Γράφει η Ειρήνη Κωστάκη
Το 2009, η χώρα πήγε σε εκλογές με λίγους εξ
ημών να είναι σε θέση να αντιληφθούν πού πήγαινε το πράγμα. Όπως
αποδείχτηκε, η αναλογία αυτή στους πολίτες και τους πολιτευτές, δεν ήταν
πολύ διαφορετική. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έδωσε ευκαιρία
σε πολύ περισσότερους κυβερνητικούς υποψηφίους να πάρουν θέση στο
Κοινοβούλιο. Αρκετοί επανεμφανίστηκαν με καλοσιδέρωμένο προφίλ, ως.......
άλλα πολιτικά ζόμπι.
Παλιά στελέχη του κομματικού μηχανισμού, τα οποία κράτησε δίπλα του ο
Παπανδρέου ως ανθρώπους εμπιστοσύνης του πατέρα του. New entry, οι “κηπουροί”,
οι αμόλυντοι εκλεκτοί του Παπανδρέου, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση
με την πολιτική και τον κομματικό μηχανισμό μέχρι τότε. Μια ακόμη
κατηγορία, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, κομμάτια του εκσυγχρονιστικού μπλοκ που
μεσουράνησε στη μετά Ανδρέα εποχή. Σε εποχή που ανέδειξε πολλούς
ανθρώπους από το χώρο της μουσικής και του θεάματος, ανθρώπους που έτυχε
να έχουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και μπορούσαν να
αξιοποιήσουν την προβολή για να εισέλθουν στην πολιτική.
Αυτό από μόνο του, το να προέρχεται δηλαδή κάποιος από το χώρο του
θεάματος, να είναι καλλιτέχνης, αθλητής, οτιδήποτε, δεν είναι κακό και
δεν απαγορεύει την είσοδο στην πολιτική. Άλλωστε ο κάθε Έλληνας πολίτης,
μετά τα 21 του χρόνια, έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι όπως ορίζει το
Άρθρο 15 του Συντάγματος. Μετά τι γίνεται. Εκεί είναι το θέμα. Και για
να γίνω πιο σαφής, μετά τις εκλογές, τις φωτογραφίες, τις ορκομωσίες και
την περίοδο χάριτος, ο βουλευτής αρχίζει το κοινοβουλευτικό έργο. Και
υποτίθεται και το διάβασμα. Όχι μόνος του, με παρέα. Οι
βουλευτές δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν συνεργάτες, μελετάνε πολλοί
μαζί, όπως οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής με τις μακέτες, ξενυχτούν πολλοί
πάνω απ’ τη μακέτα. Ό,τι ζητήσει το έχει σε επίπεδο
βιβλιογραφίας, οι υποδομές είναι πολύ καλές και τα λεφτά
ικανοποιητικότατα. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει σπουδάσει καθόλου, έχει
τη δυνατότητα –φρονώ- να είναι επαρκέστατος, αρκεί να διαθέτει θέληση.
Θέληση για το έργο το οποίο είναι υποχρεωμένος να κάνει, εφόσον ο λαός
του έδωσε σταυρό προτίμησης.
Όμως, εκτός από θέληση, αυτή η δουλειά θέλει και θάρρος της γνώμης
καθενός από τους βουλευτές. Κι αυτό φαίνεται στα δύσκολα. Όταν η
παραίτηση απ’ το βουλευτικό αξίωμα δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο
εκβιασμού και διατάραξης της κοινοβουλευτικής ισορροπίας (αν και κάτι
τέτοιο λειτουργεί καλύτερα όταν οι βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται,
εγκαταλείποντας τις αγκάλες της Κοινοβουλευτικής τους Ομάδας) δείχνει
άλλα πράγματα. Όταν το παιχνίδι πια μετατοπίζεται από εσωκομματικές
αψιμαχίες και «Ιζνογκουντισμούς», το να εγκαταλείπει ένας βουλευτής την έδρα του στα δύσκολα, δεν αποτελεί ηρωική έξοδο, αλλά φυγή από το καθήκον. Αποτελεί λαϊκισμό του αισχίστου είδους, όχι επαναστατική πράξη,
καθώς απαλλάσσει τον βουλευτή από το να αναλάβει τις ευθύνες του,
επιτρέποντάς του να αποχωρήσει χωρίς να αποφασίσει για το οτιδήποτε.
