Οι «Χήρες του Εδιµβούργου» και εµείς

 Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης

Κακά τα ψέµατα, πέραν των όποιων ανακουφιστικών επιφωνηµάτων, τα ξηµερώµατα της περασµένης Πέµπτης η Ελλάδα εισήλθε και επισήµως στη ζώνη της πτώχευσης. Αποδέχθηκε την περικοπή κατά 50% του χρέους της προς τράπεζες, ασφαλιστικά ταµεία και θεσµικούς επενδυτές, αναιρώντας, επί της ουσίας, υποχρεώσεις προς εκείνους οι οποίοι επί χρόνια κάλυπταν τα ελλείµµατά µας και στήριζαν την ευηµερία µας.

Ο υποτιθέµενος «φιλικός» χαρακτήρας της ρύθµισης – όλοι γνωρίζουν ότι ήταν προϊόν πίεσης και συµβιβασµού µεταξύ.........

κρατών, εποπτικών αρχών και τραπεζών – δεν αναιρεί το γεγονός της περικοπής χρεών ούτε τις συνέπειες αυτού. Αλλωστε σε µεγάλο βαθµό το γεγονός ήταν προεξοφληµένο, οι επιχειρήσεις µας δεν µπορούν εδώ και µήνες να κάνουν συναλλαγές επί πιστώσει παρά µόνο µε µετρητά και οι τράπεζές µας ήταν και θα παραµείνουν για καιρό αποκλεισµένες από τη διεθνή αγορά χρήµατος.

Με άλλα λόγια, η θρυλούµενη – µη οµολογηµένη – πτώχευση επιβεβαιώθηκε και το στίγµα της θα ακολουθεί για χρόνια την ελληνική οικονοµία. Πέραν πάσης αµφιβολίας, οι ανά τον κόσµο «Χήρες του Εδιµβούργου» (το πρώτο ασφαλιστικό ταµείο του κόσµου) δεν πρόκειται να ξαναγοράσουν οµόλογα του Ελληνικού ∆ηµοσίου όσο θα διατηρούν τη µνήµη του περιβόητου «κουρέµατος».

Αλλά ακόµη και έτσι το παρόν σύστηµα έχει ακόµη µία ευκαιρία, πιθανώς την τελευταία, προκειµένου να βρει και να οδηγηθεί από δυνάµεις ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.

Ωστόσο, κακά τα ψέµατα, οι τρέχουσες δυνάµεις εξουσίας, παρούσες και επερχόµενες, είναι δυνάµεις της χρεοκοπίας, δεν προσφέρουν εχέγγυα δυναµικής και ισχυρής διακυβέρνησης, ούτε η κουλτούρα τους ταιριάζει στον χαρακτήρα του έργου που έχει αναληφθεί.

Εχουν αποδείξει, χρόνια τώρα, ότι δεν διαθέτουν εσωτερικές δυνάµεις αυτοπειθαρχίας, ούτε την απαιτούµενη συνέπεια να οδηγήσουν τη χώρα σε παραγωγική ανασυγκρότηση και µεγέθυνση. Και όσοι ελπίζουν στη διεθνή εποπτεία λαθεύουν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει σταθερό πεδίο να πατήσει και να βοηθήσει πραγµατικά. Το γεγονός δε ότι η χρεοκοπία επήλθε και δεν οµολογήθηκε, το πρόβληµα συνεχίζει να καλύπτει και τη λυτρω τική αυτογνωσία αποτρέπει.

Υπό αυτή την έννοια δεν είναι απίθανο σε τρεις ή έξι µήνες από τώρα να είµαστε στο ίδιο ή µάλλον σε χειρότερο σηµείο, καθώς στην περίπτωση αυτή δεν θα συζητούµε για «εθελοντικό» κούρεµα του χρέους, αλλά για την αναγκαστική έξοδό µας από την ευρωζώνη.

Ας ξεπεράσουµε λοιπόν τις ψευδαισθήσεις µας και ας αναζητήσουµε ένα ισχυρό, µε πεποιθήσεις, διασωστικό σχήµα διακυβέρνησης. Μόνο έτσι θα σβήσουµε την κακή µνήµη από τις «Χήρες του Εδιµβούργου» και θα διατηρήσουµε τη θέση µας στην ευρωζώνη. Αλλιώς ας παραδοθούµε από τώρα στον κύκλο της δραχµής, αποδεχόµενοι τη µοίρα τής καθ’ ηµάς Ανατολής, την οποία δεν λέµε να αρνηθούµε.