Οι Αρχηγοί

 Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Τα πολιτικά κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί.

Αυτό τουλάχιστον  ισχυρίζονται όσοι μετέχουν ενεργά και αξιωματικά σ αυτά, όταν θέλουν να δικαιολογήσουν  τις όποιες διαφωνίες ανακύπτουν μεταξύ των μελών τους για να μη χαρακτηρισθούν ως αποκλίνουσες από τη κεντρική γραμμή του κόμματος.

Σωστό από μια άποψη, όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι σαν ζωντανοί οργανισμοί, υπόκεινται στους νόμους της φύσης που θέλει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς να γεννιούνται, να αρρωσταίνουν και τελικά να πεθαίνουν.

Το ίδιο ισχύει και για τα μέλη τους, ιδιαίτερα τα αξιωματικά που θεωρούν τους εαυτούς τους συνυφασμένους με την επιβίωση του......

κόμματος και δικαιωματικά μόνιμους επιβήτορες της εξουσίας.

Δεν περνά ούτε στιγμή από το μυαλό τους ότι την εκάστοτε δύναμή τους την αντλούν  από τους ψηφοφόρους τους, από ανθρώπους που τους εμπιστεύονται την ζωή τους, τον τρόπο ζωής τους, την επιβίωσή τους, το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους, την δυνατότητα αξιοποίησης των όποιων δυνατοτήτων τους που η κατάληξη όλων αυτών δίνουν την συνισταμένη ύπαρξης και λειτουργίας του κράτους.

Στην περίπτωση του κυβερνώντος κόμματος, άσχετα αν η παρούσα διακυβέρνησή του θεωρείται ολίγον μπασταρδεμένη μετά τα τελευταία γεγονότα, ζούμε μια περίεργη και αξιοπρόσεκτη κατάσταση που μαρτυρά την φυσιολογική του αρρώστια, που το οδηγεί στο πολιτικό θάνατο αφού είναι ήδη στο στάδιο του Αλτσχάιμερ..

Την αρχηγία του κόμματος διεκδίκησε και έλαβε κληρονομικώ δικαίω ο απόγονος του ιδρυτού του, που μπορεί μεν να ανδρώθηκε μέσα σ αυτό υπηρετώντας το από διάφορους «θώκους» χαριστικά, απέτυχε όμως παταγωδώς όταν κλήθηκε να κυβερνήσει τη χώρα.

Αφού την κατάντησε πλήρως αναξιόπιστη και την παρέδωσε ρεντίκολο, στη χλεύη των λαών της Ευρώπης, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.

Από κοντά υπήρχαν και υπάρχουν οι γνωστοί σε όλους μας επίδοξοι διεκδικητές της αρχηγίας που προκειμένου να μείνουν κομματικά άστεγοι και στιγματισμένοι, ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμία, βολεύτηκαν και αυτοί σε «θώκους» και κάνανε το «τουμπεκί» τους.

Όμως οι καταστάσεις και τα γεγονότα τους ξεπέρασαν και ανέδειξαν την ανικανότητά τους με όλη τη μεγαλοπρέπεια.

Παραπλανώντας τους ψηφοφόρους τους και όχι μόνο, σφετερίστηκαν την ψήφο τους και κατέλαβαν την εξουσία κατά παράβαση του Συντάγματος, στάθηκαν όμως ανίκανοι να διαχειρισθούν την τύχη της χώρας καθώς τους έσκασε στα χέρια η βόμβα που οι ίδιοι αυτοί οι πολιτικοί είχαν οπλίσει από την δεκαετία του 80 καθώς φρόντιζαν με κάθε προκλητική επιμέλεια να δημιουργήσουν τον πράσινο στρατό τους για να εξασφαλίσουν την μακροβιότητα τους, με μπροστάρηδες τους συνδικαλιστές, δανειζόμενοι αλόγιστα και εκμεταλλευόμενοι τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. σε ανεξέλεγκτες δραστηριότητες, σε πλασματικές αγροτικές αποζημιώσεις, σε διπλοζυγισμένα επιδοτούμενα προϊόντα, σε πολυμετρημένα κοπάδια των ίδιων αιγοπροβάτων και μάλιστα όλα αυτά με την ανοχή αν όχι με την καθοδήγηση των αρμοδίων συνδικαλιστικών αρχηγών, που έτσι εξασφάλισαν πελατεία και διάβηκαν ακόμα και το κατώφλι της Βουλής.

Ήρθαν πάλι λοιπόν αυτοί οι ίδιοι «άσχετοι σοφοί» να αναλάβουν τις τύχες μας και να διαπιστώσουμε πόσο μικροί είναι, πόσο ανεπαρκείς για την δουλειά που τους αναθέσαμε είναι, αφού ενώ γνωρίζουν πόσοι και ποιοι είναι οι φοροκλέφτες, οι καταχραστές, οι απατεώνες που ζουν σε βάρος του κράτους και της κοινωνίας, δεν τολμούν να τους ακουμπήσουν και να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα που ανέρχονται σε δις αφήνοντας σε μας να αιτιολογήσουμε αυτή τη αδράνειά τους.