Εκείνη τη στιγμή, παραιτούμενος, αρνείται τη λαϊκή εντολή, ενώ
ταυτόχρονα φωνάζει για δημοκρατία, για το δίκιο του λαού που τον ψήφισε
και για τα δικαιώματά του.
Απαλλάσσεται από την ευθύνη της απόφασης. Γιατί ποιος θέλει
να κουβαλάει στο βιογραφικό του ότι ήταν βουλευτής την περίοδο που
ψηφιζόταν μια τόσο κρίσιμη δανειακή σύμβαση; Η μη ανάληψη
καμίας ευθύνης και η ντουντούκα έξω από τη Βουλή, χωρίς πρόταση, είναι
τελικά το ίδιο βολική τόσο για τον απλό πολίτη, όσο για τον παραιτηθέντα
βουλευτή, ο οποίος μπορεί να απολαύσει την ελευθερία του και να
ξαναγίνει αρεστός στο λαό, αφού δεν σκύβει το κεφάλι στους δανειστές.
Επαναστατεί και, πλέον, είναι ένας από αυτούς. Δεν ντροπιάζεται. Και τότε γιατί δεν κάθεται να ψηφίσει «όχι»; Γιατί φοβάται. Φοβάται ότι αν δεν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, μπορεί το όνομα του να είναι σε άλλη “λίστα ντροπής” εκείνων που “έσυραν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω, που στέρησαν το μέλλον των παιδιών μας στην Ευρώπη”.
Ποιοι θα τα πουν αυτά; Μα οι περισσότεροι, οι οποίοι κραυγάζουν
σήμερα να γυρίσουμε στη δραχμή. Άρα, ο βουλευτής είναι εγκλωβισμένος και
η παραίτηση είναι η εύκολη απόδραση. Από την άλλη μεριά, όμως, ήρθε ο
καιρός να μάθουν οι κ.κ. βουλευτές ότι το βουλευτικό αξίωμα δε συνεπάγεται ρουσφέτια, βολέματα, αυτοκίνητο και συμβούλους, δημοσιότητα και πρώτο τραπέζι πίστα. Αυτό
μπορεί να συνέβαινε παλαιότερα, και ως εκ τούτου, η ενασχόληση με την
πολιτική αποτελούσε δέλεαρ ακόμα και για ανθρώπους που ήδη απολάμβαναν
τη δημοσιότητα. Ήρθε ο καιρός να μάθουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη να
σου εμπιστεύεται κάποιος τη διακυβέρνηση της χώρας, είτε εκπροσωπείς την
κυβερνώσα παράταξη, είτε την αντιπολίτευση. Ήρθε ο καιρός να μάθουν ότι
ο χύδην λαϊκισμός την ώρα των αποφάσεων πληρώνεται
ακριβά, ότι ένας πολιτικός οφείλει να έχει επιχειρήματα και προτάσεις.
Ότι οι ανεύθυνες και καιροσκοπικές συμπεριφορές ταιριάζουν σε
πολιτικάντηδες και όχι σε πολιτικούς. Τουλάχιστον όχι σε πολιτικούς που
θέλω να κυβερνούν τη δική μου χώρα.
Αυτά ισχύουν για τους πάντες. Όσο μικρό και αν είναι το ποσοστό μιας
παράταξης, οι βουλευτές της είναι εν δυνάμει υπουργοί, όπως απεδείχθη
από τον σχηματισμό της υπηρεσιακής κυβέρνησης Παπαδήμου. Για τους
απέχοντες από τις εκλογές, οι οποίοι φωνάζουν πρώτοι για “κατάλυση της
Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε”, δε θα μιλήσω παραπάνω, καθώς
όποιος ιδιωτεύει, όποιος δε δείχνει ενδιαφέρον για τα κοινά, είναι ό,τι
σημαίνει πλέον η λέξη στην Αγγλική και τίποτε άλλο. Α ναι, είναι κι
αυτός σαν τους βουλευτές που παραιτούνται. Ευθυνόφοβος.
Πού να είχε να διαβάσει και τη νέα δανειακή σύμβαση, σε λιγότερο από 4
ημέρες… Σαν τους φοιτητές, που έχουν τώρα εξεταστική. Μόνο που το μάθημα
δεν καίγεται για το Σεπτέμβρη.