Στις 110 σελίδες και τα 75 άρθρα του προσχεδίου για την αναδιάρθρωση των ΑΕΙ και ΤΕΙ πιστοποιείται η ληξιαρχική πράξη θανάτου των πανεπιστημίων όπως τα γνωρίζαμε έως σήμερα, με τις κατακτήσεις που έχουν πετύχει μεταπολιτευτικά, οι οποίες ισοπεδώνονται και ακυρώνονται στο όνομα των στρεβλώσεων, στη λογική τού «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».
Από τη διάρθρωση και το περιεχόμενο των σπουδών έως τη διοίκηση και τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, το σύστημα που περιγράφει το σχέδιο νόμου είναι ένα ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας στα πρότυπα και τους κανόνες της αγοράς που έκανε ήδη τους πρυτάνεις να αποφανθούν ότι εδώ πρόκειται για τη «μετατροπή του πανεπιστημίου σε εταιρεία», κάτι που, εκτός των άλλων, θα μετακυλίσει το κόστος λειτουργίας του στην ελληνική οικογένεια...
Αν το πανεπιστήμιο κατηγορήθηκε για «χαλαρότητα» και «ασυδοσία» τα προηγούμενα χρόνια, όταν διά της διολίσθησης είχε αρχίσει η κατρακύλα και αλλοίωση της φυσιογνωμίας του και η μετατροπή του σε επιχείρηση (ως επί το πλείστον από τους ίδιους ανθρώπους που στη συνέχεια συμμετείχαν στην εκστρατεία συκοφάντησής του από την τρέχουσα και τις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες), σήμερα περνάει στο αντίθετο άκρο, αυτό της αυταρχοποίησης. Η χρηματοδότηση τελειώνει, οι φοιτητές και το ακαδημαϊκό - εκπαιδευτικό προσωπικό αποδυναμώνονται, εξαθλιώνονται και τελούν υπό την ασφυκτική παρακολούθηση των Συμβουλίων Διοίκησης. Τα τελευταία, τα μισά σχεδόν μέλη των οποίων είναι εξωτερικά προς το ίδρυμα, στην ουσία αναλαμβάνουν υπερεξουσίες, καθώς χειρίζονται από τη χρηματοδότηση και την περιουσία των ιδρυμάτων μέχρι τη χάραξη στρατηγικής και την παύση ή τον διορισμό των άλλων οργάνων (πρύτανη, κοσμητόρων).
Στελεχώνονται δε με διαδικασίες οι οποίες, σύμφωνα με τους πρυτάνεις, «ενέχουν μεγάλο κίνδυνο συναλλαγής, ελέγχου από ξένα προς το πανεπιστήμιο κέντρα εξουσίας και επικράτησης ομάδων συμφερόντων». Αν και στο τελικό σχέδιο τα μέλη του συμβουλίου δεν διορίζονται, προσδιορίζεται ότι τα εσωτερικά μέλη έχουν δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας εφόσον έχουν αξιολογηθεί θετικά από την αρμόδια αρχή (χωρίς κάτι να διασφαλίζει ότι δεν θα είναι οι «αρεστοί» του υπουργείου), και εκλέγουν και τα εξωτερικά μέλη, όλα αυτά με φανερές ψηφοφορίες!
Ο πρύτανης, του οποίου ο ρόλος ούτως ή άλλως περιορίζεται σημαντικά, εκλέγεται στο πλαίσιο διεθνούς διαγωνισμού! Στο μεταξύ, φυτεύονται ξένοι προς την εκάστοτε ακαδημαϊκή κοινότητα και τα συμφέροντά της παράγοντες με τον χαρακτήρα των «διεθνώς αναγνωρισμένων προσωπικοτήτων». Το ποιοι άραγε διακεκριμένοι επιστήμονες θα σπεύσουν να συνδέσουν το όνομά τους με την αβαρία της μερικής απασχόλησης σε ένα υποβαθμισμένο ελληνικό πανεπιστήμιο ή κατά πόσο αυτές οι προσωπικότητες δεν θα είναι προερχόμενες ή συνδεδεμένες με τους πιο ισχυρούς κύκλους της αγοράς, είναι ένα ερώτημα.
Στο μεταξύ, ολόκληρα επιστημονικά αντικείμενα (πολιτικές επιστήμες, ανθρωπιστικές και κοινωνικές σπουδές, φιλολογίες) απειλούνται με εξαφάνιση αν η χρηματοδότηση και άρα η επιβίωσή τους εξαρτηθεί από την αγορά (ανταγωνιστικότητα), ενώ, τέλος, και το (πρακτικά και ρητορικά κατασυκοφαντημένο) πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται.