σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από το 1896.
Σε λίγες ώρες η τελευταία και μοιραία κυβέρνηση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού θα παρουσιάσει στον ελληνικό λαό ένα τελεσίγραφο. Take it και μείνε στο ευρώ ή leave it και πάγαινε στη δραχμή, θα είναι το μήνυμα που θα μεταφέρει από την πρώτη Σύνοδο, σε «άπταιστα» ελληνικά ο τελευταίος πρωθυπουργός-αυτοκράτορας της μεταπολίτευσης! Σε 48 ώρες, μέχρι την δεύτερη Σύνοδο της ΕΕ, θα πρέπει να «απαντήσουμε».
Έ, όχι και να απαντήσουμε ως λαός! Πότε μας ρώτησαν για τέτοια ζητήματα ζωής και θανάτου για την κοινωνία; Πάντα το.............. πολιτικό σύστημα κράταγε το προνόμιο να διαχειρίζεται τα κρίσιμα ζητήματα του ελληνισμού καθ’ υπαγόρευση των εκάστοτε προστατών (νταβάδων ) της χώρας.
«Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας», έγραφε τότε Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις», απαντώντας στον πατέρα της πρώτης περιόδου του δικομματισμού Χαρίλαο Τρικούπη, ο οποίος ανακοίνωνε στη βουλή του 1893, το περίφημο: «Δυστυχώς κύριοι, επτωχεύσαμεν». Ήταν η εποχή που ακόμα και μαριονέτες ξένων Μεγάλων Δυνάμεων, φόραγαν παντελόνια. Τώρα μην περιμένετε να ακούσετε κάτι ανάλογο, διότι οι πολιτικές μαριονέτες φορούν κολάν και διαβάζουν πολιτικές κακογραφίες από το Καστελόριζο.
Θυμίζω ότι ο Τρικούπης είχε επανέλθει στα πράγματα τον Μάιο του 1892, δίχως να μπορέσει να εξασφαλίσει νέο δάνειο, παρότι έτσι τον διαβεβαίωναν οι ξένοι προστάτες του. Και όλα αυτά, ενώ η χώρα ήταν δραματικά υπερχρεωμένη (8 δάνεια είχαν συναφθεί από το 1879 μέχρι το 1890, την στιγμή κατά την οποία ξεσπούσε η «σταφιδική κρίση», η οποία αποτελεί ανάλογο της απορρύθμισης της ελληνικής παραγωγής στις μέρες μας.
Η νέα κυβέρνηση Τρικούπη, που εξελέγη τον Μάιο του 1892, παρουσιάστηκε στη Βουλή με ένα σκληρό πρόγραμμα περικοπών στις δημόσιες δαπάνες και με μέτρα αυστηρής λιτότητας. Έτσι έλεγε ότι θα διασωζόταν η χώρα από τη δημοσιονομική κατάρρευση λόγω των χρεών από προηγούμενα δάνεια. «Θα πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα για να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία» έλεγε τότε ο άνδρας με τα παντελόνια, όπως δήλωσε και δηλώνει ο άνδρας με τα κολάν. Τελικώς, ο Τρικούπης εγκλωβισμένος στην προσπάθεια αναχρηματοδότησης των παλαιότερων δανείων ζητεί νέο δάνειο από την προστάτιδα (του) Αγγλία. Αν το έπαιρνε θα μπορούσε να εκτελέσει τον προϋπολογισμό του 1893, αν όχι …
Οι όροι που έθεταν οι δανειστές όμως ήταν πολύ σκληροί, όπως οι όροι που έθεσαν και τώρα θα επιχειρήσουν να θεσμοθετήσουν μέσω των Συνόδων της Κυριακής και της Τετάρτης οι Τροϊκανοί. Η δικαιολογία από τεχνικής πλευράς θα είναι η ίδια: εξαιτίας των συσσωρευμένων ελληνικών χρεών και της αρνητικής πορείας των ομολόγων των προηγούμενων δανείων, συν της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει σε αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις νεοφιλελευθεροποίησης των θεσμών. Βασικός όρος για να έπαιρνε το δάνειο της δήθεν σωτηρίας ο Τρικούπης ήταν αυτό να μην περάσει από την Βουλή, αλλά η «κύρωση» να γίνει με βασιλικό διάταγμα που θα υπέγραφε ο βασιλιάς Γεώργιος. Εδώ πλέον έχουμε διπλό παιχνίδι, και εσωτερικό, αλλά και εξωτερικό μεταξύ των ανταγωνιστικών δυνάμεων των προστατών μας, οι οποίοι προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη της ελληνικής χρεοκοπίας ο ένας στον άλλον. Στη συνέχεια η αντιπολίτευση υπό τον Δηλιγιάννη αντιδρά έντονα προβάλλοντας το επιχείρημα ότι ο δανεισμός αναιρούσε την εθνική κυριαρχία της χώρας και ότι ταπείνωνε την Ελλάδα. Αντιδράσεις υπήρξαν επίσης και από γαλλικά συμφέροντα και από Έλληνες επιχειρηματίες που εξυπηρετούσαν αυτά ακριβώς τα συμφέροντα .Στο τέλος ο «θολωμένος» βασιλιάς αποφάσισε να μην πάρει πάνω του την ευθύνη και δεν υπέγραψε το διάταγμα. Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε μετά την ανακοίνωση της πτώχευσης.
