Ο
σεβαστός και αγαπητός, πρώην Πρόεδρος
της Δημοκρατίας κ. Στ. Στεφανόπουλος,
την Κυριακή που μας πέρασε έκανε μία
δήλωση, το κύριο νόημα της οποίας
συμποσούται σε δύο φράσεις:
"Η κυβέρνηση
του Λουκά Παπαδήμου διαθέτη τα προσόντα,
το κύρος και τις γνωριμίες στο εξωτερικό
για να επιτύχει τον στόχο",
λέει η πρώτη και "Η
χώρα δε χρειάζεται εκλογές, αλλά μια
κυβέρνηση με ικανότητες που θα εργασθεί
να τη βγάλει από τους κινδύνους τους
οποίους διατρέχει",
η δεύτερη.
Αν
τις δηλώσεις αυτές τις είχε κάνει ένα
.......
οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο με αυτό το
παρελθόν στην πολιτική, θα μπορούσαμε
άνετα να τις χαρακτηρίσουμε πολιτικές
με την έννοια της κομματικής σκοπιμότητας,
αλλά για τον κ. Στεφανόπουλο τα πράγματα
δεν είναι τόσο εύκολα και ας μην το
αναπτύξουμε. Οι αντιδράσεις όμως των
πολιτικών έδωσαν το νόημα που ήθελαν
(τον καπέλωσαν δηλαδή), άρα και την
πολιτική εκμετάλλευση του θέματος.
Από
μεν την πλευρά του ΠΑΣΌΚ μόνο σημαιοστολισμό
της Αθήνας και φωταγώγηση της Ακρόπολης
δεν ζήτησαν, για να το πανηγυρίσουν, από
δε την μεριά της ΝΔ με μεγάλη προσπάθεια
συγκρατούν τα δάκρυά τους. Λογικές,
λογικότατες αντιδράσεις αν τις δούμε
κομματικά (και πως αλλιώς να τις δούμε,
εδώ που μας φτάσανε). Με τις δημοσκοπήσεις
να δίνουν 15% στο πρώτο και την λαχτάρα
του κ. Σαμαρά να γίνει, πάση θυσία
πρωθυπουργός, από την άλλη, τι άλλη
αντίδραση θα περίμενε κανείς; Μήπως το
εθνικώς συμφέρον; Παρατήρηση:
Κι' όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν κάτι
λίαν απογοητευτικό, ότι δηλαδή έστω
ένα 15% των πολιτών μπορεί να πιστεύει
ακόμα στα εθνικά αισθήματα του ΠΑΣΟΚ
και ένα 30%, (πολύ χειρότερο), στα της ΝΔ!
Ακόμα!!
Αν
τώρα, για κάποιο λόγο θα έπρεπε να γίνουν
εκλογές τον Φεβρουάριο ή Μάρτιο, το
αργότερο του 2012, θα ήταν μόνο η φανερή
αδυναμία των κομμάτων να συνεβρεθούν
γύρο από ένα στρογγυλό τραπέζι και να
συνδιαλεχθούν. Ούτε μπορούν αλλά ούτε
και θέλουν, γιατί πάνω απ' όλα σκέπτονται
κομματικά με τον πλέον απεχθή τρόπο
και χωρίς να το κρύβουν. Σκεφτείτε μόνο,
σαν παράδειγμα, ότι ένας υπουργός δεν
βάζει την τελική υπογραφή για να γίνει
το τζαμί στην Αθήνα γιατί, λέει, δεν
συμφωνεί. Ε', αφού δεν συμφωνεί; Του
μπαμπά του μαγαζί είναι... Άλλος, λέει,
άλλαξε τις πινακίδες του γραφείου του
για να τις ξαναφιάξει με πολυτονική
γραφή, γιατί έτσι του αρέσει. Ε', αφού
έτσι του αρέσει; Κι' αυτουνού μαγαζί του
μπαμπά του είναι... Όσο για τον άλλο και
μάλιστα τον επί των Οικονομικών (σαν να
λέμε του αέρα που αναπνέουμε δηλαδή),
που δεν έχει καν αρμοδιότητες... Βέβαια
αυτό δεν είναι μαγαζί, αλλά... τέλος
πάντων.
Σεβαστέ
και αγαπητέ μας Κύριε Πρόεδρε, τον καλό
Σας λόγο τον είπατε, αλλά το παρακάνατε
σε κολακευτικούς, αλλά εντελώς άστοχους,
χαρακτηρισμούς και μάλλον πετύχατε το
ακριβώς αντίθετο. Μας τονίσατε αυτό που
διακαώς επιθυμούμε επί 10ετίες τώρα και
δεν το βρίσκουμε, στις πολιτικές μας
ηγεσίες, δηλαδή Κυβερνήσεις
με προσόντα, κύρος και στόχους, υπέρ του
Λαού και όχι υπέρ αυτών των ιδίων.
Με ικανότητες, που να εργασθούν για να
βγάλουν την χώρα από τους κινδύνους
τους οποίους διατρέχει, όπως
και Σεις είπατε. Πουν την όμως; 35
χρόνια την βλέπουμε να έρχεται είτε με
ζιβάνκο, μουστάκια και μούσια, είτε με γραβάτα, είτε με χωρίς
γραβάτα, καληώρα, αλλά τίποτα, γιατί ο
Μανωλιός όπως και να βάλει τα ρούχα του
μένει πάντα ίδιος.
Ξύσατε
κακοφορμησμένες πληγές Κύριε Πρόεδρε,
χρονιάρες μέρες. Θα μπορούσατε να το
είχατε αποφύγει και κανείς δεν θα Σας
κατηγορούσε ούτε και θα έχανε τίποτα.
Ούτε Εσείς, ούτε κι' εμείς που κάνουμε
ό,τι μπορούμε για να ξεχνάμε τον πόνο
μας. Δεν το ξεχνάνε όμως, καθόλου, τα
παιδιά μας και τα εγγόνια μας, ούτε και
οι χιλιάδες άνεργοι που δεν θα έχουν
ούτε ένα μελομακάρονο στο τραπέζι τους.
Χρόνια
Σας Πολλά.