Ο κόσμος στις πλατείες και στους δρόμους, η ανεργία μεγαλώνει, η φτώχεια μας κτυπά την πόρτα, κλίμα φόβου, ανασφάλεια για το αύριο, καμιά διάθεση για δημιουργία, καμιά ελπίδα , κανένα φως στο τούνελ που μας οδήγησαν ανεύθυνοι και ανίκανοι πολιτικοί, που με.. «έκπληξη» αναρωτιούνται σήμερα γιατί τους αποδοκιμάζει ο κόσμος !..
Μέσα σε αυτό το κλίμα φυσικά δεν υπάρχει διάθεση να σκευτούμε μικρά και απλά πράγματα όπως η επέτειος του θανάτου ενός ηθοποιού…Κόντρα σε όλα αυτά επιτρέψτε μου σήμερα να θυμηθώ και να σας θυμήσω μια ηθοποιό, ένα αγαπημένο άνθρωπο που πέρασε από την ζωή μου, που μαζί δουλέψαμε στο θέατρο τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής της. Την Κατερίνα Βασιλάκου…Ετσι για να θυμηθούμε ότι… «κάποτε» υπήρχαν άνθρωποι που δημιουργούσαν σε αυτό το τόπο…
Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια «έφυγε» η Κατερίνα..
Ηταν 4 Ιουλίου του 2001…και ήταν 60 χρονών…
Μόλις είχε καταφέρει να φιάξει ένα θέατρο δικό της μετά από αγώνες σαράντα χρόνων και έπαιξε στην σκηνή του μόνο για δυό μήνες..
To θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» στο Κεραμεικό.
Η ζωή της όλη ήταν το θέατρο!.. Σαράντα χρόνια ήταν επάνω στην σκηνή…Για να κάνει το θέατρο που πίστευε, έπαιζε στο σινεμά το οποίο δεν «εκτιμούσε».. Τα πρώτα έντεκα χρόνια της καριέρας της [ 1960-1971 ] έπαιξε σε 25 ταινίες και έγινε η πρωταγωνίστρια των «μελό» ταινιών στο πλευρό κυρίως του Νίκου Ξανθόπουλου. Ταινίες που αγαπήθηκαν από τον πολύ κόσμο, όχι όμως από την ίδια…Ελεγε σε κάποια συνέντευξη της στην Νατάσσα Μπακογιαννοπούλου το 1980…
«…Ηταν ένας κινηματογράφος που τον απέρριπτα, δεν με ικανοποιούσε…Ακόμα και τώρα όταν θυμάμαι τις ταινίες μου έχω μια δυσάρεστη γεύση.. Σίγουρα έχω να θυμηθώ και καλές στιγμές. Αλλά εδώ μιλάμε για την ουσία. Τον κινηματογράφο δεν τον αγάπησα και κατά συνέπεια δεν με αγάπησε και αυτός. Δεν έγινα κινηματογραφική βεντέτα κι ας γύρισα τόσα φίλμ ευρείας καταναλώσεως…»
Παράλληλα με τα χρόνια του «λαϊκού» σινεμά η Κατερίνα έκανε θέατρο υψηλών αξιώσεων. Μετά τις δύο πρώτες ταινίες και την σχολή του Εθνικού Θεάτρου, βρέβηκε για τέσσερα χρόνια [1962-1965] στην Θεσσαλονίκη στην σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που μόλις είχε δημιουργηθεί και έπαιξε σε δέκα έργα σπουδαίους ρόλους όπως Νίνα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, Βιόλα στην «Δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ και ακόμα σε έργα του Μολιέρου, Λόρκα, Γκόγκολ, Κωστή Παλαμά, Γεώργιου Θεοτοκά, Αλέξη Πάρνη, στο πλευρό μεγάλων ηθοποιών όπως η Κυβέλη, η Αλέκα Παίζη, ο Τίτος Βανδής, ο Χρήστος Ευθυμίου, ο Γιώργος Δαμασιώτης, ο Ανδρέας Ζησιμάτος κά και με σκηνοθέτες- δασκάλους όπως ο Σωκράτης Καραντινός, ο Αλέξης Σολομός, ο Πέλος Κατσέλης, ο Μήτσος Λυγίζος, ο Μίνως Βολανάκης, ο Σπύρος Ευαγγελάτος….
