Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Για τη νέα προσωπολατρεία…
Ακούω, διαβάζω κραυγές και ύμνους λατρείας προς πολιτικούς ηγέτες…
Το φαινόμενο δεν είναι νέο…
Ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες χώρες…
Ας μείνουμε όμως στα καθ’ ημάς…
Τι ωραίο θα ήταν αντί να υμνούμε τους πολιτικούς μας να μας υμνούσαν!
Τι ωραίο θα ήταν αντί να τους.......
λατρεύουμε να μας λάτρευαν!
Και πόσο δεν είναι καθόλου αυτονόητη αυτή η «αμοιβαιότητα» «πάθους»….
Πώς να μας υμνούσαν; Πώς να μας λάτρευαν;
Όχι βέβαια με λόγια…
Τα «παθιασμένα» λόγια των πολιτικών συχνά με κάνουν επιφυλακτικό…
Θα
προτιμούσα έργα : που θα «πάκτωναν» στην κοινωνική δικαιοσύνη, την
κοινωνική και εθνική αξιοπρέπεια, την κοινωνική και εθνική προκοπή…
Τα έργα αυτά, ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΕΞΥΜΝΗΣΩ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ…
Θα τα δω πρώτα…
Και γιατί να τα εξυμνήσω;
Γιατί να εξυμνήσω ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ;
Εξυμνείς το παραπανήσιο…
Αλλά το «παραπανήσιο» εδώ, είναι μονάχα η ΠΑΡΑΚΜΗ και η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ του πολιτικού μας συστήματος…
Αυτή
η προσωπολατρεία της «βάσης», γι΄ αυτούς ακριβώς τους λόγους, οδηγεί
τους εξυμνούμενους πολιτικούς ηγέτες στη βέβαιη καλαμοΐππευση και στην
έπαρση, ό,τι χρειάζεται δηλαδή, ακόμα κι αν ήταν σε θέση κάτι να
προσφέρουν, τελικώς, να μη προσφέρουν τίποτα!!!
«Ποτέ τόσοι λίγοι δεν κοροϊδεύουν τόσο πολλούς για τόσα χρόνια, τόσο αποτελεσματικά»
Το «στοίχημα της ανάπτυξης» το πρωτάκουσα ως πρωτοετής φοιτητής οικονομικών στα 1973...
Από το 1975, και ιδίως από το 1981, ΑΚΟΥΩ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ....
Θα πεθάνω, και δεν θα προλάβω να πω «ποτέ τόσοι λίγοι δεν κοροϊδεύουν τόσο πολλούς για τόσα χρόνια, τόσο αποτελεσματικά»....
(Σχόλιό μου στο facebook σε ρεπορτάζ με τίτλο «το στοίχημα της ανάπτυξης»)
Για την «αξία» του ξεπουλήματος…
Συνήθως ξεπουλιέται κάποιος για να κερδίσει κάτι, να τα «κονομήσει» για να το πω έτσι χοντρά…
Το
να ξεπουλιέσαι ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΚΑΤΙ, ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ ΟΛΑ,
αυτό είναι ένα φαινόμενο νέο σε όλο το φάσμα των κοινωνικών και
εφαρμοσμένων επιστημών…
Πρόκειται για μετάλλαξη της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, πρόκειται για ένα νέο είδος μεταλλαγμένου ανθρώπου….
Πεινασμένοι και δούλοι…
Πεινασμένοι ναι, δούλοι όχι...
Το πρώτο έχει να κάνει με το σώμα, το δεύτερο με τη ψυχή και το πνεύμα...
Διότι υπάρχει και η εικόνα του χορτασμένου σώματος με το δουλικό πνεύμα...
(Σχόλιό μου στο facebook 23/2/2012)
Για το αγωνιστικό πνεύμα και τη δύναμη των ιδεώνς απ' αυτές, έχουν αναγνωστικό κοινό πολύ μικρότερο από ένα μικρό blog...
Σε ό,τι αφορά τις "σφαίρες", έχω την πεποίθηση ότι μιλάτε αλληγορικά...
Δεν χρειάζεται πολύ για να χάσει κανείς το δίκιό του... Από την άλλη,
έχω ήδη γράψει σε άρθρο μου, δεν επικροτώ και το να στρέφεις συνεχώς και
το αλλο -τη κάθε φορά- μάγουλο, όταν δέχεσαι συνεχώς γρονθοκοπήματα...
Αν ο άλλος επιμένει σς τέτοιο μέσα επίθεσης, ο αμυνόμενος νομιμοποιείται
ΣΕ ΑΝΑΛΟΓΗΣ ΑΠΟΤΕΛΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕΣΑ ΑΜΥΝΗΣ (το επιτέπει άλλωστε και ο
Νόμος)...
Φίλος μου στο facebook,
σχολιάζοντας ένα πρόσφατο άρθρο μου, σημείωσε –ανάμεσα σε άλλα- : «Τα
υψώματα δεν κερδίζονται με ιδέες και από τους χάρτες βεβαίως δεν είναι
ότι καλύτερο αλλά ανάγκας και οι θεοί... Εξ άλλου ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΕΓΡΑΨΕ...
ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΣ..»
Στο σχόλιο αυτό, η απάντησή μου ήταν η παρακάτω :
Φίλε μου, αντιλαμβάνομαι την αγανάκτησή σου, η δική μου δεν είναι μικρότερη...
Το αγωνιστικό πνεύμα σ' ένα λαό, είναι αναγκαία συνθήκη σε μια περίοδο ΤΟΣΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ...
Μόνο που σε περίοδο πολέμου, λαμβάνει τη τραγική του διάσταση...
Ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος, επέτρεψε στη μετριότητά μου να έχει αυτή την άποψη, είναι πρώτιστα ΠΟΛΕΜΟΣ ΙΔΕΩΝ...
Αυτός
που πολεμά ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, πιστεύω ότι έχει με το μέρος
του πιθανότητες της νίκης, σε σχέση με έναν που πολεμά ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ
ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ, και πολύ περισσότερο σε σχέση με κάποιον που πολεμά ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ
ΙΔΕΑ...
Σήμερα
στη χώρα μας, συχνά κατηγορούμε τον λαό για απάθεια, αλλά τι σημαίνει
«απάθεια»; Δεν σημαίνει άραγε το μη-πάθος; Πώς θα «ενεργοποιήσεις» αυτό
το πάθος, ΑΝ ΟΧΙ ΜΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ικανή να διεγείρει, ικανή να σε κάνει να
πεις, «αυτό ναι, αξίζει να το ακολουθήσω και ακόμα να θυσιαστώ»;
Προσφέρεται σήμερα κάτι τέτοιο;