Μην που πείτε ότι εκτός από διαφορές στους παράγοντες - και ασφαλώς στο οικονομικό και θεσμικό περιβάλλον - που εμπλέκονται στην σημερινή κρίση, δεν διαπιστώνετε μεθοδολογικές αναλογίες σε επίπεδο πολιτικής, με εκείνη την πτωχευτική περιπέτεια που κατέληξε στη κατάρρευση του 1893; Μην αναλώνεστε στο ύψος και την οικονομική μεθοδολογία του κουρέματος του ελληνικού χρέους σήμερα. Εστιάστε στην πολιτική μεθόδευση που ακολουθήθηκε μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτό. Αναρωτηθείτε για τις πολιτικές συνέπειες που υφίσταται αυτή την στιγμή η χώρα εξαιτίας της χυδαιότητας του καθεστώτος της διαπλοκής, που αντί να προχωρήσει σε μία ριζική απομείωση των χρεωστικών βαρών του εξωτερικού δανεισμού της χώρας πριν ακόμη φτάσουμε στο «Καστελόριζο», εξαπατούσε τους Έλληνες, ενώ σήμερα αναφέρεται λυτρωτικά στον «στόχο της απελευθέρωσης του λαού από ένα μέρος του δημόσιου χρέους»!
Αν πράγματι διαπιστώνετε την ιστορική φάρσα που διαπράττεται εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, τότε μάλλον θα συμφωνήσετε με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που μάλλον πιο θυμωμένος από εμένα, σημειώνει:
«Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.
Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλευταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι «γυφτοχαρατζήδες», τώρα σε «αθεώνουν» οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.
Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν «φούρνους με καρβέλια», δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ’ τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν.
Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…
Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον…»
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την Πρωτοχρονιά του 1896!! Τις ημύνθη περί πάτρης, μάγκες μου σήμερα; Ή μήπως ξεχάσαμε τι είναι πατρίδα, έστω και στη μεταμοντέρνα της εκδοχή; Δεν είναι αυτό που έχει στο μυαλό του ο κάθε υπερεθνικιστής, αλλά ούτε και αυτό που κατοικοεδρεύει στο μυαλό κάθε τουρίστα του κόσμου, ο οποίος θεωρεί το εαυτό του Σωτήρα ενός λαού που αποδεδειγμένα εξαπάτησε. Πατρίδα είναι το αστικό-δημοκρατικό κέλυφος που συντείνει ως πολιτεία, εθνική ταυτότητα και κοινωνικό συμφέρον την περίφημη «imagined community», όπως την όρισε ο Benedict Anderson. Πατρίδα μας είναι μια αυτοκυβέρνητη, δημοκρατική πολιτεία που θα πρέπει να διέπεται από πολιτική και κοινωνική ισχύ. Δίχως αυτά η πατρίδα δεν είναι κράτος, αλλά μια φανταστική απεικόνιση κοινών συμφερόντων ενός εικονικού έθνους. Όταν οι Έλληνες πολιτικοί υπονομεύουν ανήθικα και σε μεγάλο βαθμό αντισυνταγματικά, την ισχύ της κοινωνίας, καταστρατηγούν παράλληλα και την δική τους δύναμη. Από πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες, καταντούν ανδρείκελα, τα οποία χειρίζονται αλλότριες με τα ελληνικά συμφέροντα δυνάμεις: αντικοινωνικές δυνάμεις.
Στείλτε στο διάβολο τους κομιστές Βρυξελλιώτικων τελεσιγράφων. Ας μην επιτρέψουμε στον Εαυτό μας να επιστρέψει στην εποχή που το Δίκαιο σ’ αυτόν τον τόπο σύστηνε ο επικυρίαρχος. Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι φάρσα ούτε ψευδαίσθηση. Είναι η πραγματικότητα δημοκρατικής έκφρασης μιας έστω και σχετικά ασαφούς πολιτικής ισχύος, η οποία συνδέει εθνικές κοινωνίες με τον κόσμο. Μια Ελλάδα υπό επιτροπεία δεν έχει καμία θέση στην ΕΕ. Τελεσίγραφα ενός διακυβερνητικού κέντρου δεν έχουν καμία θέση σε μια Ευρώπη που διαπνέεται από το μήνυμα του «Unity in diversity».
Ας μην υποθηκεύσουμε για πολλά χρόνια την πολιτική ισχύ της χώρας μας και την δυναμική ανάπτυξης της κοινωνίας μας, αποδεχόμενοι ένα οικονομίστικο τελεσίγραφο, που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες για όλους τους Έλληνες από οποιαδήποτε πράξη «συνθηκολόγησης» που έχει αναγκαστεί να υπογράψει το ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Τέλος, ας μην τολμήσει κανείς απολιτικός ή ονειροπόλος του τέταρτου δρόμου προς την παγκόσμια διακυβέρνηση, να αμφισβητήσει την έννοια της κυριαρχίας, όπως την εννοώ σ’ αυτό το γραπτό. Εάν, κύριοι, δεν δέχεστε και δεν διαπραγματεύεστε έχοντας στο μυαλό την έννοια της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, όπως αυτή εμπεδώθηκε την μοντέρνα εποχή της ανθρωπότητας, δεν θα έπρεπε να μιλάτε για πόλεμο, μάχες κλπ. Όχι, δεν είστε τελικά ούτε μεταμοντέρνοι οραματιστές!! Είστε θλιβερά ανδρείκελα όπως θαυμάσια «σας» περιέγραψε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, στην μνήμη του οποίου αφιερώνω αυτή την γραφή.