«Ζούσα την ανεξαρτητοποίηση μου» έλεγε η Κατερίνα για τα χρόνια που βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη και στο ΚΘΒΕ…
«Μακριά από ένα αστικό σπίτι με τα καλά και τα κακά του, σ ένα περιβάλλον που είχε όλη την φρεσκάδα του καινούργιου. Δουλεύαμε όλοι μαζί με κέφι σαν μια μεγάλη παρέα….Ημουν τυχερή ! Λάτρευα την Θεσσαλονίκη, την θάλασσα της, τους γλάρους της, τον ρυθμό της, την ατμόσφαιρα της.. Ημουν τυχερή γιατί η πρώτη μου γνωριμία με το θέατρο όχι μόνο δεν ήταν τραυματική αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Και ίσως ακόμα πιο τυχερή γιατί εκεί γνώρισα μερικούς σπουδαίους ανθρώπους που με τίμησαν με την φιλία τους…Τέλος γιατί το ΚΘΒΕ ήταν ένα θέατρο που δούλευα ώρες ατέλειωτες – πρόβα, παράσταση πάντα - και όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο ξέγνιαστη, τόσο γεμάτη και τόσο ελαφριά!! Ηταν πραγματικά μια φωτεινή περίοδος της ζωής μου και έτσι θα τη θυμάμαι!!..»
Ακόμα και μετά το ΚΘΒΕ και ενώ είχε γίνει με τις ταινίες της γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή ποτέ δεν εξαργύρωσε την κινηματογραφική της δραστηριότητα.. Επί τρείς σαιζόν [1969-1972] έφιαξε θίασο και βρέθηκε κοντά στο κοινό της επαρχίας παίζοντας όχι φαρσοκωμωδίες και μελό όπως περίμενε ο κόσμος, αλλά «Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ» των Γκούντριχ- Χάκετ, το «Πρώτο χάδι» του Τένεσι Ουίλιαμς, το «Γεύσι από μέλι» της Σίλα Ντιλάνυ κά«Αποτέλεσμα ; Παταγώδης αποτυχία», λέει στην ίδια συνέντευξη… «Τι φταίει ο κόσμος; Εμείς τον μάθαμε να θέλει να βλέπει άλλα πράγματα. Ερχονταν να με δούνε όπως με ήξεραν στο «Μάνα γιατί με γέννησες» ή σε κάτι τέτοιο τέλος πάντων και φυσικά δεν με αναγνώριζαν !!…»
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1965 η Κατερίνα είχε παίξει για τέσσερα χρόνια σε σημαντικούς θιάσους της εποχής όπως της κας Κατερίνας, της Αννας Συνοδινού, της Χριστίνας Σύλβα.. Σ ένα από αυτούς τους θιάσους γνωρίζει τον άνθρωπο της ζωής της, τον ηθοποιό Θανάση Μυλωνά και μαζί ξεκινούν την κοινή ζωή τους και την κοινή δουλειά τους στο θέατρο…Η κοινή πορεία τους κράτησε είκοσι τρία χρόνια, μέχρι τον θάνατο του Θανάση το 1989 στα πενήντα ένα χρόνια του. Δώδεκα χρόνια με δικό τους θίασο και τα υπόλοιπα σε άλλους σημαντικούς θιάσους όπως της Τζένης Καρέζη- Κώστα Καζάκου, του Αλέκου Αλεξανδράκη- Νόνικας Γαληνέα, της Ξένιας Καλογεροπούλου, του Νίκου Κούρκουλου…
«Ευχαριστώ το Θεό που έγινα ηθοποιός!» έγραφε η Κατερίνα στο πρόγραμμα κάποιας παράστασης το 1995…
«Λίγοι άνθρωποι πηγαίνουν στην δουλεία τους με χαρά και προσμονή…Πέρασα ανεβάσματα, κατεβάσματα, πίκρες, χαρές. Όλα στο παιχνίδι. Δεν παίρνω πίσω τίποτα. Ολα καλά καμωμένα!.. Το θέατρο χωρίς εσάς τους θεατές δεν υπάρχει… Πάντα είσασταν κοντά μου άλλοτε πολλοί άλλοτε λίγοι… Μαγεία είναι αυτό που θέλω να σας προσφέρω κι απόψε όπως κάνω τόσα χρόνια άλλοτε με δάκρυα στα μάτια από προσωπικούς καημούς, άλλοτε με τσακισμένα πόδια και άλλοτε λάμποντας από ευτυχία…»
Μετά τον θάνατο του Θανάση Μυλωνά το 1989 η Κατερίνα βρίσκεται μόνη στο χώρο του θεάτρου που σιγά-σιγά είχε αρχίσει να αλλάζει…Που τα «θηρία» άρχισαν να κυριαρχούν…
«Πριν δέκα χρόνια ο Θανάσης έφυγε» γράφει η Κατερίνα στο πρόγραμμα της τελευταίας της παράστασης το 2000…
«Ο Θανάσης ο άντρας μου, ο συντροφός μου, ο συνεργάτης μου…Δεν θέλω πολλά να πω δεν μου χρειάζονται. Απλώς του στέλνω μήνυμα πως πολύ μας λείπει. Της κόρης του, των δικών του, των φίλων του και της σκηνής που σε κάθε θέατρο μαζί τη δοκιμάζαμε…Δροσιά εκεί που είσαι…Εγώ ξέρω πια πως θα μου λείπεις πάντα!…»
Η Κατερίνα από το 1990 μέχρι το 2001 είχε και πάλι δικό της θίασο.. Το 1990 φιάχνει το καλοκαιρινό θέατρο «Ούλοφ Πάλμε» στο Δήμο Ζωγράφου, το 1992 το θέατρο «Πανελλήνιο» στην Λεωφόρο Συγγρού όπου έμεινε ως το 1995 και το 1999 το θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» στο Κεραμεικό. Στο θέατρο αυτό έπαιξε τον τελευταίο ρόλο της σαραντάχρονης πορείας της στις «Επικίνδυνες σχέσεις» του Λακλό..
