Γράφει η Φιλία Βαγιάκα
Αν κάποιος κοιτάξει στα μάτια ένα παιδί, αμέσως θα αφοπλιστεί από θεωρίες, από σπουδαίες απόψεις και περισπούδαστα ύφη. Γιατί σε αυτά τα μάτια θα δει την αλήθεια του κόσμου η οποία είναι μία: « Να είσαι ο εαυτό σου!»
Όπως και αν είσαι, όπως και να σκέπτεσαι, αν είναι δικά σου και μόνο δικά σου δεν μπορεί κανείς να σε αμφισβητήσει. Τα παιδιά το έχουν αυτό το χάρισμα, αμφισβητούν ότι δεν είναι γνήσιο. Και αναλογίζομαι, πόσο παιδιά έχουμε παραμείνει όλοι εμείς; Αν κρίνω από τον εαυτό μου, πολύ λίγο γιατί οι γύρω μου αντιδρούν, έχουν εκπαιδευτεί στο να είμαστε πανομοιότυποι, τυποποιημένοι.
Η διαφορετικότητα βλάπτει σοβαρά το «σύστημα».
Γι’ αυτό την πολεμούν μόλις την αντικρίσουν. Έχεις άποψη, σκέπτεσαι πέραν των προκαθορισμένων που ορίζουν, φέρεσαι αυθεντικά, χωρίς ακρότητες, με αιδώ και παρρησία, γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος, γραφικός...... και όλα εκείνα τα επίθετα και τις ετικέτες που έχουν μηχανορραφηθεί να επικολλούν όταν κάτι ή κάποιος τους ενοχλεί και τους αναταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα.
Κι όμως, ο άνθρωπος διαπρέπει χάριν της προσωπικότητάς του και των εξειδικευμένων στοιχείων που την απαρτίζουν. Γιατί όλοι διαθέτουμε στοιχεία πέρα των γνώσεών μας που μας κάνουν μοναδικούς. Οι πρόγονοι μας το πίστευαν αυτό και το στήριζαν πολύ, δηλαδή το να είσαι αυθεντικός χάριν της προσωπικότητάς σου. Κάτι θα ήξεραν….
Σήμερα όμως όπου και να κοιτάξεις, όπου και να ακούσεις βλέπεις και ακούς τα ίδια. Όμοιες εκφράσεις, σε σημείο να πρέπει να ανησυχούμε για την γλώσσα μας για το πόσο έχει μειωθεί ο πλούτος των εκφράσεών της. Αν κοιτάξουμε γύρω μας οι περισσότεροι ντύνονται με βάση αυτό που τους «προστάζουν» το Μ.Μ.Ε, χωρίς την δική τους επιλογή. Ένα παράδειγμα, ακόμη και το χρώμα μας το επιβάλουν λέγοντας μας, « φέτος θα φορεθεί αυτό…» και γεμίζουν τα πάντα με λιλά ή ροζ αποχρώσεις. Αφήστε η διακόσμηση των σπιτιών μας, παρόμοια η μία με την άλλη του οποιουδήποτε σπιτιού, αφού το επιβάλει και αυτό το φιγουρίνι της κατοικίας!
Έτσι λοιπόν πετυχαίνουν να μας ελέγχουν, με την επιβολή, ώστε να μην τολμούμε να εκφράσουμε την άποψή μας. Είπαμε, η διαφορετικότητα βλάπτει σοβαρά το « σύστημα».
Αν μας ικανοποιεί αυτός ο τρόπος ζωής, πάει καλά!
Αν όμως κάτι μας φταίει, κάτι δεν μας αγγίζει, κάτι μας προβληματίζει, τότε ας συζητήσουμε με ένα παιδί πως θα ήθελε να είναι ο κόσμος. Ας λάβουμε σοβαρά την απάντησή του και ας προβληματιστούμε. Μα πιο πολύ ας λάβουμε υπόψιν μας την απάντηση του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας. Έτσι θα μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο μας προς τον εαυτό μας και σε όλα εκείνα τα στοιχεία που καταπιέζει το « σύστημα» για φτιάξουμε έναν κόσμο αυθεντικό χωρίς « εφαρμοσμένες μόδες».
Με τιμή
Φιλία Βαγιάκα