Απεναντίας, έχουν στραφεί σε μισθωτούς και συνταξιούχους με μια δολοφονική μανία οικονομικής εξάντλησης, αφού έχουν φθάσει σε σημείο να απαιτούν με τα διάφορα χαράτσια που τους επιβάλλουν περισσότερα από όσα εισοδήματα εισπράττουν.

Οι εξελίξεις που ζούμε ήταν η αφορμή να ξεγυμνωθούν όλοι αυτοί οι «καπεταναίοι» και να μας αποδείξουν όχι μόνο την ανεπάρκεια και την ανικανότητα τους, αλλά ακόμα και την επικινδυνότητά τους.

Η πλήρης επιβεβαίωση των προαναφερομένων αποδεικνύεται και από το  δημοσίευμα της εφημερίδας του Λονδίνου FINANCIAL TIMES που  δίνει τη θέση του χειρότερου υπουργού Οικονομικών της Ευρώπης στον Ευάγγελο Βενιζέλο, χαρακτηρίζοντας τον Έλληνα υπουργό ως «ενεργητικό και φιλόδοξο, που ωστόσο δεν του αρέσουν οι λεπτομέρειες, και ειδικά τα νούμερα».

Στην καθιερωμένη κατάταξη των υπουργών Οικονομικών, ο Ευ. Βενιζέλος βρίσκεται φέτος στην 19η θέση. Είναι τελευταίος στα κριτήρια της οικονομίας και της αξιοπιστίας, ενώ στο πολιτικό κριτήριο είναι μια θέση ψηλότερα, στη 18η.

Και όμως αυτός ο αποτυχημένος κύριος υπουργός τυγχάνει να είναι καθηγητής συνταγματολόγος, που θεσπίζει νόμους αντισυνταγματικούς και πιστεύει ότι μπορεί να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος που υπηρετεί.

Το ίδιο διεκδικητής φέρεται ένας ακόμα συνταγματολόγος υπουργός που προΐσταται στο υπουργείο Υγείας που επί ημερών του η υγεία προς τους πολίτες είναι στη χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν ποτέ.

Καυχάται ο κύριος αυτός ότι πέτυχε οικονομία εκατομμυρίων ευρώ στον τομέα των φαρμάκων, όταν έχουν απαγορευτεί χιλιάδες φάρμακα από το συνταγολόγιο και οι ασθενείς αναγκάζονται να τα αγοράζουν με δικά τους χρήματα, όπως και αναλώσιμα για τις νοσοκομειακές ανάγκες όσων έχουν την «τύχη» να εισαχθούν σε νοσοκομείο.

Άλλος ένας αποτυχημένος λοιπόν που μοστράρεται ως υποψήφιος αρχηγός.

Επίσης υποψηφιότητα θέτει -λέει- και ο Υπουργός ανάπτυξης  ο οποίος ανέφερε συγκεκριμένα:«Είμαι ένας πολιτικός, ένα στέλεχος της παράταξής μας που έχω μια μακρά θητεία. Νομίζω είμαι χρήσιμος για την πολιτική και τον τόπο σήμερα. Δικαιούμαι κάποια στιγμή να θέσω και εγώ με την σειρά μου την υποψηφιότητά μου, αν τυχόν τεθούν διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ».

Είναι αυτός που όταν μιλά και τον ακούς, σου δίνει την εντύπωση ότι γράφει έκθεση ιδεών σε τάξη του δημοτικού.

Είναι αυτός που έχει κάνει καραμέλα την λέξη «ανάπτυξη» και ανάπτυξη δεν πρόκειται να δούμε με τις συνθήκες που έχουν δημιουργήσει (γραφειοκρατία, φορολογικό κ.λ.π.) ούτε σε εκατό χρόνια.

Άλλο αποτυχημένο στέλεχος που διεκδικεί την αρχηγία είναι η κυρία υπουργός παιδείας που και αυτή με τη σειρά της δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο στο χώρο της, με αποκορύφωμα την στέρηση βιβλίων που ακόμα δεν έχουν σταλεί στα σχολεία της χώρας, γεγονός που δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της.

Το ίδιο αρχηγικός φέρεται και ο κύριος υπουργός προ-πο (προστασίας του πολίτη), τώρα ποιου πολίτη θέλει συζήτηση, αυτός που δεν διστάζει να διατάξει τον ξυλοδαρμό και το λούσιμο με χημικά των πολιτών, επειδή διαμαρτύρονται για την εξαθλίωση που τους έχουν οδηγήσει.

Τα υποψήφια λοιπόν αρχηγικά στελέχη είναι αρκετά.

Φαντασθείτε τώρα κάποιον από τους παραπάνω να σου μιλά από μπαλκόνι, για να σε πείσει να τον ψηφίσεις.

Το ερώτημα και η απορία που γεννάται είναι αν μετά από όλα αυτά στα οποία έχουν «διακριθεί» είναι αρκετά για να τύχουν του αξιώματος του αρχηγού, αν το κόμμα θα έχει οπαδούς, αν θα έχει περισσότερους αρχηγούς από οπαδούς και τέλος αν εξετάζουν όλοι αυτοί το ενδεχόμενο να μη δουν την πόρτα της Βουλής στις επόμενες εκλογές.