Γράφει στο πρόγραμμα αυτής της τελευταίας δουλειάς για το καινούργιο θέατρο, αλλά και γι αυτούς που «μπαμπέσικα» της «έφαγαν» το άλλο θέατρο στην Συγγρού…
«…Ηλιο που είχε ο δρόμος.. Το πλακόστρωτο γεμάτο σχέδια άστραφτε - μου έκανε εντύπωση… Σπίτια καλά, ωραία, στα μέτρα μας - μερικά ετοιμόρροπα.. Εσπρωξα μιά πόρτα και μπήκα σε μιά αποθήκη και μ άρεσε τρελά και το παιχνίδι το συνέχισα δύο χρόνια…Εγινε θέατρο!… Και τώρα αρχίζουμε!.. Τι και αν μου χάλασαν την αλήθεια πρίν τέσσερα χρόνια, εγώ θα την ξανά πω πιο τρυφερά και θα γίνω πιστευτή…Ομως όχι άλλα χατήρια σ αυτούς…Χατήρια και γενναιοδωρία κι ανοιχτή καρδιά στους άλλους τους απλούς, τους καθαρούς που τα μάτια τους σε κοιτάνε με κατανόηση, στους γελαστούς, στους πονεμένους, στους φιλικούς, στους ταλαντούχους, τους ήρεμους, στα παιδιά και τους πολύ μεγάλους που ποτέ δεν είναι πολύ μεγάλοι…Και τώρα αρχίζουμε.. Σαν να σας αγαπώ!!!..»
Στο ίδιο σημείωμα γράφει και για κάποιον που θα ήθελε να ήταν κοντά της…Τον συνάντησε πριν τριάντα πέντε χρόνια στο ΚΘΒΕ. Την σκηνοθέτησε το 1965 στο έργο του Γεώργιου Θεοτοκά «Το παιχνίδι της τρέλας και τις φρονιμάδας».. Τα χρόνια που ακολούθησαν δούλεψε μαζί του αρκετές φορές…Μαζί έφιαξαν το θέατρο «Πανελλήνιο» και τώρα στο νέο θέατρο τον ήθελε και πάλι κοντά της… Τον Μίνω Βολανάκη που όμως είχε «φύγει» ένα χρόνο πρίν..
«Ολα καλά αλλά δεν βλέπω την στραπατσαρισμένη καμπαρντίνα σου, το βιβλίο σου, δεν ακούω το σιγανό σαν του γάτου σου περπάτημα, δεν βλέπω το πονηρό και σοβαρό σου πρόσωπο και τα βουρκωμένα σου μάτια - που σε κλάσμα δευτερολέπτου βουρκώνουν και όταν πήγαινε κάποιος να σου πει κάτι είχαν απότομα στεγνώσει.. Μας την έφερες πάλι Μίνω… Τι νόημα έχει να σε περιμένω ώρες ατέλειωτες στα σκαλοπάτια του σπιτιού σου τώρα πια; Σ αγαπώ!..»
Δέκα χρόνια πέρασαν απο τότε που η Κατερίνα «έφυγε»!!!..
Πολλές φορές αφηρημένος σηκώνω το ακουστικό του τηλεφώνου θέλοντας να μιλήσω μαζί της…Πολλές φορές νομίζω ότι την βλέπω στο δρόμο…Κάνω λάθος…Δεν είναι εκείνη…
Η Κατερίνα δεν είναι πια εδώ..
Είναι όμως και θα είναι πάντα στην καρδιά μου…
Ας τους θυμόμαστε που και που τους ηθοποιούς που έχουν «φύγει» από κοντά μας…
Αυτούς που μας κράτησαν «συντροφιά» κάποιες στιγμές, που μας έκαναν να γελάσουμε ή να κλάψουμε μέσα από τα έργα που έπαιξαν, που μας έκαναν έστω για λίγο να ξεχάσουμε τους δικούς μας καημούς....
Δημήτρης Κραουνάκης