Η αλήθεια είναι ότι οι Διεθνείς Εκθέσεις αποτελούσαν πάντα ένα
σημαντικό γεγονός σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μην ξεχνάμε ότι για μία Διεθνή
Εκθεση, αυτή του Παρισιού το 1889, κατασκευάστηκε το σήμα κατατεθέν
μιας ευρωπαϊκής μητρόπολης και μιας ολόκληρης χώρας, ο Πύργος του
Αϊφελ…Επειδή, όμως, στην χώρα μας θέλουμε πάντα κάτι περισσότερο από το
προφανές, γι’αυτό και στη δική μας Διεθνή Εκθεση, της Θεσσαλονίκης,
δώσαμε έναν άλλο χαρακτήρα: την μετατρέψαμε σε πολιτικό γεγονός ή
καλύτερα, μετατρέψαμε το βήμα της σε βήμα εξαγγελιών για τον εκάστοτε
πρωθυπουργό. Κι έτσι πέρασαν χρόνια ή και δεκαετίες.
Το 2011,
όμως, είναι διαφορετικό. Ο πρωθυπουργός δεν έχει τίποτα να εξαγγείλει.
Όχι γιατί δεν θέλει -καθε .......
πρωθυπουργος θέλει- αλλά γιατί δεν μπορεί.
Κάποιοι εκτίμησαν ότι ίσως η βραδιά της 1ης Σεπτεμβρίου -όταν οι
επικεφαλής της τρόικα μάζεψαν ντοσιέ και χαρτιά, έκλεισαν το χαρτοφύλακα
και παρέπεμψαν το “όχι άλλα μέτρα” του Ευάγγελου Βενιζέλου στους
πολιτικούς τους προϊσταμένους- θα μπορούσε να αποτελέσει το
αντιστάθμισμα στο “άδειο καλάθι” της κυβέρνησης σε αυτή την ΔΕΘ. Ακόμη
κι αν ήταν έτσι, ακόμη κι αν κάποιοι πίστεψαν ότι θα μπορούσε να είναι
έτσι, η πραγματικότητα τους διέψευσε.
Για την ακρίβεια τους
διέψευσε η “ευρωπαϊκή πραγματικότητα”. Γιατί η εποχή του…Πύργου του
Αιφελ έχει περάσει και οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν έχουν ούτε το χρόνο,
ούτε την διάθεση να ασχοληθούν με την εσωτερική μας “πολιτική
επικοινωνία”. Σε μία ευρωζώνη, που τα τελευταία τρία χρόνια έχει δει να
αλλάζουν ισορροπίες, δυναμικές και δεδομένα, σε μια ευρωζώνη, που τα
τελευταία τρία χρόνια έχει δει την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την
Ισπανία, την Ιταλία, ακόμη και την Γαλλία να κλυδωνίζονται και που
αναζητά αναχώματα, στηρίγματα, σωσσίβια και εναλλακτικές λύσεις για να
παραμείνει στο επίκεντρο της διεθνούς σκακιέρας, σε αυτή την ευρωζώνη
πολλά από όσα εμείς συζητούμε στο εσωτερικό φαίνονται κάτι παραπάνω από
ακατανόητα. Δεν μας “φοβερίζουν” όταν απαιτούν να τηρηθούν τα
συμφωνηθέντα, ούτε όταν μας δείχνουν την πόρτα εξόδου από το ευρώ, όπως
λένε καμιά φορά στις παρέες. Αν συνέβαινε, θα ήταν το καλό σενάριο. Η
αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότεροι το λένε γιατί το εννοούν. Κι αν
εμείς πέφτουμε και παλι από τα σύννεφα, γιατί ως λαός το συνηθίζουμε,
εκείνοι ίσως να έχουν ήδη αρχίσει να μελετούν και να επεξεργάζονται το
σενάριο. Κι απλώς να επαληθευτεί ότι “ο ενδιαφερόμενος το μαθαίνει πάντα
τελευταίος”…
Εν αναμονή της ομιλίας του κ.Παπανδρέου, λοιπόν…