Αναγνώστης
Αν μη τι άλλο έκπληξη και απορία, προς το
παρόν, προκαλεί η ενέργεια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων να φανεί υπερβολικά
νομοταγές Ίδρυμα απολύοντας πριν από ένα και μισό χρόνο με ένα σκληρό και
άκαμπτο τρόπο από τη θέση του ένα μέλος
ΔΕΠ, από μία θέση που το ίδιο το Πανεπιστήμιο με νόμιμες διαδικασίες του έδωσε και χωρίς το ίδιο το μέλος να
ευθύνεται σε κάτι. Και παρόλο που δεν θα είχε καταρχήν κανείς αντίρρηση η
Δημόσια Διοίκηση, ιδιαίτερα το Πανεπιστήμιο που πρέπει να δίνει και το καλό
παράδειγμα, να εφαρμόζει τις όποιες ακυρωτικές αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων, όχι
όμως με τρόπο εξοντωτικό και άδικο για τους εργαζόμενους, ακόμη και όταν η
απόλυση αφορά αντίδικους. Και αν έτσι έχουν τα πράγματα για όσους εμπλέκονται άμεσα
σε τέτοιες υποθέσεις, σκεφθείτε ποια
πρέπει να είναι η στάση της Διοίκησης σε εργαζόμενο με τα παρακάτω
χαρακτηριστικά, μια υπόθεση που αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Η απορία και η
έκπληξη που δημιουργούν οι εξελίξεις των πραγμάτων για την υπόθεση αυτή είναι
για την ώρα το ελάχιστο, γιατί είναι μια πολύπλοκη και σύνθετη υπόθεση.
Στο
Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων το 2006 διορίστηκε
λέκτορας με νόμιμες διαδικασίες ο
Δημήτριος Ράπτης σε θέση που προήλθε από τη
.......
συνταξιοδότηση καθηγητή. Ένα χρόνο μετά, το 2007, ενημερώνεται ότι η θέση αυτή,
παρά τον έλεγχο νομιμότητας που ασκείται στις περιπτώσεις αυτές από το
Πανεπιστήμιο και το Υπουργείο, ήταν επισφαλής, γιατί ο συνταξιοδοτημένος από το
2003 καθηγητής, Χρ. Τζούλης στη διεκδίκηση της θέσης του καθηγητή τα
προηγούμενα χρόνια είχε και συνυποψήφια τη Γ. Λαδογιάννη, Επίκουρη καθηγήτρια
στο Τμήμα Φιλολογίας η οποία και προσέφευγε σε όλες τις αναμετρήσεις τους κατά
το παρελθόν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (πρώτη εκλογή 2000, εκλέγεται ο
Τζούλης, ακυρώνεται από το ΣτΕ, επαναλαμβάνεται η εκλογή το 2002, ξαναεκλέγεται
ο Τζούλης και μετά από οκτώ χρόνια, ενώ ο ίδιος είναι στη σύνταξη, η εκλογή του ακυρώνεται εκ νέου από το ΣτΕ,
επαναλαμβάνεται το 2011 και εκλέγεται αυτή τη φορά από άλλη σύνθεση Εκλεκτόρων η
συνυποψήφιά του Γ. Λαδογιάννη).
Παράλληλα με όλα αυτά, το ΣτΕ ακύρωσε και το διορισμό
του Δημητρίου Ράπτη, γιατί, ενώ το Πανεπιστήμιο προκήρυξε την κενή θέση σε άλλη
βαθμίδα με άλλο γνωστικό αντικείμενο, η Γ. Λαδογιάννη προσέφυγε και κατά της θέσης, που άφησε ως συνταξιούχος πλέον ο X.
Τζούλης. Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων το
2006 κάλεσε τον Δημ. Ράπτη να καταλάβει τη θέση που το ίδιο προκήρυξε, αφού πρώτα παραιτηθεί από τη μόνιμη θέση που
ως τότε κατείχε ως καθηγητής Φιλολογίας και τον Οκτώβριο του 2010 στηριζόμενο
στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, του ακυρώνει το διορισμό του πριν
ακόμη ολοκληρωθεί η διαδικασία των αντιδίκων Λαδογιάννη-Τζούλη.
Ερωτήματα πολλά. Προσβάλλονται και μπλοκάρονται οι
θέσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο για τόσα χρόνια; Αν κατά σύμπτωση συνέβαινε κάτι
τέτοιο για όλες τις θέσεις, πώς και πότε θα προχωρούσαν τα πράγματα; Ήξερε,
άραγε, το Πανεπιστήμιο το αποτέλεσμα το εκλογής και το σηματοδότησε με την βιαστική
απόλυση του καθηγητή που δεν εμπλεκόταν στη διαδικασία; Ποιο είναι το νόμιμο
στην προκειμένη περίπτωση; Το Πανεπιστήμιο να θυσιάσει τη νόμιμη πράξη τού
διορισμού, θέση, βαθμίδα και γνωστικό αντικείμενο ελεγμένα από το ίδιο και το
Υπουργείο με τις υπογραφές τους, για χάρη μιας άλλης «νομιμότητας»
δημιουργώντας ταυτόχρονα μια νέα αδικία μετά από πέντε χρόνια, για τον καθηγητή
που οι ίδιοι διόρισαν. Το Πανεπιστήμιο μόνο εφαρμόζει; Το Υπουργείο Παιδείας, ο
Ελεγκτής Δημόσιας Διοίκησης, άλλα όργανα τι λένε για όλα αυτά;
ΥΓ: Αν
οι σημειώσεις και υποσημειώσεις για τα πανεπιστημιακά δεδομένα λένε κάτι,
πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η συνυποψήφια του συνταξιοδοτημένου καθηγητή, Γ. Λαδογιάννη, είναι σύζυγος του Καθηγητή του Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων Αλυσανδράκη πρώην βουλευτή και πολιτευτή του ΚΚΕ στο νομό Ιωαννίνων. Αυτό λέει κάτι για τα παραπάνω;