξοδο προσπαθείπεισματικά να ανακτήσει το χαμένο του τεχνοκρατικό κύρος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι χωρίς εναρμόνιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τωνμεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας το μόνο που θα παράγεται στη χώρα θα είναι ηφτώχεια.
Αντίθεταστην ίδια προχθεσινή συνεδίαση του ευρωκοινοβουλίου, ο κ. Άσμουσεν ήταν πιοχαλαρός και αποκαλυπτικός: «Σε πολλές περιπτώσεις, οι πλούσιοι Έλληνεςεξακολουθούν να συμβάλλουν λιγότερο από ότι θα μπορούσαν για τη συνολικήπροσπάθεια προσαρμογής, εν μέρει λόγω της φοροδιαφυγής». Αυτό το «εν μέρει»είναι και η ουσία του προβλήματος. Διότι οι πλούσιοι στην Ελλάδα δεν συμμετέχουνστην προσπάθεια όχι μόνο λόγω των διοικητικών αδυναμιών του φορολογικού μηχανισμού αλλάκυρίως λόγω της φορολογικής πολιτικής που κατευθύνεται απόσυγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα τα οποία συναλλάσσονται με την πολιτική εξουσίακαι τα οποία δυστυχώς είναι οικεία και με τον κ.Παπαδήμο.
Οκ.Παπαδήμος, στη συνέντευξη του, ζήτησε έμμεσα μια πίστωση χρόνου 6-9 μηνών γιατα πρώτα πιθανά θετικά αποτελέσματα. Δείχνει έτσι ότι και αυτός δεναντιλαμβάνεται ή κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Διότι με αυτούςτους οικονομικούς ρυθμούς και για να ικανοποιηθεί η εφαρμογή αυτού του αδιέξοδου προγράμματοςστο ακέραιο, σε λιγότερο από 6 μήνες δύσκολα θα υπάρχουν πραγματική αγοράκαι Ελληνική οικονομία. Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι αυτός είναι και οτελικός στόχος. Αλλά όταν από τη μια, ο κ.Παπαδήμος, επικαλείται τη σπουδαιότητα της καλήςψυχολογίας και της εμπιστοσύνης για την ανάκαμψη και από την άλλη δηλώνει ότι παράτην όποια επιτυχία αυτών των αιματηρών μέτρων μπορεί τελικά να μην καταφέρουμενα έχουμε πρόσβαση στις αγορές, τότε αναπόφευκτα διασπείρει την αβεβαιότητα καιτην ανασφάλεια και υπονομεύει ο ίδιος την προσπάθεια της οποίας υποτίθεται ότιηγείται.
Και όταν κανείς πια στο πιλοτήριο δεν μπορεί να εγγυηθεί την επαναφορά σε κανονικήπορεία, τότε η μετάβαση του αδιεξόδου από το οικονομικό και πολιτικό στοανθρωπιστικό και ψυχολογικό επίπεδο γίνεται με τέτοιους κραδασμούς που η κοινωνίαμοιάζει ολάκερη να βιώνει την αγωνία μιας ακυβέρνητης πτήσης πριν τη τελικήπτώση.
*ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
Δ. Τρικεριώτης